သတၱိခဲမေလး ပီတာလင္း

သတၱိခဲမေလး ပီတာလင္း

၁၉၈၁ ဧၿပီလရဲ႕ သာယာတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔မြန္းလြဲပိုင္းမွာ အသက္၁၂ ႏွစ္ သမီးပီတာလင္းဟာ ေလာ္ရီကားႀကီး ေပၚတက္ထိုင္လိုက္တာနဲ႕ စိတ္လႈပ္ရွား ေနပါတယ္။ သူမဟာ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္နာရီ ေလာက္က ဒါ၀င္ၿမိဳ႕ရွိ ေဘာ္ဒါေက်ာင္းမွ (၁၁၂)မိုင္ေ၀းတဲ့ သူမရဲ႕မိဘေတြေနထိုင္တဲ့ ခ်ဲနဲလ္ပိြဳင့္ကို ျပန္ေရာက္လာတာျဖစ္တယ္။ ခဏေနရင္ သူမအလြန္ႏွစ္သက္တဲ့ ၾသစေၾတးလ် အပူပိုင္းေက်းလက္ေဒသမ်ားသို႕ ေလွ်ာက္လည္ရေတာ့မွာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေဒသမွာ ကြၽဲ႐ိုင္းေတြ၊ ေတာ၀က္ေတြ၊ မိေက်ာင္းေတြနဲ႕ ငွက္မ်ိဳးစံုရွိပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း သာယာလွပေနပါတယ္။

အခုတေလာ ပီတာလင္းရဲ႕ မိဘေတြ ခရီးသြားေနတာမို႔ သူမရဲ႕ မိဘေတြနဲ႕ အတူတူ အလုပ္လုပ္တဲ့ ဟီလ္တန္ဂေရဟမ္က သူမကို ေစာင့္ေရွာက္ေနပါတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ဦးဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခင္မင္တြယ္တာၾကတယ္။ ပီတာလင္းကို ဂေရဟမ္က "ငါတို႕ေတာ၀က္လိုက္ပစ္ၿပီး ကြၽန္းေပၚမွာ ကင္စားၾကတာေပါ့" လို႔ ကားစက္ႏိႈးၿပီး (၁၂)မိုင္ေ၀းတဲ့ စမ္းစပရင္းေနရာဘက္ကို ေမာင္းလာရင္းေျပာ လိုက္ပါတယ္။ သူတို႕ဟာ ေျမကြက္လပ္ တစ္ခု႐ွိ ေညာင္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ ကားကို ထိုးရပ္လိုက္ၾကပါတယ္။

အဲဒီေညာင္ပင္ရဲ႕ အနီးတစ္ေနရာမွာ သူတို႕ရဲ႕ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ရွိေနပါတယ္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ္လက္သန္မာထြားက်ိဳင္း တဲ့ဂေရဟမ္က ေလွကို ၀ါညစ္ညစ္အေရာင္ရွိတဲ့ ေရထဲကိုတြန္းခ်လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးသူရဲ႕ ေသနတ္ကိုပခံုးေပၚမွာသိုင္းၿပီး လြယ္ထားလိုက္တယ္။ ပီတာလင္းတက္ႏိုင္ဖို႕ ေလွကို ၿငိမ္ေအာင္ကိုင္ထားပါတယ္။ ပီတာလင္း ေလွထဲကိုေရာက္တာနဲ႕ေလွကို ေတာက္ေလွ်ာက္ေရထဲ တြန္းခ်လိုက္ ပါတယ္။ ေလွကို စက္ရွိန္ေလွ်ာ့ၿပီး သစ္ပင္ေတြ၊ ႏြယ္ပင္ေတြၾကားမွာ ျဖတ္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ ကြၽန္းပတ္၀န္းက်င္တစ္၀ိုက္ ေမာင္းလာပါတယ္။ ပီတာလင္းလည္း ေလွ၀မ္းေရွ႕ပိုင္းမွာ ထိုင္လိုက္လာၿပီး စကားက်ယ္က်ယ္ပင္မေျပာရဲ။ ေဘးပတ္၀န္က်င္ ရွိထူထဲလွတဲ့ခ်ဳံေတြ၊ သစ္ပင္ေတြကိုသာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေစာင့္ၾကည့္လာပါတယ္။

ညေနငါးနာရီခြဲေလာက္မွာ ႐ုတ္တရက္ သူတို႕ရဲ႕ေလွဟာ ေရတိမ္ပိုင္းက တစ္ေနရာမွာ ထိုးရပ္သြားတယ္။ ဂေရဟမ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ေသနတ္ကို ပခံုးမွျဖဳတ္ၿပီး ေလွ၀မ္းထဲမွာ ထားလိုက္တယ္။ ေလွကို ေရနက္ပိုင္းတြန္းခ်ဖို႕ေရထဲကို ဆင္းလိုက္တဲ့ အခါမွာ သူ႕ရဲ႕ပစၥတိုဟာ ေရထဲက်သြားတယ္။ ေရမွာ ေျခသလံုးျမဳပ္႐ံုပဲရွိလို႕ သူဟာ ဒူးေထာက္ၿပီး ေရေအာက္ရြ႕ံထဲမွာ သူ႕ရဲ႕ေသနတ္ကို လိုက္ရွာတယ္။ ကြၽန္မ ေလွကို တက္ခ်ည္လိုက္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဦးဦးကို ကူရွာေပးမယ္လို႕ ပီတာလင္းက ေျပာၿပီးေရထဲကို ခုန္ခ်လိုက္တယ္။ တစ္ဖက္သို႔ ေလးငါးဆယ္ လွမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕ေနာက္ဖက္ ကပ္ရဲ႕ ျပန္းကနဲ ေရေပၚက်လာတဲ့အသံ တစ္သံေၾကာင့္ ဂေရဟမ္ဟာ လန္႔သြားတယ္။ သူလွည့္ၾကည့္တဲ့အခါ တစ္ဆယ့္သံုး ေပခန္႔ရွိတဲ့ မိေက်ာင္းႀကီးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အစြန္းကုန္ၿဖဲထားတဲ့ ပါးစပ္ႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ဂေရဟမ္ဟာ မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ ဘယ္လက္ကအလိုအေလွ်ာက္ အေပၚကို ေျမႇာက္တတ္သြားတယ္။ သူ႕ လက္ကို ေျမွာက္လိုက္တာနဲ႕ မိေက်ာင္းဟာ ၎င္းရဲ႕ ျဖဴေဖြးခြၽန္ထက္တဲ့ သြားေတြ႔နဲ႔ ဂေရဟမ္ရဲ႕လက္ကို ဖမ္းဟပ္လိုက္တယ္။ ဂေရဟမ္ဟာ နာက်င္တဲ့ဒဏ္ကို သူ႕လက္ ေမာင္းတစ္ေလွ်ာက္တဖ်င္းဖ်င္းခံစား လိုက္ရတယ္။ မိေက်ာင္းႀကီးဟာ ဂေရဟမ္ရဲ႕ လက္ကို လႊတ္လိုက္တယ္။ ဂေရဟမ္ဟာ နာက်င္လြန္းလို႔ အသက္႐ႈဖို႔ပင္ ေမ့ေနသလိုလို ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

ပီတာ၊ ပီတာ ငါ့ကိုကူပါအံုးလို႔ ကမ္းဖက္ကို လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။ ကေလးမေလးဟာလည္း ေၾကာက္ၿပီး ကမ္းေပၚမွာ မလႈပ္မယွက္ရပ္ေနမိတယ္။ ဂေရဟမ္ဟာ ေအာ္ၿပီး အကူအညီေတာင္း ၿပီးေတာ့ ဒီကေလးက ဘာတတ္ႏိုင္မွာမို႔လဲဟု ေတြးၿပီး စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ မိေက်ာင္းဟာ သူအၿမီးကိုတျပန္းျပန္း ႐ိုက္ေနစဥ္ ဂေရဟမ္ေနရာမွ ကုန္းထလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိေက်ာင္းႀကီးဟာ သူ႕ေဘးဖက္ကို လွည့္ၿပီး သူ႕ညာေပါင္ကို ဖမ္း၍ ဟပ္လိုက္တယ္။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္မွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ မိေက်ာင္းဆြဲရာ ပါေနတာကို သတိထားမိလိုက္တယ္။ သူ႕လက္ဖ်ံကေသြး ေတြစီးက်လာတယ္။ သူဟာ ရြ႕ံထဲမွာ စြဲၿမဲစြာ ကုတ္ကြယ္ထားဖို႔ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားေနတယ္။ တစ္ခုခု တြယ္စရာမရွိရင္ မိေက်ာင္းဆြဲရာသို႕ ပါသြားေတာ့မွာ ျဖစ္တယ္။ မိေက်ာင္းေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ သားေကာင္ကိုမစားမွီ ေရထဲတြင္ အထပ္ထပ္ အဖန္ဖန္လိမ့္ၿပီး ေရမႊန္းေအာင္ လုပ္တတ္သည္ကို ဂေရဟမ္သိထားပါတယ္။

ဂေရဟမ္ဟာ အခုမွ မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ေကာင္းတဲ့ ခြန္းအားကို သတိထားမိပါတယ္။ သူ႕ေျခေထာက္မ်ားဟာ ကုပ္တြယ္ထားရာမွ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ၍ အႏၲရာယ္နည္းရာ ေရတိမ္ပိုင္းမွ မိေက်ာင္းဆြဲရာကို ပါေနတယ္။ သူ႕ညာဖက္လက္ကို ေျမွွာက္ၿပီး ပီတာ ငါ့ကုိလာဆြဲပါအံုးလို႔ ေအာ္လိုက္တယ္။ သူ႕ေအာ္သံေၾကာင့္ ပီတာလင္းဟာ ေၾကာက္စိတ္ေတြေပ်ာက္သြားၿပီး ပါးစပ္ကလည္း ဂေရဟမ္လွမ္း ဆြဲပါလို႔ လွမ္းေအာ္ၿပီး ေရထဲကိုဆင္းသြားတယ္။ ေရမွာ သူ႕ဒူးေလာက္အထိနက္ၿပီး ရႊ႔ံထဲမွာ စမ္းၿပီးေလွ်ာက္ရတယ္။ ဂေရဟမ္ အနားေရာက္တာနဲ႕ ဂေရဟမ္လက္ေမာင္းကို သူမရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ ဖမ္းဆုတ္လိုက္တယ္။ သူ႕ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ ရႊံ႕ထဲမွာ ၿမဲၿမဲကုတ္ထားၿပီး ဒူးကိုေကြးကာ ကုိယ္ကိုေနာက္သို႔ ယိမ္းၿပီး တအားဆြဲယူ လိုက္တယ္။

ပီတာလင္းစိတ္ထဲမွာ လြန္ဆြဲရတာနဲ႔ တူေနတယ္။ ဂေရဟမ္မွာ သူမသာ ၿမဲၿမဲမဆြဲထားရင္ ေသေတာ့မွာျဖစ္တယ္။ ေရနက္ပိုင္းကို နည္းနည္းေရာက္သြားတာနဲ႕ မိေက်ာင္းဟာ ဂေရဟမ္ရဲ႕ေပါင္ကို ကိုက္ၿမဲ ကိုက္ထားၿပီး သူ႕အၿမီးကို တျဖန္းျဖန္း ႐ိုက္ကာ ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲေနပါတယ္။ ပီတာလင္းဟာ တျဖည္းျဖည္း သူမပါ မိေက်ာင္းဆြဲရာေနာက္ကို ပါေနတာ သတိထားမိတယ္။ ဒီလြန္ဆြဲပြဲမွာ မိေက်ာင္းက အႏိုင္ရေနပါတယ္။ တစ္မိနစ္၊ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ မိေက်ာင္းႀကီးဟာ ဂေရဟမ္ရဲ႕ ကိုယ္ကို ေရေအာက္မွာ တစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ဆြဲၿပီး ကြၽမ္းပစ္လိုက္တဲ့အခါမွာ ပီတာလင္းပါ ဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္ပါသြားတယ္။ တကယ္လို႔ သူသာ ႐ုန္းကန္ၿပီး မထြက္ရင္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး ေရမြန္ၿပီး ေသသြားႏိုင္ပါတယ္။ သူမဟာ သူ႕အေနအထားကုိ ျပင္လိုက္ၿပီး ေအာက္ေျခ ရွိရႊ႕ံထဲမွာ ကုတ္တြယ္စရာရွာယင္း သူ႕ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႕ ၿမဲၿမဲကုတ္ထားၿပီး ရွိသမွ်အင္အားနဲ႔ ဂေရဟမ္ကိုဆြဲထား လိုက္တယ္။ သူမသာ ဒီလိုၾကာၾကာဆြဲထား ႏိုင္ရင္ တစ္ခ်က္ မဟုတ္တစ္ခ်က္ မိေက်ာင္းႀကီးဟာ သူ႕ပါးစပ္ကို ဟလိုက္မွာ ျဖစ္တယ္။

မိေက်ာင္းႀကီးပါးစပ္ ဟလိုက္တာနဲ႕ ဂေရဟမ္ကို သူလြတ္ထြက္လာေအာင္ ဆြဲႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ သူ႕ခါး သာသာနက္တဲ့ ေရတြင္ပီတာလင္းဟာ ဂေရဟမ္ကို ဆက္ဆြဲထားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂေရဟမ္ဟာ မိေက်ာင္းႀကီးဆြဲသျဖင့္ ေရေအာက္တြင္ နစ္ျမဳပ္စ ျပဳေနၿပီျဖစ္တယ္။ ပီတာလင္းဟာလည္း ဂေရဟမ္ရဲ႕ စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကုိျမင္ၿပီး သူမစိတ္ထဲမွာ ဆံုးၿပီလို႔ တြက္ဆထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမဟာ အသက္တစ္ခ်က္႐ႈၿပီး ဆက္ဆြဲထားတယ္။ ႐ုတ္တရက္ မိေက်ာင္းႀကီးဟာ သူ႕ကိုယ္ လံုးႀကီးကို လွိမ့္ရာမွ ရပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ပီတာလင္းဟာ ဂေရဟမ္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ေနာက္ဖက္သို႔လဲက်သြားၿပီး ဂေရဟမ္နဲ႔ အတူမ်က္ႏွာေရေပၚသို႔ အသက္႐ႈရန္ ဘြားကနဲ ေပၚလာတယ္။ မိေက်ာင္းဟာ သူ႕ကို ဆက္ကိုက္ထားေသာ္လည္း ကမ္းစပ္မွ ေလးငါးလွမ္းေလာက္သာ လိုေတာ့ရာမွ သူ႕ကိုလႊတ္လိုက္ၿပီး ေရနက္ထဲကို ငုတ္သြားတယ္။ ပီတာလင္းလည္း စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႕ ဂေရဟမ္ကို လာလာလို႕ေျပာၿပီး ဆြဲေခၚ လိုက္တယ္။ ဂေရဟမ္မွာ ၾကက္ေသေသ ေနၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေသြးမရွိေတာ့။ သူ႕ လက္ဖ်ံနဲ႔ေပါင္မွ ေသြးေတြ စီးက်ေနတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္လွမ္းသာလွမ္းရေသးတယ္။ ျဖန္းကနဲအသံနဲ႔အတူ မိေက်ာင္းႀကီး ေရေပၚျပန္ေပၚလာတယ္။

ဂေရဟမ္ရဲ႕ ညာဖက္တင္ပါးကို အငမ္းမရ ထုိးဟပ္လိုက္ရာ ေဘာင္းဘီမွာ စုတ္သြားၿပီး အသားအနည္းငယ္ မိေက်ာင္း ပါးစပ္ထဲပါသြားတယ္။ ပီတာလင္းက ဂေရဟမ္ကို ဆက္ကနဲဆြဲလိုက္သျဖင့္ မိေက်ာင္းႀကီးဟာ သူ႕ကိုယ္သူ မထိန္းႏိုင္ဘဲ ေနာက္ဖက္သို႕ ျပန္က်သြားတယ္။ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနတဲ့ ေရထဲမွာမိေက်ာင္းႀကီးဟာ မ်က္စိကို ေရေပၚေဖာ္ၿပီး ေခ်ာင္းေနတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကမ္းေပၚ ေရာက္ေအာင္ ေလးဖက္ကုန္းၿပီး တက္ရတယ္။ ပီတာလင္းဟာ ဂေရဟမ္ကို မိေက်ာင္းရန္မွ လြတ္မယ့္ ကိုက္ငါးဆယ္ေလာက္မွာရွိတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ဆီတြဲေခၚ သြားၿပီး မွီထားခဲ့တယ္။ ဂေရဟမ္မွာ စိတ္ေခ်ာက္ျခားၿပီး ေသြးထြက္မ်ားလို႔ မလႈပ္ႏိုင္ဘူး။ သူ႕႐ွပ္အကၤ်ီနဲ႔ ေဘာင္ဘီမွာလည္း စုတ္ျပတ္ေနတယ္။ ဒီမွာ ခဏေနခဲ့ကြၽန္မ ကားႀကီး သြားယူလိုက္မယ္လို႔ ပီတာလင္းက ေျပာၿပီး တစ္မိုင္ေလာက္ရွိ သူတို႕ကားထားရာ ေနရာသို႕ ေတာလမ္းအတိုင္း ေျပးသြားတယ္။ ရွစ္ႏွစ္သမီး ေလာက္ကတည္းက ဂေရဟမ္ဟာ ပီတာလင္းကို ကားေမာင္း သင္ေပးမိခဲ့ျခင္း အတြက္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမွာျဖစ္တယ္။ သူမဟာ ကားေသာ့ကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး ျမန္ႏိုင္သေလာက္ အျမန္ဆံုး ေမာင္းလာတယ္။ ကားကိုျမင္တာနဲ႕ ဂေရဟမ္ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းနဲ႔ ကားဆီ ေလွ်ာက္လာတယ္။ ပီတာလင္းက သူ႕ကို ေဖးမၿပီး ခရီးသည္ထိုင္တဲ့ ထိုင္ခံုမွာထိုင္ ခိုင္းလိုက္တယ္။ ဂေရဟမ္ဟာ မထိုင္ႏိုင္ဘူး။ ဒဏ္ရာရထားတဲ့ ညာဖက္ေပါင္နဲ႕ တင္ပါးကို မထိခိုက္ေစေအာင္ ဘယ္ဖက္ကို ေစာင္းၿပီး ထိုင္လိုက္လာတယ္။

ဒဏ္ရာရထားတဲ့ လက္ကိုေတာ့ ေဘးမွာ တြဲေလာင္း ခ်ထားလိုက္တယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ (၆)နာရီသာသာ ခန္႔ရွိၿပီး သူတို႔ ခ်ဲနဲလ္ပိြဳင့္ကို ထြက္လာတဲ့အခါ ေမွာင္စပ်ိဳး ေနၿပီျဖစ္တယ္။ ထြက္လာၿပီးေနာက္ ကိုက္ငါးဆယ္ေလာက္အေရာက္မွာ ဂေရဟမ္ဟာ သတိတစ္ခ်က္ ေမ့သြားတယ္။ ပီတာလင္းလည္း ကားကို ရပ္လိုက္ရမလားလို႕ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ကားစတီယာရင္ကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ထိန္းရင္း တစ္ျခားတစ္ဖက္ျဖင့္ ဂေရဟမ္ကို လႈပ္ၾကည့္တယ္။ ဂေရဟမ္က ညည္းလိုက္ပါတယ္။ ဂေရဟမ္က တစ္ခုခုေတာ့ျပန္ေျပာ ေနတယ္။ သူမၾကားဘူး။ ေနာက္ၿပီးသတိ ျပန္ေမ့သြားတယ္။ သူတို႕ခ်ဲနဲလ္ပိြဳင့္ကို မေရာက္မီ ဂေရဟမ္ရဲ႕ ညည္းတြားသံကို ၾကားရတယ္။

မေသလိုက္ပါနဲ႕ ဦးရယ္။ မေသပါနဲ႕လို႔ ပီတာလင္းက ႐ိႈက္ၿပီးေျပာတယ္။ ကေလးမေလးရဲ႕ စိတ္ေသာကေရာက္ေန တဲ့အသံကို ၾကားရတဲ့ဂေရဟမ္က ရွိသမွ် ခြန္းအားစုၿပီး ဘာလို႔ေသရမွာလဲ။ မေသဘူးကြလို႔ အားတင္းၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ သူတို႕ခ်ဲနဲလ္ပိြဳင့္ကို ေရာက္သြားတဲ့အခါမွာ လူတစ္ေယာက္မွ် မရွိဘူး။ ဂေရဟမ္ဟာ ကားေပၚမွာ ဒယိမ္းဒယိုင္ျဖင့္ ၀ါယာလက္စက္ရွိရာေလွ်ာက္သြားၿပီး ေလးဆယ့္သံုးမိုင္ ေ၀းတဲ့ပဲ ထရီးဟုမ္းစတက္ကို သူမိေက်ာင္းကိုက္ခံရေၾကာင္းႏွင့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ လႊတ္ဖို႔ သတင္းပို႔လိုက္တယ္။ ဂေရဟမ္ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ သူမရဲ႕မိဘမ်ားေနထိုင္တဲ့ ဟုမ္းစတက္မွာ ဆယ့္ကိုးမိုင္သာ ေ၀းေသာ္လည္း ၾကားမွာေတာင္ကုန္းေလး တစ္ခုခံေနတာေၾကာင့္ ခ်ဲနဲလ္ပြိဳင့္ကို တိုက္႐ိုက္ ေရဒီယို အဆက္အသြယ္မရဘူး။

ပီတာလင္းဟာ မီးဖိုးထဲမွ ေဆးေသတၱာယူၿပီး အင္တီဆက္ပ္ တစ္ေပါင္ဒါႏွင့္ ဂေရဟမ္ဒဏ္ရာမွာ ျဖဴးေပးလိုက္ၿပီး လိုင္နစ္စ ခပ္သန္႔သန္႔တစ္ခုျဖင့္ ပတ္႐ံုသာ ပတ္ထားေပးလိုက္သည္။ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ပတ္တီးမစည္းေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူ႕ကို ေဆး႐ုံအျမန္ဆံုး ေခၚသြားမွျဖစ္မယ္။ သူတို႕ဒါ၀င္ၿမိဳ႕သို႕ ထြက္လာၾကတယ္။ ဂေရဟမ္က ထိုင္ခံုေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္လိုက္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မ်က္လံုးေတြက မမွိတ္ဘူး။ ပီတာလင္း က သူ႕ကို ခဏခဏ သတိထားၾကည့္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူမဟာ စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ ဦးဦးသတိရတယ္ေနာ္လို႔ ေမးမိတယ္။ ဂေရဟမ္ကရပါတယ္လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ျပန္ ေျပာတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ လာၾကတဲ့အခါမွာ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ကားမီးေရာင္ကို လွမ္းေတြ႔ရတယ္။ ဂေရဟမ္ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးဂြၽန္အယ္ လင္ေတာင္ဆင္နဲ႕ သူ႕ေမာင္ ဟင္နရီကား ေမာင္းလာတာျဖစ္တယ္။ (၇)နာရီ (၄၅) မိနစ္မွာ ကားႏွစ္စီးေတြ႔ၾကၿပီး ဂေရဟမ္ကို ကားေျပာင္းေပးၿပီး ပီတာလင္းပါ သူတို႔ နဲ႕အတူ ဒါ၀င္ကိုလိုက္သြားတယ္။ ည (၁၁) နာရီေလာက္မွာ သူတို႔ဟာ ဒါ၀င္ေဆး႐ုံကို ေရာက္တာနဲ႕တစ္ၿပိဳင္နက္ ဂေရဟမ္အား ခြဲစိပ္ခန္းပို႔ၿပီး ေသြးသြင္းရတယ္။ ေမးခိုင္ ပိုးကာကြယ္ေဆးႏွင့္ နာက်င္မႈေ၀ဒနာ သက္သာေစတဲ့ေဆးေတြ ထိုးေပးတယ္။ သူ႕ဘယ္ဖက္လက္ဖ်ံကို ခ်ဳပ္လိုက္ရတယ္။ သူ႕ေပါင္မွ ကိုးလက္မေလာက္ရွိတဲ့ ဒဏ္ရာႀကီးကို ဂ႐ုတစိုက္ေဆးေၾကာၿပီး ေျခာက္ကပ္စျပဳေနတဲ့ ေသြးနဲ႕အသားေတြကို ျခစ္ထုတ္ပစ္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္အၾကာ မည္သည့္ေရာဂါမွ မ၀င္ေၾကာင္းသိရွိၿပီး အၿမဲတမ္း လာေရာက္ၾကည့္သူမွာ ပီတာလင္းပဲ ျဖစ္တယ္။

ပီတာလင္းဟာ တကယ္အံ့ၾသ စရာေကာင္းတဲ့ သတၱိရွိတဲ့ကေလးပါပဲ။ သူမဟာ မိေက်ာင္းေတြအေၾကာင္း ဖတ္ဖူးတယ္။ ဘယ္လိုအႏၲရယ္မ်ားေၾကာင္းလည္း ေျပာဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ေသရမယ့္အေရးမွာ သူ႕အသက္ကိုစြန္႔ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အသက္ကို ကယ္ခဲ့တယ္လို႔ ဂေရဟမ္က ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ဂေရဟမ္ဟာ ေဆး႐ုံမွ ဆင္းလာေသာ္လည္း သူ႕ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ အမာရြတ္မ်ား က်န္ေနေသးတယ္။ သူနဲ႕ပီတာလင္းတို႔ သြားခဲ့ၾကတဲ့ေနရာမ်ားကို ေမာ္ေတာ္ဘုတ္နဲ႕ ေလွ်ာက္သြားၾကရင္း သူ႕စိတ္ထဲမွာ မိေက်ာင္းႀကီးက လိုက္ေခ်ာင္းေနသလို ခံစားေနရပါတယ္။

၁၉၈၂ ေအာက္တိုဘာလထဲမွာ ဧလီဇဘက္ဘုရင္မႀကီးဟာ ၾသစေၾတးလ်ကိုေရာက္စဥ္ ပီတာလင္းကို ၁၉၈၁၊ ၾသစေၾတးလ်ရဲ႕ သတၱိေျပာင္ေျမာက္ဆံုး၊ စြမ္းေဆာင္မႈအတြက္ Royal Humane Society မွ တေလာ့ဒ္ ေရႊတံဆိပ္ဆု ခ်ီး ျမွင့္ခဲ့တယ္။

မေနာ (FSAG)