ေျပးလမ္းမွန္

ေျပးလမ္းမွန္

ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္တုန္းက တကၠသိုလ္တစ္ခုရဲ႕စာသင္ခန္းနံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့စာတန္းတစ္ခုကို ယခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနပါ ေသးတယ္။ ဒါကေတာ့ "The Secret of life is to know who you are and where are you going" "ဘ၀ရဲ႕ လွ်ိဳ၀ွက္ခ်က္ဆိုတာ သင္ဘယ္သူလဲ၊ သင္ဘယ္ကို သြားေနလဲဆိုတာကို သိျခင္းျဖစ္တယ္" တဲ့။ ေလာကရဲ႕ အေရးႀကီးဆံုး အခ်က္ပါပဲ။ လူဘ၀တိုးတက္ဖို႔၊ လူဘ၀႐ုန္းထြက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ဒီအခ်က္ေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕က ဒါေတြမစဥ္းစားၾကပါဘူး။ ပံုမွန္စာေသာက္၊ ပံုမွန္ေနရ၊ ထိုင္ရရင္ၿပီၿပီးလို႔ ထင္ေနၾကပါတယ္။ ယခုေခတ္ ႐ုပ္၀တၳဳထြန္းကားတဲ့ ေခတ္မွာပိုလို႔ေတာင္ဆိုးပါေသးတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူမ်ားလုပ္လို႔ လိုက္လုပ္ရတာ မ်ားပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္းအေဖ့သေဘာအတိုင္း၊ အေမ့သေဘာအတိုင္း၊ ဆရာသေဘာအတိုင္း လုပ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအခ်က္ ေတြထဲမွအေရးႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ကိုယ္သေဘာကေတာ့ မပါလာေတာ့ပါဘူး။

မိမိဘာျဖစ္ခ်င္တယ္၊ မိမိဘာေကာင္းလဲဆိုတာ ကိုမစဥ္းစားၾကပါဘူး။ မိမိနဲ႔ဒါ ကိုက္ရဲ႕လား၊ မိမိနဲ႔ဒီလုပ္ငန္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ ပါမလားဆိုတာကို မစဥ္းၾကပါဘူး။ အခ်ိဳ႕လဲမိဘက အတင္းခိုင္းလို႔ ပံုစံခြက္လိုျဖစ္သြားရတာလည္း ရွိပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ မိမိကိုယ္ကို သိဖို႔လိုပါတယ္။ စာေရးဆရာႀကီး တစ္ေယာက္က ေျပာဘူးပါတယ္။ "ေလာကမွာ သူမ်ား ေျပးတိုင္းလိုက္ေျပးရတာကေတာ့ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီေျပးေနတဲ့လမ္းဟာ ဘာလဲ၊ ကုိယ္နဲ႔ကိုက္ရဲ႕လား ဆိုတာသိရမယ္တဲ့" သိပ္ကို ထိမိလွပါတယ္ မိတ္ေဆြ... မိတ္ေဆြေရာ ဒါမ်ိဳးေရာေျပးဖူးပါသလား။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ပိုင္းေတြမွာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အလယ္တန္းေအာင္လို႔ အထက္တန္းေရာက္ရင္ သိပၸံယူရမွာလိုလို၊ ၀ိဇၨာယူရ မွာလိုလို၊ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့လဲ ဘယ္လိုင္းလိုက္လို႔လိုက္ရမွန္းမသိ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြတက္တဲ့ တကၠသိုလ္လိုက္တက္၊ ဘြဲ႕လဲရေရာ သံုးလို႔မရ၊ ျပန္ေရာင္းပစ္ လို႔လဲမရ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္နဲ႔မကိုက္တဲ့ ဘြဲႀကီးက ကိုယ့္ကို ဒုကၡေပးပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘ၀ရဲ႕အာမခံခ်က္ေတြ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရင္ႏွီးခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ သင္ခဲ့ရတဲ့ပညာေတြဟာ ကုိယ္နဲ႕မကုိက္ဘဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အမွတ္ကို သူမ်ားထက္ မ်ားေအာင္ယူ၊ လိုင္းေကာင္းရေတာ့ ေဆးလိုင္းယူၿပီး ဘြဲ႕လည္းရ ဆရာ၀န္လည္ျဖစ္ေရာ ေဆး႐ံုမွာေဆးကုရတာ ၀ါသနာမပါလို႔ မိဘရဲ႕ဆန္ပြဲ႐ုံမွာ စာရင္းကုိင္ေနတဲ့ လူတစ္ဦး ေတြ႔ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူရခဲ့တဲ့ေဆးတကၱသိုလ္ကဘြဲ႔ဟာ မဂၤလာ ေဆာင္ဖိတ္စာႏွင့္ နာေရးေၾကာ္ျငာမွာပဲ အသံုး၀င္ပါေတာ့တယ္။

ဒါမ်ိဳးေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက ေခတ္နဲ႔ ကိုျဖစ္ေနတာ မယံုမရွိနဲ႔၊ လြတ္လပ္ေရးရ ခါစကတပ္မေတာ္ေခတ္၊ ေနာက္ ဆရာ၀န္ေတြေခတ္၊ ေနာက္သေဘၤာသားေခတ္၊ ေနာက္အေရးအခင္းၿပီးေတာ့ စစ္ဗိုလ္ေခတ္၊ ယခုေနာက္ဆံုးေတာ့ ကုမၼဏီက ေဒၚလာနဲ႔ေပးတဲ့ ေဒၚလာစား၀န္ထမ္းေခတ္ ဒါေတြဟာဗမာေတြ၊ ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာစြဲေနတာ။ သူမ်ားလုပ္ရင္ လိုက္လုပ္ၾကပါတယ္။ သူမ်ားေအာ္ ရင္လိုက္ေအာ္၊ သူမ်ားၾကည့္ ရင္လိုက္ၾကည့္၊ သူမ်ားေျပးေတာ့ လိုက္ေျပး။ မိမိရဲ႕ခိုင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ဒီလိုခိုင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဆိုတာ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက ရွိရမဲ့အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႕မကိုက္တဲ့ရည္မွန္း ခ်က္ကိုခ်ဖို႔မလိုပါဘူး။ အတန္းစာကုိ မႏိုင္တႏိုင္က်က္ေနရတဲ့ေက်ာင္းသားဟာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖို႔မေမွ်ာ္မွန္းသင့္ပါဘူး။ တကယ္လို႔ မွန္းခဲ့မယ္ဆိုရင္လဲ ဒီေက်ာင္းသားဟာ မိမိကိုယ္ကိုမသိေသးလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အရင္ဦးဆံုးမိမိ ကိုယ္ကိုသိမွပဲ ဘ၀ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ကိုလဲ သိမွာျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ေတာ့ မိတ္ေဆြ... မိမိဘယ္လမ္းကိုလိုက္ေနသလဲ။ သူမ်ား ေတြသြားေနလို႔ဒီလမ္းမွန္တယ္လို႔ မိတ္ ေဆြထင္ေနသလား။ လူသားတိုင္းမွာ အမွန္တရားဟာ အမွန္ျဖစ္မသြားပါဘူး။ ျမန္မာေတြက ဆိုး႐ိုးေတာင္ရွိၾကပါတယ္။ "လူညီရင္ ဤကိုကြၽဲလို႕ ဖတ္လို႕ရတယ္"တဲ့ ဒါ... ရေကာင္းရပါလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ လဲဆိုေတာ့ ဤေရာကြၽဲေရာဟာ လူေတြတီထြင္ထားတဲ့အကၡရာေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့မိတ္ေဆြအမွန္တရားဆိုတာ လူကဖန္တီးလို႔မရပါဘူး။ အမွန္တရားဟာအမွန္ တရားပါပဲ။ ဤကကြၽဲျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားမယ္။ အမွန္တရားကေတာ့ အမွားျဖစ္မသြားပါဘူး။

လူငယ္အေပါင္းေရာ မွန္ကန္တဲ့လမ္းေပၚေလွ်ာက္ေနၿပွီလား။ ႀကိဳးစားမႈဟာ အဓိကဆိုေပမဲ့ လမ္းမွားေနပါက ႀကိဳးစားေလပိုၿပီး မွားေလ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္မိတ္ေဆြ။ သြားေလေလ ပန္းတိုင္နဲ႔ ေ၀းေလေလျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္နဲ႔ကိုက္ညီလိုက္ဖက္တဲ့ ဘ၀ေျပး လမ္း(သို႔) မွန္ကန္တဲ့လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ေလွ်ာက္လွမ္း၍ ေအာင္ပန္းဆင္ႏိုင္ၾကပါေစ။

ေ၀လီ