ကြၽဲတစ္ဖက္ ႏြားတစ္ဖက္

ကြၽဲတစ္ဖက္ ႏြားတစ္ဖက္

ရဟန္းမင္းႀကီးေပါလူး(၆) အရွင္ျမတ္၏ "မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ကမၻာႀကီးသို႕ သာသနာျပဳျခင္း"ဆိုသည့္ စာခြၽန္ေတာ္ထဲတြင္ ကမၻာတစ္၀န္းရိွ တိုင္းႏိုင္ငံအသီးသီးမွ ကက္သလစ္ သာသနာေတာ္ငယ္မ်ားကို ရဟန္းမင္းႀကီးက ယခုလို သင္ၾကားေပးပါသည္။

ကမၻာ့တစ္၀န္းရိွ တိုင္းႏိုင္ငံအသီးသီးမွ ကက္သလစ္သာသနာေတာ္ငယ္မ်ားသည္ သမၼာက်မ္းစာေတာ္လာ ဘုရားအဆံုးအမ တရားမ်ား၏ အႏွစ္သာရကို မိမိတို႕၏ အေသြးအသား ျဖစ္လာသည္ထိ သက္၀င္ခံယူဖို႕၊ က်မ္းစာေတာ္ျမတ္၏ မူလဆိုလိုရင္း အႏွစ္သာရအစစ္အမွန္ကို ျမဴမႈန္ကေလးမွ်ေလာက္ပင္ ေသြဖီမသြားေစဘဲ သင္တို႕ လူမ်ိဳးစု၀င္မ်ား၏ ဘာသာစကားထဲသို႕ ဖလွယ္ေပးဖို႕ (transposing)၊ သည့္အျပင္ ထိုဘာသာ စကားရပ္ႏွင့္ပင္ သြန္သင္ေဟာေျပာဖို႕ တာ၀န္ရိွပါသည္။ + (၂၃။ Pope Paul VI, "Evangelization in the Modern World," no. 63.)

ရဟန္းမင္းႀကီး၏ သင္ၾကားဆံုးမခ်က္မွ "က်မ္းစာေတာ္ျမတ္၏ မူလဆိုလိုရင္း အႏွစ္သာရအစစ္အမွန္ကို ျမဴမႈန္ကေလးမွ်ေလာက္ပင္ ေသြဖီမသြားေစဘဲ သင္တို႕ လူမ်ိဳးစု၀င္မ်ား၏ ဘာသာစကားထဲသို႕ ဖလွယ္ေပးဖို႕ (transposing)၊ သည့္အျပင္ ထိုဘာသာ စကားရပ္ႏွင့္ပင္ သြန္သင္ေဟာေျပာဖို႕" ဆိုသည့္အခ်က္ကို အေျချပဳကာ သည္လ ေဆာင္းပါးကို ေရးသားလိုက္ရပါသည္။


သာသနာျပဳျခင္း သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ကက္သလစ္သာသနာေတာ္သည္ ဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမ တရားေတာ္မ်ားကို သာသနာေတာ္ ေရာက္ရိွေနရာမွ လူမ်ိဳးစု၀င္မ်ား၏ ဘာသာစကားမ်ားထဲသို႕ ဖလွယ္ေပးဖို႕ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ ထိုနည္းမ်ားတြင္ ဘာသာျပန္ဆိုျခင္းသည္လည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာကက္သလစ္သနာေတာ္တြင္လည္း သမၼာက်မ္းစာေတာ္၊ ဘုရားစကား စာအုပ္၊ ဆုေတာင္းေမတၱာစာ၊ ဘုရား၀တ္ျပဳစာ၊ မစၦားပူေဇာ္ျခင္း၊ စကၠရင္မင္တူး မဂၤလာ၀ိနည္းစသည္ျဖင့္ ျမန္မာစာအုပ္မ်ားရိွပါသည္။ ထိုစာအုပ္အားလံုးမွာ ဘာသာျပန္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။

သို႕ေသာ္ ဘာသာျပန္ဆိုျခင္းသည္ အၿမဲတမ္း အားထားရေသာ လုပ္နည္းတစ္ခု မဟုတ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘာသာျပန္စာတစ္ပုိဒ္သည္ ဘာသာျပန္သာျဖစ္ပါသည္။ မူရင္းစာသားႏွင့္ အဓိပၸါယ္ လြဲခ်င္လြဲေနမည္။ တိက်ခ်င္မွ တိက်ေပမည္။ ထို႕ထက္အေရးႀကီးသည္မွာ ဘာသာျပန္စကား၏ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုျဖစ္ေသာ စကားလံုး အသံုးအႏႈန္းမ်ား ပါခ်င္မွ ပါေပမည္။ ပါလာေသာ္လည္း အသံုးလြဲခ်င္လြဲ ေနေပမည္။ ေထာ္ေလာ္ကန္႕လန္႕ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနေပမည္။ မျဖစ္မေနပါ၀င္ရမည့္ အခ်က္မွာ ရဟန္းမင္းႀကီးသင္ၾကားသလို "မိမိလူမ်ိဳးစု၀င္မ်ား၏ ဘာသာစကားထဲသို႕ ဖလွယ္ေပးဖို႕ (Transposing)" ျဖစ္ပါသည္။ အဓိပၸါယ္မွာ ျမန္မာစကားႏွင့္ကိုက္ညီေသာ ဖန္တီးမႈမ်ား ပါ၀င္ရပါမည္။ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားႏွင့္ ဆီေလ်ာ္ကိုက္ညီေသာ စကားလံုးေ႐ြးခ်ယ္မႈမ်ား မျဖစ္မေနပါ၀င္ရပါမည္။ သို႕မဟုတ္ပါက ထိုဘာသာျပန္သည္ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားမွာ တံစိမ္းဆန္ေနပါလိမ့္မည္။

ဥပမာ - ျမန္မာ့သမၼာက်မ္းစာေတာ္ျမတ္တြင္ အဂၤလိပ္လို "Jesus said in response..." ကို "ေယ႐ႈက ျပန္ေျပာသည္မွာ ...၊" "Jesus said, I am the way ..." ကို "ေယဇူးကေျပာသည္မွာ ငါသည္လမ္းျဖစ္၏.... " "Jesus said love one another" ကို "ေယဇူးက သင္တို႕အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကေလာ့ဟု ေျပာေလသည္" စသည္ စသည္ျဖင့္ အေျမာက္အမ်ား ေတြ႕ရေလ့ရိွပါသည္။

ထုိ႕အျပင္ ေန႕စဥ္စကားေျပာရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တရားေတာ္ ေဟာေျပာရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာသာ၀င္မ်ားေရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားပါ "ခရစ္ေတာ္က ဘယ္လိုေျပာသလဲ ဆိုေတာ့..." "က်မ္းစာက ဘယ္လိုဆိုထားသလဲ ဆိုေတာ့ ..."၊ "သံလူကားက်မ္းထဲမွာ သခင္ေယဇူးက ဘယ္လိုဆိုထားသလဲဆိုေတာ့ ..." "သခင္ေယဇူး သြားတယ္။ ခရစ္ေတာ္ လာတယ္။ သခင္ေယဇူး စားတယ္။ သခင္ေယဇူး ျပန္ရွင္တယ္။ ဘုရားက ေျပာတယ္ ..."၊ စသည္ျဖင့္ ခြက်တတ ဘာသာျပန္ ျမန္မာစကားလံုးေတြပဲ အမွတ္မဲ့ ေျပာေနၾကတာကို သတိထား မိပါသည္။

ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားစစ္စစ္ သို႕မဟုတ္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈနားစစ္စစ္ႏွင့္ ၾကားရသူ တံစိမ္းတစ္ေယာက္အတြက္ ခရစ္ေတာ္ ဘုရားရွင္ကို ဘုန္းေတာ္အနႏၲ၊ ဂုဏ္ေတာ္အနႏၲႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ဘုရားတစ္ပါးအေနႏွင့္ ခံစားမိမွာမဟုတ္ပါ။ ဘုရားရွင္ကို ႐ိုး႐ိုးသာမာန္ သူလိုငါလို လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကို သံုးသည့္ စကားလံုး သံုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာစကား ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၏ ဘုရားကို သံုးေသာ စကားလံုးႏွင့္ ႐ိုး႐ိုးလူသားကို သံုးေသာ စကားမတူေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ရဟန္းမင္းႀကီး အရွင္ျမတ္က "က်မ္းစာေတာ္ျမတ္ကို... မိမိလူမ်ိဳးစု၀င္မ်ား၏ ဘာသာစကား စကားရပ္ႏွင့္ပင္ သြန္သင္ေဟာေျပာဖို႕" သတိေပးတာကို သတိျပဳသင့္ပါသည္။

မႏၲေလးကက္သလစ္သာသနာတြင္ ဘာသာ၀င္မ်ားက ကက္သလစ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကို "ဘုန္းဘုန္း"လို႕ ေခၚတတ္ၾကပါသည္။ ဆီေလ်ာ္ မွန္ကန္သလို ျမန္မာမႈဆန္ပါသည္။ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းေသာ အေခၚအေ၀ၚလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာမႈတြင္ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ စကားေျပာပါက "ဘုန္းဘုန္း"ဟု ေခၚပါက "တပည့္ေတာ္"ႏွင့္ သံုးမွ မွန္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ တခ်ိဳ႕က "ဘုန္းဘုန္း"လို႕ေတာ့ေခၚပါရဲ႕ "ကြၽန္ေတာ္၊ ကြၽန္မ"ႏွင့္ ေျပာသြားၾကတာလည္း ေတြ႕ရျပန္ပါသည္။

သည္ေဆာင္းပါးကို ယခုလိုေရးလိုက္လို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ စကားႏွင့္တရားမွာ ဘုရားကို အရမ္းအလြန္ နန္းဆန္ေစၿပီး မဟာဆန္ဆန္ စကားလံုးႀကီးေတြကိုပဲ သံုးရမယ္လို႕ေတာ့ မဆိုလိုပါ။ ဘုရားရွင္သည္လည္း ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ထိုက္တန္ေတာ္မူပါတယ္လို႕ ေျပာခ်င္လို႕ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕အျပင္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ အရွင္၏တရားေတာ္သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမွာ တံစိမ္းမဆန္ေစခ်င္လို႕ ျဖစ္ပါသည္။

သည္စာမူေရးရင္းႏွင့္ ဘယ္လိုေခါင္းစဥ္တပ္ရမလဲလို႕ စဥ္းစားမိေတာ့ ငယ္ငယ္က ကေလးခ်င္း စၾကတာတစ္ခုကို ျပန္သတိရမိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ငယ္ငယ္က ယိုးဒယားကလာတဲ့ ဆင္ၾကယ္ ႀကက္ေပါင္ဖိနပ္ဆိုတာ ေခတ္စားပါသည္။ ဖိနပ္ေလးေတြက အစိမ္းေရာင္၊ အနီေရာင္၊ အျပာေရာင္ဆိုၿပီး ေရာင္စံုရိွပါသည္။ တစ္ခါတရံ ကေလးေတြဟာ အိမ္မွာ စုပံုခြၽတ္ထားတဲ့ ဖိနပ္ပံုထဲက ဖိနပ္ကို ေသခ်ာမၾကည္႔ပဲ နေမာ္နမဲ့ ေကာက္စီးလာ တတ္ပါသည္။ ေက်ာင္းေရာက္မွ သူငယ္ခ်င္းေတြက "ကြၽဲတစ္ ဖက္ႏြားတစ္ဖက္"ႀကီးေဟ့ ဆိုကာ လက္ညိဳးထိုးၿပီး ၀ိုင္းဟားခံရမွ အိမ္ျပန္ေျပးၿပီး လဲစီးရပါသည္။

ျမန္မာ့ကက္သလစ္သာသနာေတာ္ႀကီး အမိေျမေပၚမွာ ထြန္းကားလာလိုက္တာ ႏွစ္ ၅၀၀ ခရီးပင္ဆံုး လုေနပါၿပီ။ သည္ႏွစ္ငါးရာခရီးမွာ ရဟန္းမင္းႀကီး ေပါလ္လူး (၆)အရွင္ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့သည့္ "က်မ္းစာေတာ္လာ ဘုရားအဆံုးအမ တရားေတာ္မ်ား၏ မူလဆိုလိုရင္း အႏွစ္သာရအစစ္အမွန္ကို ျမဴမႈန္ကေလးမွ်ေလာက္ပင္ ေသြဖီမသြားေစဘဲ သင္တို႔ လူမ်ိဳးစု၀င္မ်ား၏ ဘာသာစကားထဲသို႕ ဖလွယ္ေပးဖို႕ (transposing)၊ သည့္အျပင္ ထိုဘာသာစကားရပ္ႏွင့္ပင္ သြန္သင္ ေဟာေျပာဖို႔" ဆိုသည့္အခ်က္ကို ျပန္သတိရ သင့္ပါၿပီလို႔ ေျပာလိုပါသည္။

ဘာလို႔ဆို လက္ရိွ အေျခအေနကေတာ့ "ကြၽဲတစ္ဖက္ ႏြားတစ္ဖက္ႀကီး"မို႔ပါ။ သည္လိုဆိုလိုက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္လြန္သြားရင္ သို႔မဟုတ္ မွားသြားရင္ ကြၽန္ေတာ္မွာသာ တာ၀န္ရိွပါသည္။

မာကု (ဒႆန)