World Communications Day ကမၻာ့ဆက္သြယ္ေရးေန႕

World Communications Day ကမၻာ့ဆက္သြယ္ေရးေန႕

ကမၻာဆက္သြယ္ေရးတနဂၤေႏြကို ၁၉၆၇ ခုႏွစ္တြင္ ရဟန္းမင္းႀကီး ဆဌမေျမာက္ ေပါလူးမွ စတင္ခဲ့ၿပီး ႏွစ္စဥ္က်င္းပခဲ့ပါသည္။ ထိုသုိ႕ က်င္းပျခင္းျဖင့္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ေရး၊ ရုပ္ရွင္၊ ေရဒီယို၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားႏွင့္ အင္တာနက္စေသာ ေခတ္မီဆက္သြယ္ေရး နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ဧ၀ံေဂလိတရားေတာ္ ပ်ံ႕ပြားေရးအတြက္ အသင္းေတာ္မွ အသံုးခ်ႏိုင္ေၾကာင္း ဆင္ျခင္ႏိုင္ ၾကရန္ျဖစ္ပါသည္။ ဆက္သြယ္ေရး နည္းလမ္းမ်ား၏ အေရးပါမႈ႕ႏွင့္ လူသားတို႕၏လူေနမႈ႕ ယဥ္ေက်းမႈ႕ဓေလ့ စရိုက္မ်ား အေပၚတြင္ လႊမ္းမိုးႏိုင္မႈ႕မ်ားကို ေတြ႕ျမင္နားလည္ သေဘာေပါက္ခဲ့သျဖင့္ အသင္းေတာ္အေနျဖင့္ ဆက္သြယ္ေရးနည္းလမ္းမ်ားကို အေရးေပးစဥ္းစားႏိုငရန္ အားထုတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ပုပ္ရဟန္း မင္းႀကီးဆဌမေျမာက္ေပါလူးသည္ ဆက္သြယ္ေရး နည္းလမ္းမ်ားမွလူထုအေပၚ အျပဳသေဘာ လႊမ္းမိုးႏိုင္သကဲ့သို႕ အဖ်က္သေဘာ ဦးေဆာင္မႈ႕ မ်ားေပးႏိုင္ေၾကာင္းသတိေပး သိျမင္ေစခဲ့ပါသည္။ ၂၀၀၉ခုႏွစ္ ေမလ (၂၄) ရက္ေန႕တြင္ က်ေရာက္ေသာ (၄၃)ႀကိမ္ေျမာက္ ကမၻာ့ ဆက္သြယ္ေရးေန႕အတြက္ ထုတ္ေ၀ေသာ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး ဘက္နာဒက္(ဒ္)၏ သ၀ဏ္လႊာကို အက်ဥ္းခ်ံဳးေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။
ယခုႏွစ္အတြက္ ေဆာင္ပုဒ္မွာ ““လူမႈ႕ ဆက္ဆံေရးး နည္းလမ္း အသစ္အဆန္းမ်ား“ျဖစ္သည္။ လူသားတို႕၏ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရိုေသအေလးေပးမႈ႕၊ ေျပာဆို ဆက္ဆံမႈ႕ႏွင့္ မိတ္ေဆြရင္းျခာ သဟာယဖြဲ႕မႈ႕တို႕အတြက္ ဆက္ဆံမႈ႕ႏွင့္ မိတ္ေဆြရင္းျခာ သဟာယဖြဲ႕မႈ႕တို႕အတြက္ နည္းပညာအသစ္အဆန္းမ်ားႏွင ဆက္ဆံေရးနည္းလမ္း အသစ္အဆန္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြႏ္ုပ္တို႕ေနထိုင္ေနေသာ ယခု ေခတ္အခါသည္ ေခတ္ျဖစ္ပါသည္။ နည္းပညာမ်ား ျမန္ေသာ အင္တာနက္၊ ကၽြန္ပ်ဴတာႏွင့္ တယ္လီဖုန္းဆက္သြယ္ေရး တိုးတက္ထြန္းကားမႈ႕မ်ားသည္ လူမႈ႕ဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္ကို မ်ားစြာ ေျပာင္းလဲေစခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းနည္းပညာ တိုးတက္မI႕၏ အသီး အပြငမ်ားကို လူသားတို႕၏ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ အသံုးခ်ရန္မွာ ယေန႕ေခတ္လူသားမ်ား၏ တာ၀န္ ျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ေခတ္ေနာက္က် ေနေသးေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးေသာ အဖြဲ႕ အစည္းမ်ားအတြက္ အက်ိဳးျပဳေစရန္ ေဆာင္ရြက္ရန္ အလြန္ပင္လိုအပ္ လ်က္ရွိပါသည္။ ““သင္ႏွင့္ နီးစပ္ေသာ သူကို ကိုယ္ရွင္ကဲ့သို႕ခ်စ္ေလာ့”” (မာ ၁၂း ၃၀-၃၁)ဟု ခရစ္ေတာ္ မိန္႕ေတာ္မူခဲ့သည္ႏွင့္ အညီ နည္းပညာတိုးတက္မႈ႕သည္ လူသားတစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးရိုေသေလးစားစြာ ဆက္ဆံမႈ႕ မိတ္သဟာယျပဳ ကူညီရိုင္းပင္မႈ႕မ်ား အတြက္ျဖစ္ေစရန္ ႀကိဳးစားၾကဖို႕ တိုက္တြန္းအပ္ပါသည္။

အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ျခင္း ကြန္ယက္မ်ား (Friendship Network) ေပၚတြင္သာ အခ်ိန္ ကုန္ေနျခင္းျဖင့္ လက္ေတြ႕ဘ၀ လူမႈ႕ဆက္ဆံ ေပါင္းသင္းေရးမ်ားမွ ေ၀းကြာသြားျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္ေစရန္လည္း ဆင္ျခင္ၾကရန္ သတိေပးအပ္ပါသည္။ နည္းပညာမ်ား မည္မွ်ပင္ တိုးတက္ထြန္းကားေစကာမူ လူသားတို႕၏ ႏွလံုးသားမ်ားသည္ ခံစားတတ္ျမဲပင္ျဖစ္၏။ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာ၏ အသီးအပြင့္မ်ား ျဖစ္ေသာ တစ္ဦးကိ တစ္ဦးအသိအမွတ္ျပဳမႈ႕ နားလည္မႈ႕ ရိုေသေလးစားမႈ႕မ်ားကိ လူသားတို႕ေတာင့္တေနဆဲျဖစ္၏။ သို႕ျဖစ္ ရိုေသေလးစားစြာ ဆက္ဆံမႈ႕မ်ား တိုးတက္ေရအတြက္ နည္းပညာအသစ္မ်ားကို အသံုးျပဳႏိုင္ၾကေစရန္ ကၽြႏ္ုပ္ (ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး)ႏွင့္ အတူ ဆုေတာင္းၾကပါရန္ တိုက္တြန္းအပ္ပါသည္။

ဗာတီကန္မွ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ေမြးေန႕ေတာ္ (ကဆုန္ေညာင္ေရသြန္းပြဲေတာ္ႀကီး) အထိမ္းအမွတ္ေပးပို႕ေသာ သ၀ဏ္လႊာ (၂၀၀၉)

ဗာတီကန္မွ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ေမြးေန႕ေတာ္ (ကဆုန္ေညာင္ေရသြန္းပြဲေတာ္ႀကီး) အထိမ္းအမွတ္ေပးပို႕ေသာ သ၀ဏ္လႊာ (၂၀၀၉)

PONTIFICAL COUNCIL
FOR INTERRELIGIOUS DIALOGUE

MESSAGE TO BUDDHISTS
FOR THE FEAST OF VESAKH/HANAMASTURI 2009

Witnessing to a Spirit of Poverty,
Christians & Buddhists in Dialogue

Dear Buddhist friends,

1. The forthcoming feast of Vesakh/Hanamatsuri offers a welcome occasion to send you, on behalf of the Pontifical Council for Interreligious Dialogue, our sincere congratulations and cordial best wishes: may this feast once again bring joy and serenity to the hearts of all Buddhists throughout the world. This annual celebration offers Catholics an opportunity to exchange greetings with our Buddhist friends and neighbours, and in this way to strengthen the existing bonds of friendship and to create new ones. These ties of cordiality allow us to share with each other our joys, hopes and spiritual treasures.

2. While renewing our sense of closeness to you, Buddhists, in this period, it becomes clearer and clearer that together we are able not only to contribute, in fidelity to our respective spiritual traditions, to the well-being of our own communities, but also to the human community of the world. We keenly feel the challenge before us all represented, on the one hand, by the ever more extensive phenomenon of poverty in its various forms and, on the other hand, by the unbridled pursuit of material possessions and the pervasive shadow of consumerism.

3. As recently stated by His Holiness Pope Benedict XVI, poverty can be of two very different types, namely, a poverty "to be chosen" and a poverty "to be fought" (Homily, 1st January 2009). For a Christian, the poverty to be chosen is that which allows one to tread in the footsteps of Jesus Christ. By doing so a Christian becomes disposed to receive the graces of Christ, who for our sake became poor although he was rich, so that by his poverty we might become rich (Cf. 2 Corinthians 8, 9). We understand this poverty to mean above all an emptying of self, but we also see it as an acceptance of ourselves as we are, with our talents and our limitations. Such poverty creates in us a willingness to listen to God and to our brothers and sisters, being open to them, and respecting them as individuals. We value all creation, including the accomplishments of human work, but we are directed to do so in freedom and with gratitude, care and respect, enjoining a spirit of detachment which allows us to use the goods of this world as though we had nothing and yet possessed all things (Cf. 2 Corinthians 6, 10).

4. At the same time, as Pope Benedict noted, "there is a poverty, a deprivation, which God does not desire and which should be fought; a poverty that prevents people and families from living as befits their dignity; a poverty that offends justice and equality and that, as such, threatens peaceful co-existence (l.c.)." Furthermore, "in advanced wealthy societies, there is evidence of marginalization, as well as affective, moral, and spiritual poverty, seen in people whose interior lives are disoriented and who experience various forms of malaise despite their economic prosperity" (Message for World Day of Peace 2009, n. 2).

5. Whereas we as Catholics reflect in this way on the meaning of poverty, we are also attentive to your spiritual experience, dear Buddhist friends. We wish to thank you for your inspiring witness of non-attachment and contentment. Monks, nuns, and many lay devotees among you embrace a poverty "to be chosen" that spiritually nourishes the human heart, substantially enriching life with a deeper insight into the meaning of existence, and sustaining commitment to promoting the goodwill of the whole human community. Once again allow us to express our heartfelt greetings and to wish all of you a Happy Feast of Vesakh/Hanamatsuri.

Jean-Louis Cardinal Tauran
President

Archbishop Pier Luigi Celata
Secretary





PDF file Download ရယူရနၤ http://www.fileden.com/files/2009/3/21/2373084/kasone.pdf ။

အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ျခင္းအားျဖင့္

အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ျခင္းအားျဖင့္

ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံကိုလာလည္တာ သတိထားမိၾကမွာပါ။ သူတို႕လိုပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႕လည္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ၊ ႐ံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ ေငြကုန္ခံ လူပင္ပန္းခံၿပီး မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ တိုင္း ႏိုင္ငံေတြ လိုက္လည္ခ်င္ၾကပါတယ္။ ဘာလုပ္ဖို႕လဲဆိုေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြ တိုးဖို႕၊ တစ္ပါးသူရဲ႕ အေနအထိုင္၊ အစား အေသာက္၊ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုနဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ေလ့လာဖို႕ပါ။
ဒါဆိုရင္ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ အဓိက ပတ္သက္ေနတာ ဘယ္သူေတြလဲ။ အဲဒီ တိုင္းျပည္က လူထုႀကီးပဲေပါ့။
အဲဒီလူထုႀကီးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအေမြ အႏွစ္ႀကီးကို ဘယ္အရာက ပံုသြင္းေပးေနတာပါလဲလို႕ ထပ္ေမးရမယ္။
အေျဖကေတာ့ "သူတို႕ရဲ႕ယံုၾကည္ သက္၀င္ရာဘာသာ" ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္နည္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ "သူတို႕ ယံုၾကည္သက္၀င္ရာမ်ားနဲ႕ အညီေနထိုင္ က်င့္ႀကံၾကျခင္းက" သူတို႕ယဥ္ေက်းမႈကို ပံုသြင္းေဆးျခယ္ ေပးေနပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ တစ္ပါးသူမ်ားနဲ႕အတူ ယွဥ္တြဲေနထိုင္လိုပါက သူတို႕ရဲ႕ယံံုၾကည္ သက္၀င္ရာမ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳ ေလ့လာဖို႕ လိုအပ္ပါမယ္။ ပြင့္လင္း႐ိုးသားၿပီး ေလးစားနားလည္တတ္ျခင္းမွာ တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦးရဲ႕ ဆက္ဆံေရးမ်ား တိုးတက္လာေပလိမ့္မယ္။
ကမၻာႀကီးေပၚမွာ စိတ္မေကာင္းစရာေကာင္းတဲ့ ဘာသာေရး အျငင္းပြါးမႈေတြ ၾကားေနရပါတယ္။ မလုပ္သင့္တဲ့ ေ၀ဖန္ျခင္းေတြ လုပ္ေနၾကတယ္။ မျဖစ္သင့္တဲ့ ဘာသာေရး အယူသီးမႈေတြ ျမင္ေတြ႕ ေနၾကရပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာ အမ်ားႀကီးထဲက တခ်ိဳ႕ကိုၾကည့္ၾကရေအာင္-
၁။ ဗဟုသုတ နည္းပါးမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗဟုသုတနည္းပါးတာေၾကာင့္ အသိပညာ နည္းပါးလာပါတယ္။ အသိပညာ ေခါင္းပါးမႈ၊ နည္းပါးမႈေၾကာင့္ နားလည္မႈေတြ ကြဲလြဲၾကတယ္။ မိမိဘာသာနဲ႕ ယံုၾကည္မႈကိုလည္း သိပ္နားမလည္ဘူး။ တစ္ပါးသူရဲ႕ ယံုၾကည္ျခင္းနဲ႕ ဘာသာအယူအဆေတြကိုလည္း သေဘာမေပါက္ဘူး။ စိတ္မ၀င္စား၊ နားမလည္တာတင္ မကပဲ နားလည္လြဲတာေတြ ( Misconceptions) ျဖစ္လာတယ္။
၂။ ဗဟုသုတ နည္းပါးမႈနဲ႕အသိ ပညာနည္းပါးမႈေၾကာင့္ ေလးနက္မႈကင္းတဲ့ အေပၚယံ အခ်က္အလက္ေတြ၊ အေပၚယံ အဓိပၸါယ္ေတြ၊ အေပၚယံ ရွင္းဆိုမႈေတြ အေပၚမွာပဲ စြဲထင္ေနတတ္ ၾကပါတယ္။
၃။ အဲဒီ အေပၚယံအခ်က္အလက္ အဓိပၸါယ္ေတြကိုပဲ မူေသ စြဲကိုင္ထားတာေၾကာင့္ အဓိက အခ်က္အလက္ေတြ၊ အေျခခံက်တဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြဟာ မသဲကြဲေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အေပၚယံ အစိတ္အပိုင္းေလာက္မွာပဲ အမွန္တရားကို ရွာေဖြေတာ့တယ္။
၄။ ရလဒ္ကေတာ့ တစ္ပါးသူရဲ႕ ယံုၾကည္သက္၀င္ရာမ်ားကို နားလည္မႈ ကင္းမဲ့လာတယ္။ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးဟာ သံုးႏႈန္းတဲ့ စကားလံုးေတြရဲ႕ တစ္ဖက္ကိုေက်ာ္ၿပီး မျမင္တတ္ဘူး။ နားမလည္တတ္ဘူး။ စကားလံုးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ပဲ ျမင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ မိမိ ယံုၾကည္ရာ အျပင္ တစ္ပါးသူရဲ႕ ယံုၾကည္သက္၀င္ရာေတြကို နားလည္မႈ လြဲပါေလေရာ။
၅။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီနားလည္လြဲမႈေတြက အျငင္းပြါးမႈေတြ၊ အယူသီးမႈေတြ၊ ေ၀ဖန္ တိုက္ခိုက္မႈေတြ ေပၚေပါက္ လာေစပါတယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ အတိတ္မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ပစၥဳပၸန္မွာလည္း ျဖစ္ေနဆဲပဲ။ အနာဂါတ္မွာေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ ေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ပဲ စိတ္မေကာင္းစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါ။ တစ္ဦးခ်င္း ကေနတစ္ဖြဲ႕ခ်င္း၊ တစ္ဖြဲ႕ခ်င္းကေန လူမ်ိဳးတစ္စုနဲ႕တစ္စု၊ လူမ်ိဳးတစ္စုနဲ႕တစ္စုကေန တစ္ႏိုင္ငံနဲ႕တစ္ႏိုင္ငံ တိုးၿပီးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလို ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို မတားဆီးႏိုင္ရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕လူသားထုတစ္ခုလံုးကို ဒုကၡေပးလာႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ အသိတရားအျပည့္နဲ႕ အားစိုက္ထုတ္ဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ မိမိ ယံုၾကည္သက္၀င္ရာ ဘာသာမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ဖို႕ ႀကိဳးစားရမယ္။ အဲဒီလို ေသေသခ်ာခ်ာဂဃဏန နားလည္မႈကေန တစ္ပါးသူရဲ႕ ယံုၾကည္သက္၀င္ရာမ်ားကို သေဘာေပါက္ နားလည္ဖို႕ ႀကိဳးစားလာေပမယ္။
တစ္ပါးသူရဲ႕ ယုံၾကည္သက္၀င္ရာကို ငါ့ဘာသာနဲ႕ အတူတူပါပဲကြာလို႕ပဲ သေဘာမထားပဲ မိမိအတြက္ ဗဟုသုတ ၾကြယ္၀ပြါးမ်ားဖို႕ ေလ့လာဆည္းပူးရပါမယ္။
တစ္ပါးသူရဲ႕ ယံုၾကည္ျခင္းကို စိတ္မ၀င္စားျခင္းဟာ မိမိကို ထိုဘာသာ အဖြဲ႕အစည္းကေန ေ၀းကြာေစၿပီး အထီးက်န္ေစတယ္။ သူ႕ ယံုၾကည္ရာဘာသာဟာ ငါနဲ႕မဆိုင္ပါဘူးကြာလို႕ သေဘာပိုက္လာတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ ဘာသာတရားက ငါတို႕ကို ဘယ္လိုမွ မထိခိုက္ပါဘူး။ ငါတို႕ ဘာလုပ္စရာလိုသလဲ စသည္ျဖင့္ ခံယူလာၾကတယ္။ အဲဒီလို စိတ္မ၀င္စားျခင္းမ်ားက အတူ ယွဥ္တြဲေနထိုင္ျခင္းကို ပ်က္ျပားေစပါတယ္။ ဒီျပင္ တစ္ပါးသူရဲ႕ ဘာသာနဲ႕ယံုၾကည္ရာကို စိတ္မ၀င္စားျခင္း ကေန အဲဒီ ဘာသာတရားကို ႐ြံရွာ မုန္းတီးျခင္းမ်ား ေပၚေပါက္ လာေစပါတယ္။ တျခား ဘာသာတရားမ်ား ရွိေနျခင္းဟာ မိမိတို႕ကို အႏၲရာယ္ျဖစ္ေစတယ္။ သူတို႕ ယံုၾကည္ရာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား တိုးပြါးေနရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။ တျခားဘာသာေတြဟာ အမွန္တရားကို မေတြ႕ရေသးဘူး။ အဲဒီလို သူတို႕ကို အမုန္းပြါးၿပီး အၿငိဳးႀကီး ေနတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္ရဲ႕ ဘာသာတရားကသာလွ်င္ မွန္တယ္။ သာတယ္၊ ပိုေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ထားမ်ား ပြါးလာတတ္တယ္။ ကိုယ့္ ဘာသာကသာတယ္၊ ပိုျမတ္တယ္ စိတ္ထားေၾကာင့္ ၿပိဳင္ခ်င္လာတယ္။ ယွဥ္ၿပိဳင္ခ်င္ေတာ့ ႏိုင္ခ်င္လာျပန္ေရာ။ အႏိုင္ရခ်င္လာမွေတာ့ တစ္ပါးသူရဲ႕ ဘာသာကို ႏွိမ္ခ်င္လာေတာ့မယ္။ မင္းတို႕ ဘာသာက မမွန္ဘူး။ မွန္တာက ငါ့ရဲ႕ ဘာသာလို႕ ဆိုခ်င္လာေရာ။ မင္းတို႕ ငါတို႕ျပည္၊ ငါ့႐ြာမွာေနရင္ ငါ့ဘာသာပဲ လက္ခံရမယ္။ တစ္ျခားဘာသာကို လက္၀ါးႀကီး အုပ္ခ်င္လာမိတတ္ ပါတယ္။ ႏိုင္ငံကို အပိုင္စီးခ်င္ လာတတ္ပါတယ္။
ခုခ်ိန္မွာ အဲဒီ စိတ္ထားမ်ားပယ္ ေဖ်ာက္သင့္တယ္။ ဘာသာတရားမ်ား အခ်င္းခ်င္း အတူယွဥ္တြဲ ေနထိုင္ျခင္းဟာ လူသားထုတစ္ခုလံုးကို အက်ိဳးပြါးေစတယ္။ ဘာသာတရားမ်ား အခ်င္းခ်င္း အတူတူ ယွဥ္တြဲေနျခင္းအားျဖင့္ ကမၻာႀကီးေပၚမွာ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဖြယ္ အနိဌာ႐ံုမ်ားကို ေအာင္ျမင္ေစႏိုင္ပါတယ္။
ကမၻာလူထုႀကီးကို အႏၲရာယ္ျဖစ္ေစတဲ့ ဘာသာေရး အျငင္းပြါးမႈမ်ား ရပ္တန္႕ေစဖို႕ စိတ္ႏွလံုးေကာင္းရွိၾကတဲ့ လူတိုင္းကို ကမၻာ့လူထုႀကီးက ႀကိဳဆိုေနပါတယ္။ ဆင္းရဲ ငတ္မြတ္ျခင္းေတြ၊ ရန္ၿငိဳးထား အမုန္းပြါးေနျခင္းေတြ၊ ခိုက္ရန္ ျဖစ္ပြါးျခင္းေတြ၊ စစ္ပြဲေတြ၊ ယွဥ္ၿပိဳင္ အႏိုင္ယူျခင္းေတြ အဆံုးသတ္ေစဖို႕ ကမၻာ႕ဘာသာႀကီးမ်ား အခ်င္းခ်င္း အတူတကြ နားလည္သေဘာေပါက္ကာ ယွဥ္တြဲမေနႏိုင္သ၍ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။
ကမၻာ့ဘာသာႀကီးမ်ားဟာ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ အျမစ္တြယ္ၿပီး ရွိေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကမၻာ့ဘာသာႀကီးမ်ားနဲ႕ ယံုၾကည္ရာမ်ားကို စာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ တကၠသိုလ္နဲ႕ ေကာလိပ္မ်ားမွာ သင္ခန္းစာတစ္ခု အျဖစ္ သင္ၾကားေပးဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ အဲဒီလို သင္ၾကားေလ့လာေစျခင္း အားျဖင့္ မိမိ အသိုက္အၿမံဳမွ လူတိုင္းရဲ႕ ၾကြယ္၀လွတဲ့ ဘာသာေရး အေမြအႏွစ္မ်ားကို နားလည္ သေဘာေပါက္ၿပီး ေလးစား ေစလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို နားလည္ သေဘာေပါက္ျခင္း အားျဖင့္ သေဘာကြဲလြဲျခင္းမ်ား၊ ယွဥ္ၿပိဳင္ အႏိုင္ယူျခင္းမ်ား၊ တစ္ဖက္သတ္ ဘက္လိုက္ျခင္းမ်ား ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေပမယ္။
တစ္ခါတစ္ရံ လူနည္းစု ဘာသာ၀င္မ်ားဟာ တျခား အမ်ားစု ဘာသာ၀င္မ်ားရဲ႕ ၀ိုင္းပယ္ျခင္း ခံရတတ္ပါတယ္။ ေရဒီယို၊ တယ္လီေဗးရွင္းမ်ားမွာ မၾကားရ မျမင္ရသေလာက္ပင္ ခ်ိဳးႏွိမ္ ခံရတတ္ပါတယ္။ အမွန္မွာေတာ့ အဲလိုမျဖစ္သင့္ပါ။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ဆက္ဆံျခင္း၊ အေလးထားျခင္းမ်ားက ဘာသာ၀င္မ်ား အၾကား ပြင့္လင္းသည့္ စည္းလံုးမႈမ်ား၊ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ပါတယ္။
ယံုၾကည္ရာနဲ႕ ဘာသာမတူတဲ့ တိုင္းျပည္မ်ားသို႕ အလည္အပတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေလ့လာေရးခရီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သြားေရာက္တဲ့ ခရီးသြားဧည့္သည္မ်ားကို အဲဒီတိုင္းျပည္က လူမ်ားရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ထံုးတမ္းစဥ္လာမ်ားကို ပညာေပးသင့္ပါတယ္။ အဲဒီနည္းျဖင့္သာ အျပန္ခရီးတစ္ေလွ်ာက္မွာ သူတို႔ျမင္ခဲ့ရ၊ ေတြ႕ခဲ့ရခ်က္မ်ားနဲ႕ ခံစားခ်က္မ်ား သူတို႕ရင္မွာ ထာ၀ရကိန္းေအာင္း ေနပါလိမ့္မယ္။
ဘာသာေရးအသင္းမ်ားမွ ကြၽမ္းက်င္ေသာ ဆရာမ်ား၊ သိကၡာရမ်ား၊ ဘုန္းႀကီးမ်ားကို ဖိတ္ၾကားကာ မိမိတို႔ ဘာသာ၀င္မ်ားအား ဗဟုသုတအျဖစ္ ဓမၼတရားမ်ားကို ေဟာၾကားေစသင့္ပါတယ္။ တစ္ပါးသူရဲ႕ ယံုၾကည္ရာမ်ားကို သေဘာေပါက္ျခင္းအားျဖင့္ မိမိ ယံုၾကည္ရာဘာသာမ်ား ပိုမို စြဲၿမဲေစပါတယ္။ အမ်ားစုထင္ၾကတာက အဲဒီလုိ တစ္ပါးသူက ၀င္ေရာက္တရားျပပါက မိမိဘာသာ၀င္မ်ား သူတို႔ ေနာက္ပါသြားမယ္လို႕ အထင္မွား ေနတတ္ၾကပါတယ္။
အထက္က ေဆြးေႏြးတင္ျပခဲ့တဲ့ သေဘာတရားမ်ားေၾကာင့္ ဘာသာတရား အယူအဆမ်ဳိးစံုကို လက္ခံ ယံုၾကည္ၾကတဲ့ လူမ်ားနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ လူ႕ အဖြဲ႕အစည္းႀကီးမွာ အားလံုး အတူတူ ေလ့လာသင္ယူရင္း ေဆြးေႏြး ဖလွယ္ကာ ေနထိုင္သင့္ပါတယ္။

မာကု (ဒႆန)

ထာ၀ရ အေမြ

ထာ၀ရ အေမြ

ယေန႕ လမ္းေပၚမွာ ေလလြင့္ေနၾကတဲ့ ကေလးသူငယ္ (လူငယ္)ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီ လူငယ္ေတြကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ လမ္းမွန္ကိုေရာက္ေအာင္ ျပဳျပင္ေပးၾကမလဲ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ျပဳျပင္ေပးလို႕ လြယ္မယ္ မထင္ဘူး။ ငယ္စဥ္က အဲဒီလူငယ္ေတြရဲ႕ အမိအဘေတြက လူ႕ေလာကထဲကို လြယ္လြယ္ေလးနဲ႕ ပို႕ေဆာင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ယေန႕ အဲဒီလူငယ္ေတြ စာရိတၱ ပ်က္ဆိုးသြမ္းေနၾကတယ္။
အက်င့္စာရိတၱပ်က္စီးေနတဲ့ လူငယ္ေတြ ျဖစ္မလာေအာင္ ဦးစြာ ပထမမိဘေတြက ငယ္စဥ္ကစတင္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ ရင္ေသြး (ကေလးသူငယ္)ေတြကို လမ္းေကာင္း လမ္းမွန္ ျပသေပးဖို႕လိုပါတယ္။ (Character begins in our infancy and continue untill death.) အက်င့္စာရိတၱ ဆိုတာ ကြၽႏ္ုပ္တို႕ ငယ္စဥ္ကတည္းက စတင္ၿပီး ေသသည့္တိုင္ေအာင္ ဆက္လက္ တည္ၿမဲေနမယ့္အရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ (Man's character is his fate) အဲဒီ အက်င့္စာရိတၱဟာ ကြၽႏ္ုပ္တို႕အားလံုးရဲ႕ ကံၾကမၼာပါပဲ။ ကြၽႏ္ုပ္တို႕အားလံုးရဲ႕ အႀကီးမားဆံုး လိုအပ္ခ်က္နဲ႕ အႀကီးမားဆံုး ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္မႈဟာ အဲဒီအက်င့္ စာရိတၱပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆို႐ိုးေလးတစ္ခုကလည္း - ေငြဆံုးလွ်င္ နည္းနည္း႐ႈံးသည္။ က်န္းမာေရးဆံုးလွ်င္ တခ်ိဳ႕တစ္၀က္႐ႈံးသည္။ စာရိတၱဆံုးလွ်င္ အားလံုး ႐ႈံးသည္ တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ - လူမွာ အေရးႀကီးဆံုး အရာဟာ "အက်င့္စာရိတၱ" ပါပဲ။ ဒါေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ မိဘေတြ သိျမင္ဖို႕၊ အေလးထားဖုိ႕ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႕ မိဘေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို အိမ္ေတြ၊ ၿခံေတြ၊ ကားေတြ၊ စိန္၊ ေရႊ၊ ေငြေတြေပးမွ မိဘအေမြလို႕ ယူဆၾကမွာလား။ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအရာပစၥည္းေတြဟာ ခဏတဒဂၤမွ်သာ တည္ၿမဲမယ့္ အရာေတြပါ။ ထာ၀ရအေမြ မဟုတ္ပါဘူး။ အတိတ္က သမိုင္းထဲမွာ စံျပမိဘေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။
ဟိုး- ႏွစ္ေပါင္း ၇၄-၇၅ ခုႏွစ္ ေလာက္ဆီက အိႏၵိယႏိုင္ငံကို လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနစဥ္ လြတ္လပ္ေရး လႈံ႕ေဆာ္ စည္း႐ႈံးမႈအတြက္နဲ႕ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ အစိုးရရဲ႕ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံခဲ့ရတဲ့ ပန္ဒစ္ဂ်၀ါေန႐ူး၊ ဒီပုဂိၢဳလ္ႀကီးက ၁၉၃၀ - ျပည့္ႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလမွာ အသက္ (၁၃) ႏွစ္ျပည့္မယ့္ သမီးေလးထံ ဖခင္ တစ္ဦးအေနနဲ႕ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္တစ္ခုခုေတာ့ ေပးခ်င္တာ၊ ေထာင္ထဲကေန ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလို အခက္အခဲၾကားထဲကေန တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဘ၀အတြက္ မွတ္သားစရာ "ခ်စ္သမီးသို႕" ဆိုၿပီး စာေရးခဲ့ပါတယ္။
"ခ်စ္သမီးသည္ သူတစ္ပါးမသိေအာင္ ပုန္းလွ်ိဳး ကြယ္လွ်ိဳး ကိစၥတို႕ကို ဘယ္ေသာအခါမွ မလုပ္မိေစရန ္သတိရွိရမည္။ သူတစ္ပါး သိမည္စိုး၍ ဖံုးကြယ္လို ေသာကိစၥမွာ သတိၱမရွိေသာစိတ္၊ ေၾကာက္ရြံ႕သည့္ စိတ္သာျဖစ္သည္။ ေၾကာက္ရြံ႕ေသာ စိတ္သည္ ခ်စ္သမီးႏွင့္ မအပ္မတန္ေခ်။ ခ်စ္သမီး သတိၱရွိပါ။ သတိၱရွိလွ်င္ ကိစၥအားလံုး ၿပီးသည္။ ခ်စ္သမီး သတိၱရွိလွ်င္ ေၾကာက္ေတာ့မည္ မဟုတ္။ ခ်စ္သမီး ရွက္ရမည့္ ကိစၥကိုလည္း ျပဳလုပ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။" လို႕ ေထာင္ထဲကေန ဒီစာေလးနဲ႕ စိတ္ဓာတ္အေမြ ေပးခဲ့တယ္။ ေနာင္တစ္ ခ်ိန္မွာ သမီးအင္ဒီရာဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ ... ဥာဏ္ထိုင္းတယ္ ဆိုၿပီး ေက်ာင္းကေန ထုတ္ပယ္ခံရတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ ပုဂိၢဳလ္ႀကီး ေသာမတ္စ္အယ္ဒီဆင္ (Thomas Edison) ကို သူ႕ရဲ႕ အေမက ငါ့သား ဒီေလာက္မညံ့ပါဘူး၊ ငါကိုယ္တိုင္ သင္ေပးမယ္လို႕ မခံခ်င္စိတ္ (ေမတၱာ) ေလးထားၿပီး ပညာသင္ေပးခဲ့ရာ သူေလးသည္ သိပၸံပညာမွာ သူမတူေအာင္ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့တယ္။ ဒီလို မိဘေက်းဇူး (အေမြ) ေၾကာင့္ ေခတ္ေတြ ေႏွာင္းခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္သူမွ သူ႕ကို မေမ့ၾကဘူး။ အဲဒါ ရင္ထဲ (ႏွလံုး သားထဲ) က စီးက်လာတဲ့ မိဘေမတၱာ (အေမြ) ေၾကာင့္ေပပဲ။ မိမိတို႕ရဲ႕ သားသမီးေတြကို လူဘံုလယ္မွာ တင့္တယ္ထည္၀ါႏိုင္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ မိဘေတြက ေသာမတ္စ္အယ္ဒီဆင္ရဲ႕ အေမလို မခံခ်င္စိတ္ (ေမတၱာ) ေရွ့ထားကာ ကိုယ့္ရဲ႕ သားသမီးေတြ ငယ္ရြယ္စဥ္ အခ်ိန္ကစၿပီး ပညာ အေမြေပးသင့္ပါတယ္။ ယေန႕မွာ ေခတ္ႀကီးက တိုးတက္ေနၿပီး ပညာမတတ္ရင္ လူ႕ ေအာက္က်ိဳ႕ရမယ္၊ လူဘံုလယ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ ၾကရမယ္။ မိဘေတြက ဒီအခ်က္ေတြကို လစ္လ်ဴ မ႐ႈသင့္ပါ။
အေမရိကန္ သမၼတသမိုင္းမွာ နာမည္ေက်ာ္ပုဂိၢဳလ္ႀကီး ေဂ်ာ့၀ါရွင္တန္ ငယ္စဥ္က သူ႕ရဲ႕ ေမြးေန႕ေလးတစ္ေန႕မွာ ေဂ်ာ့အင္မတန္မွ အလုိခ်င္ဆံုး ပုဆိန္ေလးကို ဖခင္က လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ့တယ္။ ေဂ်ာ့လည္း ကလးတို႕ သဘာ၀ လိုခ်င္တာေလးကို ေမြးေန႕လက္ေဆာင္အျဖစ္ ရတာေၾကာင့္ အရမ္း ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ ပုဆိန္ကို ကိုင္ သူတို႕ အိမ္ၿခံထဲဆင္းသြားၿပီး အပင္ေတြကို ခုတ္ျဖတ္ ကစားခဲ့တယ္။ ေဂ်ာ့ခုတ္ျဖတ္ ကစားခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ေတြထဲမွာ သူ႕ဖခင္ အလြန္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး တန္ဘိုးထား ျပဳစုထားတဲ့ သစ္ပင္ေလးဟာ ျပတ္လုနီးပါး ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ညေနေန၀င္စ အခ်ိန္ေလးမွာ ဖခင္ ၿခံ၀န္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ဆင္း အပန္းေျဖခ်ိန္ သူအင္မတန္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ သစ္ပင္ေလးျပတ္လုနီးပါး ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရလို႕ တအားကို စိတ္ဆိုးသြားတယ္။ ေဂ်ာ့ကိုလွမ္းေခၚၿပီး သည္သစ္ပင္ကို ဘယ္သူခုတ္သြားသလဲ၊ ဘယ္သူဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီသစ္ပင္ေလးကို ခုတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့သူကို ေကာင္းေကာင္းဆံုးမမယ္ လို႕ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ေဂ်ာ့ေလးခင္မ်ာ အလြန္ေၾကာက္ရြံ႕သြားၿပီး မ်က္ရည္မ်ား ၀ဲလာကာ "ေဖေဖ သားသည္ သစ္ပင္ေလးကို ခုတ္ျဖတ္ ခဲ့မိပါတယ္" လို႕ ၀န္ခံ ခဲ့ပါတယ္။ ေဂ်ာ့ရဲ႕ ဖခင္က ေၾကာက္ရြံ႕ၿပီး မ်က္ရည္၀ဲေနတဲ့ သားငယ္ကို "သား မင္း သည္သစ္ပင္ေလးကို ခုတ္ျဖတ္တဲ့အတြက္ ေဖေဖ စိတ္ဆိုးမိတာ အမွန္ပဲ၊ ဒါေပမဲ့ မင္းအမွန္ကို ေျပာရဲတဲ့အတြက္ ေဖေဖ၀မ္းသာတယ္၊ မင္း ဒီတစ္ၿခံလံုးမွာရွိတဲ့ သစ္ပင္ေတြကို ခုတ္ျဖတ္ပစ္လိုက္တာထက္ လိမ္လည္ ေျပာဆိုမွာကို ေဖေဖ ပိုၿပီး စိုးရိမ္ပါတယ္" လို႕ဆိုရင္း ေပြ႕ဖက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒီလို ဖခင္ရဲ႕ဆံုးမမႈ (ေမတၱာ)ေၾကာင့္ အေမရိကန္ သမၼတသမိုင္းမွာ ေဂ်ာ့၀ါရွင္တန္ဟာ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္ေသာ သမၼတႀကီးအျဖစ္ သမိုင္းတြင္က်န္ခဲ့ရပါတယ္။ (ေဂ်ာ့၀ါရွင္တန္လည္း သူသမၼတရာထူးရၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူရဲ႕ငယ္စဥ္က အေၾကာင္းေလးကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ရင္း ျပည္သူေတြကို မိန္႕ ခြန္းေပးေလ့ရွိပါတယ္။)
ကေလးသူငယ္ေတြကို ငယ္စဥ္အခ်ိန္ကစၿပီး စာရိတၱအေမြေတြ၊ ပညာ အေမြေတြေပးဘို႕ လို္အပ္ပါတယ္။ ကေလး (လူငယ္) ေတြဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ (အနာဂတ္) မွာ တက္လူ (လူႀကီး) ေတြ ျဖစ္လာၾကအံုးမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္ဓာတ္ေတြ ယုတ္ညံ့၊ အေမွ်ာ္အျမင္ (ပညာ) မရွိဘူး ဆိုရင္ လူသားထုႀကီးတစ္ခုလံုး တက္လမ္း မရွိပါ။
တစ္ခါက ပညာရွင္သုခမိန္ႀကီး ဖရန္စစ္ေ၀ဟင္ပါထံ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးက "ဆရာႀကီးရွင့္ ကြၽန္မကေလးေလးကို ဘယ္ခ်ိန္မွာ ပညာစသင္ေပးရမလဲ" လို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ခင္ဗ်ား ကေလးက ေမြးၿပီလားလို႕ ျပန္ေမးတယ္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ေမြးၿပီးလို႕ အသက္ငါးႏွစ္ေတာင္ ေရာက္ပါၿပီလို႕ ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက "ဟာ ... ဒါဆိုရင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ အျမန္ဆံုးျပန္ၿပီး ပညာသင္ ေပးေတာ့၊ အခုလို စကားေျပာေနဖို႕ေတာင္ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ကေလးကိုပညာသင္ေပးဘို႕ အခ်ိန္ (၅) ႏွစ္ေတာင္ လြန္သြားၿပီ" လို႕ ဆရာႀကီး ေ၀ဟင္ပါ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္က ကေလးေတြကို ငယ္ ရြယ္စဥ္အခ်ိန္က စတင္ၿပီး ပညာသင္ေပးဖို႕ရန္ မီးေမာင္း ထိုးျပေနပါတယ္။ မိမိတို႕ရဲ႕ သားသမီးေတြကို မိမိတို႕က ဆင္းရဲသား လယ္သမား၊ ထန္းသမား၊ လက္လုပ္လက္စားမို႕ ကိုယ့္သားသမီးေတြလည္း ဒီလိုျဖစ္ ေစၾကမွာလား။ မုဆိုးနားနီးမုဆိုး၊ တံငါနားနီးတံငါ ဒီပံုစံႀကီးအတိုင္းပဲ ျဖစ္ေစၾကမွာလား။ ဆင္းရဲသားရဲ႕ သားသမီးေတြက ဆရာ၀န္ႀကီးေတြ၊ ပညာတတ္ႀကီးေတြ၊ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ အက်ိဳးျပဳမယ့္သူေတြ၊ သာသနာႀကီးအတြက္ အေထာက္အကူ အက်ိဳးျပဳမယ့္သူေတြ မျဖစ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား။ ဟင္နရီ၀ါ့(ဒ္) ဘီးခ်ားကေျပာခဲ့ ပါတယ္... "စာအုပ္စာေပ မရွိတဲ့အိမ္ဟာ ျပတင္းေပါက္မရွိတဲ့ အိမ္တစ္လံုးနဲ႕တူပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ စာေပကို ေလ့လာဖတ္႐ႈျခင္း မရွိတဲ့ ဘယ္လူမ်ိဳးမွ ရင္ေသြးငယ္ေလးေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။" ဒီမိန္႕ဆိုခ်က္ေလး အရ မိဘေတြ ကိုယ္တိုင္ စာေပအသိရွိၿပီး မိမိတို႕ သားသမီးေတြ ေနာင္ေရးအတြက္ စာရိတၱ အေမြေတြ၊ ပညာအေမြေတြ ငယ္စဥ္အခ်ိန္က စေပးၾကမယ္ဆိုရင္ လူသားအားလံုးအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္မယ္၊ သားသမီးေတြလည္း ဘ၀မွာေနထိုင္ ရတာ ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ ႏိုင္ၾကမယ္။
အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၿပီး ေျပာခ်င္တာကေတာ့ မိဘေတြက သားသမီးေတြကို ခ်စ္တာမွန္ရင္ အိမ္ေတြ၊ ၿခံေတြ၊ ကားေတြ၊ စိန္၊ ေရႊ၊ ေငြေတြ ေပးစရာမလိုပါဘူး။ မိမိတို႕ရဲ႕ သားသမီးေလးေတြ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရအံုးမယ့္ ဘ၀ခရီးအတြက္ စိတ္ထားမွန္ကန္စြာ ေမတၱာတရား ေရွ့ထားၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ေအာင္ သားသမီးေတြကို မိမိတို႕ရဲ႕ လုပ္ပံု ကိုင္ပံု အမူအရာ ေကာင္းေလးေတြနဲ႕ ျပသသင့္ပါတယ္။ ပန္ဒစ္ဂ်၀ါေန႐ူးလို၊ ေဂ်ာ့၀ါ ရွင္တန္ရဲ႕ ဖခင္ႀကီးလို ေပးပံုခ်င္းေတာ့ တူခ်င္မွ တူမယ္။ ကိုယ့္နည္း ကိုယ့္ဟန္နဲ႕ေတာ့ အေမြေကာင္း (ထာ၀ရ အေမြ) ေပးခဲ့ၾကရပါမယ္။ လူမႈဆက္ဆံေရးရဲ႕ အႀကီးမားဆံုး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာလည္း လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အက်င့္ စာရိတၱပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ "လူတစ္ဦး အေနျဖင့္ သူေနထိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ အသိဥာဏ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ၊ ကိုယ္က်င့္တရား ဆိုင္ရာမ်ား၌ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္သည္ ဆိုပါက သူ႕ကို မည္သည့္အရာကမွ အသိအမွတ္ မျပဳဘဲေနလိမ့္မည္ မဟုတ္။" လို႕ ေဒါက္တာဘြတ္ကာတီ၀ါ ရွင္တန္က ဆိုထားခဲ့ဘူး ပါတယ္။
ၿဗိတိန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ၀န္စတန္ခ်ာခ်ီ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀က သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို "တို႕အားလံုးဟာ ပိုးေကာင္ေလးေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါကေတာ့ ပိုးစုန္းၾကဴးကြ" လို႕ေျပာခဲ့သလို ကြၽန္ေတာ္တို႕ မိဘေတြကလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ေလးေတြ ငယ္ရြယ္စဥ္အခ်ိန္ကစၿပီး ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ အသိဥာဏ္ပိုင္းဆိုင္ရာႏွင့္ ကိုယ္က်င့္တရားတို႕မွာ အၿမဲတမ္း ပိုးစုန္းၾကဴးေလးလို ေတာက္ပေအာင္ လမ္းျပေပး သင့္ပါတယ္။ မိမိတို႕နဲ႕အမွ် ခ်စ္ရတဲ့ မိမိရဲ႕ သားသမီးကို ထာ၀ရအေမြေပးႏိုင္ၾကပါေစ၊

ရွန္ပိန္

ေရွးေခတ္ကအမ်ိဳးသမီးမ်ားအေပၚ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ျပဳမူဆက္ဆံမႈမ်ား

ေရွးေခတ္ကအမ်ိဳးသမီးမ်ားအေပၚ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ျပဳမူဆက္ဆံမႈမ်ား

ျမန္မာစကားပံုတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဆူးေပၚက်ဖက္ေပါက္၊ ဖက္ေပၚဆူးက်လည္း ဖက္ေပါက္ ဆိုတဲ့အတိုင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားရဲ႕ ဘ၀ဟာ ဖက္ပံုသ႑ာန္ေဆာင္လွ်က္ ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေရွးေခတ္က အမ်ိဳးသမီးမ်ားဘ၀မွာ အလြန္ပင္ သနားစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ေရွးေခတ္မ်ားတြင္ အမ်ိဳးသားမ်ားက အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေပၚ ျပဳမူ ဆက္ဆံပံုမ်ားမွာလည္း အံ့ၾသစရာေကာင္းလွပါတယ္။

ဘီစီ-၁၇၀၀က ဘာဘီလံုႏွင့္ ေနရာတ၀န္း ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္းမွာ အမ်ိဳးသားမ်ားရဲ႕ လိုအင္ ဆႏၵေပၚတြင္ မူတည္ပါတယ္။ မိုးဇယ္မဖြါးမီ ေခတ္ကာလမ်ားက ဆိုရင္ ခင္ပြန္းသည္ အမ်ိဳးသားမ်ားဟာ သူတို႕ရဲ႕မိတ္ေဆြမ်ားကို သက္ေသအျဖစ္ ဖိတ္ၾကားကာ ၎င္းတို႕၏ ေရွ႕တြင္ပင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအား ၎င္း၏ဇနီးတစ္ဦး မဟုတ္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာၾကားကာ အမ်ိဳးသမီးကို စြန္႕ပစ္ႏိုင္သည္ အထိ တန္ခိုးအာဏာ ရွိပါတယ္။ ထိုသို႕၎င္း၏ ဇနီးအား ဇနီးအျဖစ္မွစြန္႕ပစ္လိုက္ၿပီဟု ေျပာဆိုၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ဇနီးျဖစ္သူမွာ ၎င္းသယ္ႏိုင္သေလာက္ ၎င္း၏ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းမ်ားကို သယ္ေဆာင္ၿပီး မိသားစုေနအိမ္မွ ထြက္ခြါ သြားရပါတယ္။

ထိုကာလမ်ားဆိုလွ်င္ လူ႕ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းအေနႏွင့္ ယံုၾကည္သည္မွာ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး အေနႏွင့္ ၎င္း၏ ဘ၀အသက္တာ ကာလတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးမက လိုအပ္သည္ဟု ယံု ၾကည္ၾကေၾကာင္း၊ သို႕ရာတြင္ အမ်ိဴးသမီးတစ္ဦးအေနႏွင့္ ကေတာ့ ၎င္း၏ဘ၀အသက္တာ ကာလတစ္ေလ်ာက္တြင္ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးသာ ထားရွိရန္ ကန္႕သတ္ထားပါတယ္။ ထို႕အျပင္ အမ်ိဳးသမီး ဇနီးသည္တစ္ဦးသည္ ခင္ပြန္းသည္ အမ်ိဳးသား၏ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းတစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားျခင္း ခံရပါတယ္။

ေရွးေရာမေခတ္ အခါကဆိုလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ရည္မွန္းခ်က္ ျမင့္မားေသာ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးအေနႏွင့္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္ထပ္ႏိုင္ၿပီး အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြာရွင္းျပတ္စဲ ႏိုင္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးအေနႏွင့္ ၎င္း၏ ခင္ပြန္းသည္ ပိုင္ပစၥည္းျဖစ္သည္သာမက ၎င္း၏ ဖခင္ပိုင္ ပစၥည္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဆိုးဆံုးမွာ ၎င္း၏ ရင္ေသြးငယ္မ်ားအား ခင္ပြန္းသည္ အေနႏွင့္ ပိုက္ဆံလိုအပ္ပါက ေရာင္းစားႏိုင္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေရာမအင္ပါယာ ၿပိဳကြဲသြားသည့္ အခါတြင္ေတာ့ အႏို္င္ရရွိသြားသည့္ ဥေရာပရွိ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးစုေခၚ Barbariansမ်ား ယံုၾကည္သည္မွာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေနႏွင့္ လက္ထပ္မည့္ ခင္ပြန္းသည္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ရန္ အခြင့္အေရးမရွိေၾကာင္း၊ ၎င္း၏ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အမ်ိဳးသားမ်ားက ေ႐ြးခ်ယ္ေသာ သူကိုသာ လက္ခံၿပီး လက္ထပ္ရေၾကာင္း သိရၿပီး သတို႕သားေပးသည့္ သတို႕သမီးအတြက္ မဂၤလာေၾကးမ်ား အားလံုးကိုလည္း ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းမ်ားကသာ ခြဲေ၀ယူၾကပါတယ္။

ထိုအခ်ိန္အခါက လူမႈေရးေဖာက္ ျပန္သည့္ အမ်ိဳးသမီး ဇနီးသည္မ်ားအား ၎င္းတို႕ ခင္ပြန္းသည္ ေယာက်ၤားမ်ားက အၾကမ္းတမ္းဆံုး အခက္ထန္ဆံုး အျပစ္ဒဏ္မ်ားကို ေပးခြင့္ရွိပါတယ္။ ခင္ပြန္းသည္ အေနႏွင့္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သည့္ ဇနီးသည္၏ ဆံပင္ကိုျဖတ္ခြင့္ရွိၿပီး မိသားစု၏ေရွ႕တြင္ အကၤ်ီဆုတ္ၿဖဲကာ ရပ္႐ြာ တစ္ေလွ်ာက္လမ္း ေလွ်ာက္ေစၿပီး တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ႀကိမ္ဒဏ္ေပးမႈ ျပဳပါတယ္။ ထိုသို႕ အျပစ္ေပး႐ံုျဖင့္ မေက်နပ္ေသးပါက မိမိ၏ဇနီးသည္ကို သတ္ခြင့္ရွိသည္ထိ ဥပေဒက လိုက္ေလ်ာထားပါတယ္။

၆ရာစုႏွင့္ ၇ရာစုမ်ားက ဆိုလွ်င္ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သည့္ အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ ၎င္းတို႕ တတ္ႏိုင္သေလာက္ မိန္းမမ်ားယူခြင့္ ရွိပါတယ္။ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး ၎င္း၏ ဇနီးသည္(သို႕) ဇနီးသည္မ်ားအေပၚ စိတ္ကုန္သြားပါက ထိုဇနီးသည္ အားလံုးကို တခ်ိန္တည္း ကြာရွင္းျပတ္စဲ ႏိုင္ပါတယ္။ ၁၈ရာစု အဂၤလန္ႏိုင္ငံတြင္ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး အေနႏွင့္ ၎င္း၏ ဇနီးသည္အား အျခားအမ်ိဳးသား တစ္ဦးထံ ေရာင္းခ်ျခင္းျဖင ့္စြန္႕ပစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ၁၇၇၂ ခုႏွစ္က အဂၤလိပ္စာေရးဆရာ Thomas Handy ၏ ေရးသားခ်က္တြင္ ခင္ပြန္းသည္ ဇနီးအမ်ိဳးသမီး၏ လည္ပင္းတြင္ ခါးပတ္ႀကိဳးခ်ည္၍ ၎င္းအား ေစ်းထဲသို႕ ေခၚေဆာင္သြားၿပီး ကြၽဲ ႏြား တိရိစၦာန္ တစ္ေကာင္ကဲ့သို႕ ေလလံတင္၍ ေရာင္းခ်ႏိုင္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရပါတယ္။

၁၈၀၄ခုႏွစ္ ျပင္သစ္ဘုရင္ နပိုလီယံ၏ ဥပေဒအရ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး အေနႏွင့္ ၎င္း၏ ဇနီးအား ကြာရွင္း ျပတ္စဲလိုက္ေသာ္လည္း ကေလးမ်ား၊ အိမ္ႏွင့္ေငြ အားလံုးကို ယူထားႏိုင္ေၾကာင္း၊ ထိုေခတ္အခါက ဇနီးသည္ အမ်ိဳးသမီးသည္ သစၥာ မရွိပါက ေထာင္ဒဏ္ ႏွစ္ႏွစ္က်ႏိုင္ေၾကာင္း၊ သို႕ရာတြင္ အမ်ိဳးသားသည္ သစၥာမရွိပါက အျပစ္ဒဏ္ခံယူရန္ မလိုေၾကာင္း ေတြ႕ရပါတယ္။

၁၈၅၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ အေမရိကန္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ ဘ၀မွာလည္း တျခား ကမၻာတ၀န္းမွ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ ဘ၀ထက္မသာ၊ အတူတူပင္ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ ကြၽန္မ်ား၊ စိတ္မႏွံ႕သူမ်ား၊ ဥာဏ္ ရည္အဆင့္မမွီသူမ်ား၊ ကေလးမ်ားႏွင့္ တတန္းစားတည္း ထားျခင္းခံရပါတယ္။ ၎င္း၏ ခင္ပြန္းသည္ ၎င္းပိုင္သည့္ ပိုက္ဆံသာမက ပစၥည္းအားလံုးကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္။ ကြာရွင္းျပတ္စဲႏိုင္ပါတယ္။ ၁၈ ရာစု အဂၤလန္ႏိုင္ငံတြင္ တရားစီရင္သူ Sr.Willian Blackstire က ထုတ္ျပန္ေၾကညာမႈ ျပဳသည္မွာ ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္ ဇနီးသည္မွာ တစ္ဦးတည္းျဖစ္သည္ ဟုဆိုခဲ့ပါတယ္။ အထက္ပါတင္ျပခဲ့သည့္အေၾကာင္း အရာမ်ားကို ၾကည့္မယ္ဆိုလွ်င္ ေရွးေခတ္မ်ားက အားႏြဲ႕သူ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ဘ၀မွာ မသက္သာလွေၾကာင္း အမ်ိဳးသားမ်ား ျပဳသမွ် ႏုရမည့္ဘ၀၌သာ ရွိေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

မမာလာ(RVA)

အ႐ႈံးေရစီးထဲေတာ့ အေမ်ာမခံပါ

အ႐ႈံးေရစီးထဲေတာ့ အေမ်ာမခံပါ

လူ႕ဘ၀မွာ အေၾကာင္းမသင့္ အဆင္မေျပမႈေတြ ႀကံဳရတတ္တယ္။ ဒီလို ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရရင္ သတိတရားမရွိတဲ့လူက "ငါေတာ့သြားၿပီ၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလျခင္း၊ ငါ ေတာ့ ဒုကၡႀကံဳၿပီ" ဆိုၿပီး ရင္ဘတ္စည္တီး ျပဳလုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ ပညာရွိသတိရွိတဲ့ လူဆိုရင္တာ့ "ငါေတာ့ ဒုကၡႀကံဳၿပီ။ ဒီ အခက္အခဲကေန ဘယ္လိုသင္ခန္းစာယူ ရမလဲ၊ ငါ့အေျခအေနကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ ေကာင္းမြန္ေအာင္ျပဳျပင္ႏိုင္မလဲ။ ငါဟာ ဒီကံဆိုးျခင္းအရာကို ကံေကာင္းျခင္းအရာ ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုႀကိဳးစားၿပီးလုပ္ရမလဲ" လို႕ ေျပာဆိုမွာျဖစ္တယ္။ အသိတရားမရွိ တဲ့သူက ကံကိုအျပစ္တင္ကာ ေလာကႀကီးကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနေပမဲ့ ပညာသတိရွိတဲ့ သူကေတာ့ အဆိုးကအေကာင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႕ ႀကိဳးစားလမ္းရွာေနမွာျဖစ္တယ္။ လူတိုင္းမွာ ဒုကၡတမ်ိဳးစီ ႀကံဳရစၿမဲပဲ။ ဒီလိုႀကံဳရတဲ့အခက္အခဲမ်ားေတြထဲက ေအာင္ျမင္မႈရေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္ရမွာျဖစ္တယ္။

လူ႕ဘ၀မွာ အ႐ႈံးကိုအျမတ္ျဖစ္ ေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ထိုသူကေတာ့ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕သူ အဲလ္မာေတာ္မဆင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္တြင္းက သူမရဲ႕ခင္ပြန္းဟာ ေျမာက္အေမရိကတိုက္ ေတာင္ဖက္အဖ်ားမွာ ရွိတဲ့ မကၠဆီကိုနယ္က မိုးေယးသဲကႏၲာရႀကီးထဲမွာ စစ္ေရးေလ့က်င့္ သင္တန္းကို ပို႕ခံရတာနဲ႕ သူမပါလိုက္သြားတယ္။

သဲကႏၲာရႀကီးထဲမွာ ေနရတာ ဘယ္ေလာက္ ဆင္းရဲသလဲဆိုတာ ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပါ။ သူမဟာ ဒီသဲကႏၲာရႀကီးကို ရြံ႕မုန္းႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ပူလိုက္တာလဲ လြန္ေရာ၊ သစ္ပင္ဆိုတာလည္း ရွားေဇာင္း ပင္ေတြပဲရွိေတာ့ အရိပ္လည္း ေကာင္းေကာင္းမရႏိုင္ပါ။ မကၠဆီကိုက လူေတြက အဂၤလိပ္စကား မေျပာတတ္ၾကပါ။ ေန႕လည္မွာ သူမရဲ႕ခင္ပြန္းအလုပ္ဆင္းရင္ သူမဟာ တဲေလးထဲမွာတစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာစရာ အေဖာ္လည္းမရွိနဲ႕ အထီးက်န္၊ ပ်င္းရိေျခာက္ေသြ႕စြာ ေနေနရပါတယ္။

ေလကလဲ တေနကုန္ တိုက္တယ္။ စားသမွ် အစာေတြထဲမွာ သဲမႈံနဲ႕၊ အသက္႐ွဴရင္လည္း သဲေတြ ႏွာေခါင္းထဲ၀င္သြားတယ္။ ေနရာတကာမွာ သဲေတြခ်ည္းပဲျဖစ္ ေနပါတယ္။ အဲလ္မာေတာ္မဆင္ဟာ အလြန္ပဲ စိတ္ဆင္းရဲ မိတာေပါ့။ ဒါနဲ႕ သူမရဲ႕ မိဘေတြဆီစာေရးလိုက္တယ္။ ဒီသဲကႏၲာရ ႀကီးထဲမွာ တစ္မိနစ္ေတာင္ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေထာင္ထဲမွာေတာင္ ေကာင္းေကာင္း ေနရအံုးမယ္။ ျပန္လာေတာ့မယ္လို႕ ေရးလိုက္တယ္။ သူမရဲ႕အေဖက စာျပန္ေရး လိုက္တယ္။ ျပန္စာက စာေလးႏွစ္ေၾကာင္း ထဲပါ။ ဒါေပမဲ့ စာေၾကာင္းေလး ႏွစ္ ေၾကာင္းကို သူမတသက္မေမ့ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ "လူႏွစ္ေယာက္သည္ ေထာင္တံခါးမွ အျပင္ ဖက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ၾက၏။ တစ္ယာက္က ရႊံ႕ကိုျမင္ၿပီး တစ္ေယာက္က ၾကယ္တာရာကိုျမင္သည္" တဲ့။ အဲလ္မာေတာ္မဆင္ဟာ ဒီစာေၾကာင္းကို ထပ္ခါထပ္ခါဖတ္ၿပီး အဓိပၸာယ္ ေပါက္လာတဲ့အခါမွာ အရမ္းက ရွက္သြားပါတယ္။

မိမိဘာသာခ်ထားတဲ့ ေထာင္ခန္းထဲက အျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္တာ အနိဌာန္႐ံုျဖစ္တဲ့ ရႊံ႕ကို ျမင္မေနေတာ့ဘဲ လွပၾကည္ႏူးစရာ ၾကယ္တာရာေတြကို ၾကည့္ေတာ့မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူမဟာ နယ္သူနယ္သားေတြနဲ႕ အသိဖြဲ႕ေတာ့တာပါပဲ။ သူတို႕ေတြက ဒီလိုမိိတ္ေဆြဖြဲ႕ရင္ သိပ္ကို ေဖာ္ေရြတတ္ၾက တာကို အံ့ၾသမိခဲ့တယ္။ သူတို႕လုပ္တဲ့ အိုးလုပ္ငန္းနဲ႕ရက္ကန္းလုပ္ငန္းေတြကို ဂ႐ုစိုက္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ သူတို႕ လက္ရာေတြကို လာၿပီး လက္ဆာင္ေပးၾကတယ္။ ဒီလက္ေဆာင္ေကာင္းေတြဟာ နယ္လွည့္ ခရီးသည္ေတြ လာၿပီး ေစ်းေကာင္းေကာင္းေပး၀ယ္ေတာင္ ေရာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ သူမကို ခင္လြန္းလို႕ လက္ေဆာင္ေပးၾကတာ ျဖစ္တယ္။ သူမဟာ အဲဒီေဒသမွာေပါက္တဲ့ ရွားေဇာင္းပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေသခ်ာစြာ ၾကည့္ၿပီး ပညာတစ္ရပ္အျဖစ္ ေလ့လာတယ္။ သဲကႏၲာရမွာရွိတဲ့ ေခြးေတြ အေၾကာင္းစံုစမ္းတယ္။ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္တယ္။ သဲကႏၲာရမွာ ေန၀င္ခ်ိန္ဟာ အရမ္းကိုလွတာ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ သဲကႏၲာရထဲမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ပင္လယ္ေအာက္ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ခ႐ုခြံေတြကို အေရာင္စံုပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ေတြ႕ရတယ္။

ဒီလိုလုပ္လိုက္တာ့ သူမရဲ႕ အေျခအေနဟာ ေျပာင္းသြားတယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲတာလဲ။ သဲကႏၲရႀကီးက ေျပာင္းသြားတာလား၊ နယ္သူနယ္သားေတြ ေျပာင္းလဲသြားတာလား။ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာင္းသြားတာက သူမရဲ႕ စိတ္သေဘာထားပါ။ အစက ရႊံ႕မုန္းေပမယ့္ ခုေတာ့ ဒီေဒသမွာ အလိုအေလ်ာက္ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါလားလို႕ သေဘာထားမိလာတယ္။ ေနရာသစ္ကို ေရာက္တဲ့အခါ စိတ္တက္ၾကြၿပီး ျမင္ျမင္သမွ်ဟာ အထူးအဆန္းခ်ည္း ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ စိတ္၀င္စားစရာ ေတြမ်ားလြန္းလို႕ (Bright Ramparts) "ေတာက္ပေသာ ေျမကတုတ္" ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႕၀တၳဳ စာအုပ္တစ္အုပ္ေတာင္ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူမအေဖ ေရးေပးလိုက္တဲ့ ကဗ်ာေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ထဲကလို ေထာင္ခန္းထဲက ေနၾကယ္တာရာကို ျမင္တဲ့သူနဲ႕ တူလာပါေတာ့တယ္။

အခက္အခဲကို ေအာင္ျမင္လိုက္ရာမွ ရရွိလာတဲ့ စိတ္ခ်မ္းေျမ့မႈက အလြန္ပဲ ႀကီးမားလွပါတယ္။ လူ႕ဘ၀မွာ အခက္အခဲ မရွိရင္ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ မရွိႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕သူ အဲလ္မာေတာ္မဆင္လို လက္ေတြ႕ဘ၀မွာႀကံဳရတဲ့ အ႐ႈံးအခက္အခဲမွ အျမတ္၊ ေအာင္ျမင္မႈရေအာင္ ႀကိဳးစားသြားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို အခက္အခဲနဲ႕ မေတြ႕ႀကံဳရတဲ့ သူဆိုတာမရွိပါ။ ႀကံဳရတဲ့ အခက္အခဲေတြထဲမွာ ညည္းညဴ အ႐ႈံးေပးမေနဘဲ ႀကိဳးစား လုပ္ေဆာင္သြားမွသာ ေအာင္ျမင္မႈကို ရရွိႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ ကံဆိုး သံပုရာကို ကံေကာင္း ေဖ်ာ္ရည္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့အခ်က္က စိတ္ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာပင္။ အေၾကာင္းမသင့္လို႕ အခက္အခဲႀကံဳခဲ့ရင္ေတာင္ ပညာသတိ ရွိစြာနဲ႕အရာရာကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေအာင္၊ ႀကံဳရတဲ့ အခက္အခဲေတြ ထဲမွာ အညံ့မခံဘဲ ေအာင္ျမင္မႈကမ္းဆီသို႕ အေရာက္ ကူးခပ္သြားဖို႕ ႀကိဳးစားၾကရမွာ လူသားေတြရဲ႕ တာ၀န္ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

မေနာ