ထာ၀ရ အေမြ

ထာ၀ရ အေမြ

ယေန႕ လမ္းေပၚမွာ ေလလြင့္ေနၾကတဲ့ ကေလးသူငယ္ (လူငယ္)ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီ လူငယ္ေတြကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ လမ္းမွန္ကိုေရာက္ေအာင္ ျပဳျပင္ေပးၾကမလဲ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ျပဳျပင္ေပးလို႕ လြယ္မယ္ မထင္ဘူး။ ငယ္စဥ္က အဲဒီလူငယ္ေတြရဲ႕ အမိအဘေတြက လူ႕ေလာကထဲကို လြယ္လြယ္ေလးနဲ႕ ပို႕ေဆာင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ယေန႕ အဲဒီလူငယ္ေတြ စာရိတၱ ပ်က္ဆိုးသြမ္းေနၾကတယ္။
အက်င့္စာရိတၱပ်က္စီးေနတဲ့ လူငယ္ေတြ ျဖစ္မလာေအာင္ ဦးစြာ ပထမမိဘေတြက ငယ္စဥ္ကစတင္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ ရင္ေသြး (ကေလးသူငယ္)ေတြကို လမ္းေကာင္း လမ္းမွန္ ျပသေပးဖို႕လိုပါတယ္။ (Character begins in our infancy and continue untill death.) အက်င့္စာရိတၱ ဆိုတာ ကြၽႏ္ုပ္တို႕ ငယ္စဥ္ကတည္းက စတင္ၿပီး ေသသည့္တိုင္ေအာင္ ဆက္လက္ တည္ၿမဲေနမယ့္အရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ (Man's character is his fate) အဲဒီ အက်င့္စာရိတၱဟာ ကြၽႏ္ုပ္တို႕အားလံုးရဲ႕ ကံၾကမၼာပါပဲ။ ကြၽႏ္ုပ္တို႕အားလံုးရဲ႕ အႀကီးမားဆံုး လိုအပ္ခ်က္နဲ႕ အႀကီးမားဆံုး ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္မႈဟာ အဲဒီအက်င့္ စာရိတၱပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆို႐ိုးေလးတစ္ခုကလည္း - ေငြဆံုးလွ်င္ နည္းနည္း႐ႈံးသည္။ က်န္းမာေရးဆံုးလွ်င္ တခ်ိဳ႕တစ္၀က္႐ႈံးသည္။ စာရိတၱဆံုးလွ်င္ အားလံုး ႐ႈံးသည္ တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ - လူမွာ အေရးႀကီးဆံုး အရာဟာ "အက်င့္စာရိတၱ" ပါပဲ။ ဒါေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ မိဘေတြ သိျမင္ဖို႕၊ အေလးထားဖုိ႕ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႕ မိဘေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို အိမ္ေတြ၊ ၿခံေတြ၊ ကားေတြ၊ စိန္၊ ေရႊ၊ ေငြေတြေပးမွ မိဘအေမြလို႕ ယူဆၾကမွာလား။ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအရာပစၥည္းေတြဟာ ခဏတဒဂၤမွ်သာ တည္ၿမဲမယ့္ အရာေတြပါ။ ထာ၀ရအေမြ မဟုတ္ပါဘူး။ အတိတ္က သမိုင္းထဲမွာ စံျပမိဘေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။
ဟိုး- ႏွစ္ေပါင္း ၇၄-၇၅ ခုႏွစ္ ေလာက္ဆီက အိႏၵိယႏိုင္ငံကို လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနစဥ္ လြတ္လပ္ေရး လႈံ႕ေဆာ္ စည္း႐ႈံးမႈအတြက္နဲ႕ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ အစိုးရရဲ႕ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံခဲ့ရတဲ့ ပန္ဒစ္ဂ်၀ါေန႐ူး၊ ဒီပုဂိၢဳလ္ႀကီးက ၁၉၃၀ - ျပည့္ႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလမွာ အသက္ (၁၃) ႏွစ္ျပည့္မယ့္ သမီးေလးထံ ဖခင္ တစ္ဦးအေနနဲ႕ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္တစ္ခုခုေတာ့ ေပးခ်င္တာ၊ ေထာင္ထဲကေန ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလို အခက္အခဲၾကားထဲကေန တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဘ၀အတြက္ မွတ္သားစရာ "ခ်စ္သမီးသို႕" ဆိုၿပီး စာေရးခဲ့ပါတယ္။
"ခ်စ္သမီးသည္ သူတစ္ပါးမသိေအာင္ ပုန္းလွ်ိဳး ကြယ္လွ်ိဳး ကိစၥတို႕ကို ဘယ္ေသာအခါမွ မလုပ္မိေစရန ္သတိရွိရမည္။ သူတစ္ပါး သိမည္စိုး၍ ဖံုးကြယ္လို ေသာကိစၥမွာ သတိၱမရွိေသာစိတ္၊ ေၾကာက္ရြံ႕သည့္ စိတ္သာျဖစ္သည္။ ေၾကာက္ရြံ႕ေသာ စိတ္သည္ ခ်စ္သမီးႏွင့္ မအပ္မတန္ေခ်။ ခ်စ္သမီး သတိၱရွိပါ။ သတိၱရွိလွ်င္ ကိစၥအားလံုး ၿပီးသည္။ ခ်စ္သမီး သတိၱရွိလွ်င္ ေၾကာက္ေတာ့မည္ မဟုတ္။ ခ်စ္သမီး ရွက္ရမည့္ ကိစၥကိုလည္း ျပဳလုပ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။" လို႕ ေထာင္ထဲကေန ဒီစာေလးနဲ႕ စိတ္ဓာတ္အေမြ ေပးခဲ့တယ္။ ေနာင္တစ္ ခ်ိန္မွာ သမီးအင္ဒီရာဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ ... ဥာဏ္ထိုင္းတယ္ ဆိုၿပီး ေက်ာင္းကေန ထုတ္ပယ္ခံရတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ ပုဂိၢဳလ္ႀကီး ေသာမတ္စ္အယ္ဒီဆင္ (Thomas Edison) ကို သူ႕ရဲ႕ အေမက ငါ့သား ဒီေလာက္မညံ့ပါဘူး၊ ငါကိုယ္တိုင္ သင္ေပးမယ္လို႕ မခံခ်င္စိတ္ (ေမတၱာ) ေလးထားၿပီး ပညာသင္ေပးခဲ့ရာ သူေလးသည္ သိပၸံပညာမွာ သူမတူေအာင္ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့တယ္။ ဒီလို မိဘေက်းဇူး (အေမြ) ေၾကာင့္ ေခတ္ေတြ ေႏွာင္းခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္သူမွ သူ႕ကို မေမ့ၾကဘူး။ အဲဒါ ရင္ထဲ (ႏွလံုး သားထဲ) က စီးက်လာတဲ့ မိဘေမတၱာ (အေမြ) ေၾကာင့္ေပပဲ။ မိမိတို႕ရဲ႕ သားသမီးေတြကို လူဘံုလယ္မွာ တင့္တယ္ထည္၀ါႏိုင္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ မိဘေတြက ေသာမတ္စ္အယ္ဒီဆင္ရဲ႕ အေမလို မခံခ်င္စိတ္ (ေမတၱာ) ေရွ့ထားကာ ကိုယ့္ရဲ႕ သားသမီးေတြ ငယ္ရြယ္စဥ္ အခ်ိန္ကစၿပီး ပညာ အေမြေပးသင့္ပါတယ္။ ယေန႕မွာ ေခတ္ႀကီးက တိုးတက္ေနၿပီး ပညာမတတ္ရင္ လူ႕ ေအာက္က်ိဳ႕ရမယ္၊ လူဘံုလယ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ ၾကရမယ္။ မိဘေတြက ဒီအခ်က္ေတြကို လစ္လ်ဴ မ႐ႈသင့္ပါ။
အေမရိကန္ သမၼတသမိုင္းမွာ နာမည္ေက်ာ္ပုဂိၢဳလ္ႀကီး ေဂ်ာ့၀ါရွင္တန္ ငယ္စဥ္က သူ႕ရဲ႕ ေမြးေန႕ေလးတစ္ေန႕မွာ ေဂ်ာ့အင္မတန္မွ အလုိခ်င္ဆံုး ပုဆိန္ေလးကို ဖခင္က လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ့တယ္။ ေဂ်ာ့လည္း ကလးတို႕ သဘာ၀ လိုခ်င္တာေလးကို ေမြးေန႕လက္ေဆာင္အျဖစ္ ရတာေၾကာင့္ အရမ္း ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ ပုဆိန္ကို ကိုင္ သူတို႕ အိမ္ၿခံထဲဆင္းသြားၿပီး အပင္ေတြကို ခုတ္ျဖတ္ ကစားခဲ့တယ္။ ေဂ်ာ့ခုတ္ျဖတ္ ကစားခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ေတြထဲမွာ သူ႕ဖခင္ အလြန္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး တန္ဘိုးထား ျပဳစုထားတဲ့ သစ္ပင္ေလးဟာ ျပတ္လုနီးပါး ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ညေနေန၀င္စ အခ်ိန္ေလးမွာ ဖခင္ ၿခံ၀န္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ဆင္း အပန္းေျဖခ်ိန္ သူအင္မတန္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ သစ္ပင္ေလးျပတ္လုနီးပါး ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရလို႕ တအားကို စိတ္ဆိုးသြားတယ္။ ေဂ်ာ့ကိုလွမ္းေခၚၿပီး သည္သစ္ပင္ကို ဘယ္သူခုတ္သြားသလဲ၊ ဘယ္သူဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီသစ္ပင္ေလးကို ခုတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့သူကို ေကာင္းေကာင္းဆံုးမမယ္ လို႕ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ေဂ်ာ့ေလးခင္မ်ာ အလြန္ေၾကာက္ရြံ႕သြားၿပီး မ်က္ရည္မ်ား ၀ဲလာကာ "ေဖေဖ သားသည္ သစ္ပင္ေလးကို ခုတ္ျဖတ္ ခဲ့မိပါတယ္" လို႕ ၀န္ခံ ခဲ့ပါတယ္။ ေဂ်ာ့ရဲ႕ ဖခင္က ေၾကာက္ရြံ႕ၿပီး မ်က္ရည္၀ဲေနတဲ့ သားငယ္ကို "သား မင္း သည္သစ္ပင္ေလးကို ခုတ္ျဖတ္တဲ့အတြက္ ေဖေဖ စိတ္ဆိုးမိတာ အမွန္ပဲ၊ ဒါေပမဲ့ မင္းအမွန္ကို ေျပာရဲတဲ့အတြက္ ေဖေဖ၀မ္းသာတယ္၊ မင္း ဒီတစ္ၿခံလံုးမွာရွိတဲ့ သစ္ပင္ေတြကို ခုတ္ျဖတ္ပစ္လိုက္တာထက္ လိမ္လည္ ေျပာဆိုမွာကို ေဖေဖ ပိုၿပီး စိုးရိမ္ပါတယ္" လို႕ဆိုရင္း ေပြ႕ဖက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒီလို ဖခင္ရဲ႕ဆံုးမမႈ (ေမတၱာ)ေၾကာင့္ အေမရိကန္ သမၼတသမိုင္းမွာ ေဂ်ာ့၀ါရွင္တန္ဟာ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္ေသာ သမၼတႀကီးအျဖစ္ သမိုင္းတြင္က်န္ခဲ့ရပါတယ္။ (ေဂ်ာ့၀ါရွင္တန္လည္း သူသမၼတရာထူးရၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူရဲ႕ငယ္စဥ္က အေၾကာင္းေလးကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ရင္း ျပည္သူေတြကို မိန္႕ ခြန္းေပးေလ့ရွိပါတယ္။)
ကေလးသူငယ္ေတြကို ငယ္စဥ္အခ်ိန္ကစၿပီး စာရိတၱအေမြေတြ၊ ပညာ အေမြေတြေပးဘို႕ လို္အပ္ပါတယ္။ ကေလး (လူငယ္) ေတြဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ (အနာဂတ္) မွာ တက္လူ (လူႀကီး) ေတြ ျဖစ္လာၾကအံုးမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္ဓာတ္ေတြ ယုတ္ညံ့၊ အေမွ်ာ္အျမင္ (ပညာ) မရွိဘူး ဆိုရင္ လူသားထုႀကီးတစ္ခုလံုး တက္လမ္း မရွိပါ။
တစ္ခါက ပညာရွင္သုခမိန္ႀကီး ဖရန္စစ္ေ၀ဟင္ပါထံ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးက "ဆရာႀကီးရွင့္ ကြၽန္မကေလးေလးကို ဘယ္ခ်ိန္မွာ ပညာစသင္ေပးရမလဲ" လို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ခင္ဗ်ား ကေလးက ေမြးၿပီလားလို႕ ျပန္ေမးတယ္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ေမြးၿပီးလို႕ အသက္ငါးႏွစ္ေတာင္ ေရာက္ပါၿပီလို႕ ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက "ဟာ ... ဒါဆိုရင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ အျမန္ဆံုးျပန္ၿပီး ပညာသင္ ေပးေတာ့၊ အခုလို စကားေျပာေနဖို႕ေတာင္ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ကေလးကိုပညာသင္ေပးဘို႕ အခ်ိန္ (၅) ႏွစ္ေတာင္ လြန္သြားၿပီ" လို႕ ဆရာႀကီး ေ၀ဟင္ပါ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္က ကေလးေတြကို ငယ္ ရြယ္စဥ္အခ်ိန္က စတင္ၿပီး ပညာသင္ေပးဖို႕ရန္ မီးေမာင္း ထိုးျပေနပါတယ္။ မိမိတို႕ရဲ႕ သားသမီးေတြကို မိမိတို႕က ဆင္းရဲသား လယ္သမား၊ ထန္းသမား၊ လက္လုပ္လက္စားမို႕ ကိုယ့္သားသမီးေတြလည္း ဒီလိုျဖစ္ ေစၾကမွာလား။ မုဆိုးနားနီးမုဆိုး၊ တံငါနားနီးတံငါ ဒီပံုစံႀကီးအတိုင္းပဲ ျဖစ္ေစၾကမွာလား။ ဆင္းရဲသားရဲ႕ သားသမီးေတြက ဆရာ၀န္ႀကီးေတြ၊ ပညာတတ္ႀကီးေတြ၊ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ အက်ိဳးျပဳမယ့္သူေတြ၊ သာသနာႀကီးအတြက္ အေထာက္အကူ အက်ိဳးျပဳမယ့္သူေတြ မျဖစ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား။ ဟင္နရီ၀ါ့(ဒ္) ဘီးခ်ားကေျပာခဲ့ ပါတယ္... "စာအုပ္စာေပ မရွိတဲ့အိမ္ဟာ ျပတင္းေပါက္မရွိတဲ့ အိမ္တစ္လံုးနဲ႕တူပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ စာေပကို ေလ့လာဖတ္႐ႈျခင္း မရွိတဲ့ ဘယ္လူမ်ိဳးမွ ရင္ေသြးငယ္ေလးေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။" ဒီမိန္႕ဆိုခ်က္ေလး အရ မိဘေတြ ကိုယ္တိုင္ စာေပအသိရွိၿပီး မိမိတို႕ သားသမီးေတြ ေနာင္ေရးအတြက္ စာရိတၱ အေမြေတြ၊ ပညာအေမြေတြ ငယ္စဥ္အခ်ိန္က စေပးၾကမယ္ဆိုရင္ လူသားအားလံုးအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္မယ္၊ သားသမီးေတြလည္း ဘ၀မွာေနထိုင္ ရတာ ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ ႏိုင္ၾကမယ္။
အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၿပီး ေျပာခ်င္တာကေတာ့ မိဘေတြက သားသမီးေတြကို ခ်စ္တာမွန္ရင္ အိမ္ေတြ၊ ၿခံေတြ၊ ကားေတြ၊ စိန္၊ ေရႊ၊ ေငြေတြ ေပးစရာမလိုပါဘူး။ မိမိတို႕ရဲ႕ သားသမီးေလးေတြ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရအံုးမယ့္ ဘ၀ခရီးအတြက္ စိတ္ထားမွန္ကန္စြာ ေမတၱာတရား ေရွ့ထားၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ေအာင္ သားသမီးေတြကို မိမိတို႕ရဲ႕ လုပ္ပံု ကိုင္ပံု အမူအရာ ေကာင္းေလးေတြနဲ႕ ျပသသင့္ပါတယ္။ ပန္ဒစ္ဂ်၀ါေန႐ူးလို၊ ေဂ်ာ့၀ါ ရွင္တန္ရဲ႕ ဖခင္ႀကီးလို ေပးပံုခ်င္းေတာ့ တူခ်င္မွ တူမယ္။ ကိုယ့္နည္း ကိုယ့္ဟန္နဲ႕ေတာ့ အေမြေကာင္း (ထာ၀ရ အေမြ) ေပးခဲ့ၾကရပါမယ္။ လူမႈဆက္ဆံေရးရဲ႕ အႀကီးမားဆံုး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာလည္း လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အက်င့္ စာရိတၱပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ "လူတစ္ဦး အေနျဖင့္ သူေနထိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ အသိဥာဏ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ၊ ကိုယ္က်င့္တရား ဆိုင္ရာမ်ား၌ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္သည္ ဆိုပါက သူ႕ကို မည္သည့္အရာကမွ အသိအမွတ္ မျပဳဘဲေနလိမ့္မည္ မဟုတ္။" လို႕ ေဒါက္တာဘြတ္ကာတီ၀ါ ရွင္တန္က ဆိုထားခဲ့ဘူး ပါတယ္။
ၿဗိတိန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ၀န္စတန္ခ်ာခ်ီ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀က သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို "တို႕အားလံုးဟာ ပိုးေကာင္ေလးေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါကေတာ့ ပိုးစုန္းၾကဴးကြ" လို႕ေျပာခဲ့သလို ကြၽန္ေတာ္တို႕ မိဘေတြကလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ေလးေတြ ငယ္ရြယ္စဥ္အခ်ိန္ကစၿပီး ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ အသိဥာဏ္ပိုင္းဆိုင္ရာႏွင့္ ကိုယ္က်င့္တရားတို႕မွာ အၿမဲတမ္း ပိုးစုန္းၾကဴးေလးလို ေတာက္ပေအာင္ လမ္းျပေပး သင့္ပါတယ္။ မိမိတို႕နဲ႕အမွ် ခ်စ္ရတဲ့ မိမိရဲ႕ သားသမီးကို ထာ၀ရအေမြေပးႏိုင္ၾကပါေစ၊

ရွန္ပိန္