ႀကံဳဆံုရေသာ ေန႔တစ္ေန႔

ႀကံဳဆံုရေသာ ေန႔တစ္ေန႔

စိမ္းစိုလန္းဆန္းၿပီးေတာ့ ၾကည္လင္ေတာက္ပေနတဲ့ ေရကန္ထဲကို ခဲႀကီးႀကီးတစ္လံုး ပစ္သြင္းလိုက္သလို ဗြမ္းကနဲ လႈိင္းသံႀကီးနဲ႔ ေလဟုန္ကို တုန္လႈပ္ေစေတာ့တာပါပဲ။ အနည္းနဲ႕အမ်ား အနီးနဲ႔အေ၀းဆိုသလို ဆိတ္ၿငိမ္ေနတဲ့ေရျပင္ဟာ ထူးျခားမႈကိုခံခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုပါပဲ မိတ္ေဆြအေပါင္းတို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အမိႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးမွာလည္း ေမလဆန္းပိုင္းေလာက္က တိုက္ခတ္သြားခဲ့တဲ့ ဆိုင္ကလံုးအမ်ိဳးအစား နာဂစ္အမည္ရွိ မုန္တိုင္းႀကီးဟာ ဧရာ၀တီတိုင္းနဲ႕ ရန္ကုန္တိုင္းမွာရွိတဲ့ ပင္လယ္ရပ္နီး ပတ္၀န္းက်င္တ၀ိုက္မွာ ဆက္စပ္တိုက္ခတ္ သြားခဲ့ပါတယ္။ တစ္ကမၻာလံုးလည္း ျပာျပာသလဲနဲ႔ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီသတင္းကို ၾကားတဲ့အခ်ိန္မွာ မုန္တိုင္းတိုက္ၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္ (၉) နာရီေလာက္ကပါ။ ပထမေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့နဲ႔ ေနလိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မႏၲေလးမွာက ခါတိုင္းလည္း ရန္ကုန္မွာ ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီ၊ ဘယ္မွာေတာ့ ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီဆိုၿပီး ၾကားၾကားေနက်မို႕လို႔ပါ။

ဒါေပမဲ့ ဒီမုန္တိုင္းႀကီး တိုက္မယ္ဆိုတာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လို ေရဒီယိုတစ္လံုးကို အေဖာ္ျပဳေနသူ တစ္ေယာက္အတြက္ သိခဲ့ၿပီးပါၿပီ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီေန႔မတိုင္ခင္ တစ္ရက္ ေန႔ခင္းဘက္နဲ႕ညေနဘက္တစ္ပိုင္းလံုး ေရဒီယိုကေန (၁၅) မိနစ္တစ္ႀကိမ္ ေလာက္နီးပါး မုန္တိုင္းလာေနၿပီဆိုတာ ထုတ္လႊင့္ေနခဲ့တာ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္က အိမ္သူအိမ္သားေတြကိုေတာင္ ဒီအခ်ိန္ဆို ရန္ကုန္မွာ မုန္တိုင္းတိုက္ေနေလာက္ၿပီ ဆိုၿပီး ေျပာေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကမၻာ့မီဒီယာေပၚကို ကြၽန္ေတာ္အေစာက ေျပာခဲ့သလို ခဲတစ္လံုးပစ္သြင္း လိုက္သလိုေတာ့ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လို႕ မထင္ခဲ့မိပါဘူး။ မႀကံဳဘူးေသးတာလည္း ပါတာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေလတိုက္တိုက္ လူဆိုတာ မေသႏိုင္ဘူးေပါ့။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ ဒီလိုပဲ ေတြးထင္ခဲ့မိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္လည္း... အဲဒီ ဒါေပမယ့္ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ေကာင္းတာ သိပ္မလိုက္ဘူးလို႔ လူေတြကဆိုၾကတယ္လို႔ ဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးခဲ့တာကို သတိရမိတယ္။

အဲ....ဒါေပမယ့္ ေနာက္ၾကားရတဲ့ သတင္းေတြကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္ ေျခာက္လခုႏွစ္လထိေတာင္ သတင္းစာ မ်က္ႏွာေပၚမွာေနရာယူ ေနအံုးမွာပါပဲ။ ဒီနာဂစ္မုန္တိုင္းႀကီးဟာ လူေပါင္းႏွစ္သိန္း နီးပါးရဲ႕အသက္ေတြကို ဖ်က္ဆီးသြားခဲ့ သလို လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ စည္းစိမ္ပိုင္ဆိုင္မႈ လယ္ယာကိုင္းကြၽန္းမ်ားကိုလည္း ေၾကမြ ပ်က္စီးေစခဲ့ပါတယ္လို႔ မီဒီယာမ်ားရဲ႕ ေဖာ္ျပခ်က္အရ ကြၽန္ေတာ္သိလာရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔လူေတြ ေသသူကေသ၊ မြဲသူကမြဲ၊ ေကြၽးသူကေကြၽး၊ ေပ်ာက္သူကေပ်ာက္၊ ေၾကာက္သူကေၾကာက္၊ ကယ္သူကကယ္၊ ဆယ္သူကဆယ္နဲ႕တကယ့္ကိုအျမင္ မေကာင္းစရာ အနိဌာ႐ံုျမင္ကြင္းမ်ားပါပဲ။

မည္သို႔ပင္ဆိုေစ သမိုင္းေပး တာ၀န္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူမႈေရးေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္၊ တာ၀န္ရွိလို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေတြ႕ျမင္ရတဲ့ လူသားတို႔ရဲ႕ က႐ုဏာႏွလံုးသား လႈပ္ရွားမႈမ်ားကိုဗြက္ႏြံထဲမွ ေက်ာက္ေကာင္းတစ္ပြင့္အေနနဲ႔ ေတြ႕ရွိခဲ့ရပါတယ္။ ေန႔စဥ္ဆိုသလို ဆင္းလိုက္တက္လိုက္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေနၾကတဲ့ ကုန္တင္ယာဥ္ႀကီးမ်ား၊ ေခါက္ခ်ိဳးေခါက္ျပန္ စုန္ဆန္ေမာင္းႏွင္ၿပီး ကယ္ဆယ္ေရး ပစၥည္းမ်ား သယ္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ ယာဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ တူညီ၀တ္စံုမ်ိဳးစံု ၀တ္ဆင္ထားၾကတဲ့ လူမႈ၀န္ထမ္း ေစတနာရွင္မ်ား၊ ထို႔အတူပဲ အသက္ မေသက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ မုန္တိုင္းလြတ္ျပည္သူမ်ားရဲ႕ အနိဌာ႐ံုမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ေနၾကရပါတယ္။

တစ္ေယာက္တည္း မေနႏိုင္တဲ့ လူ႔ေဘာင္အသိုင္း၀ိုင္းရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈအရ ေမြးရာပါ က႐ုဏာေမတၱာႏွလံုးသားအရ တစ္ဦးဒုကၡေရာက္ခ်ိန္မွာ တစ္ဦးက ကူညီၾကတာ ဓမၼတာတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြသာမက တစ္ကမၻာလံုးက အၾကင္နာႏွလံုးသားပိုင္ရွင္မ်ားဟာ မိမိတို႔တတ္အားသ၍ျဖစ္ေစ၊ အမ်ားနဲ႕ပူးေပါင္းလို႕ျဖစ္ေစ၊ အသင္းအဖြဲ႕ အားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ သက္ဆိုင္ရာကျဖစ္ေစ လွဴဒါန္းပါ၀င္ ထမ္း႐ြက္ၾကတာဟာျဖင့္ စာဖြဲ႕ဖို႔ မလိုေတာ့ပါဘူးလို႔ ထင္မိပါတယ္။ အမ်ားအတြက္ အက်ိဳးေဆာင္တယ္ဆိုတာ တိုက္ပြဲေတြရွိမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလို ေဘးအႏၲရာယ္ႀကံဳလာတဲ့အခါ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ လူသားတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲက ဆႏၵအရ အမ်ားအက်ိဳးသယ္ပိုးျခင္းဟာလည္း ေကာင္းမႈတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕လည္း တတ္အားသမွ် ပစၥည္းေလးမ်ားနဲ႕၊ တခ်ိဳ႕လည္း အ၀တ္အစားမ်ားနဲ႔၊ တခ်ိဳ႕လည္း စားေသာက္စရာမ်ားနဲ႔၊ တခ်ိဳ႕လည္း လုပ္အားဒါနမ်ားနဲ႔ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ေမတၱာပို႔ၾက၊ ဆုေတာင္းေပးၾက၊ မုန္တိုင္းအတြင္းေသလြန္သူတို႔ ေကာင္းရာမြန္ရာ ေရာက္ႏိုင္ဖုိ႕အတြက္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ကုသိုလ္ ျပဳၾကတာဟာျဖင့္ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွတာ အမွန္ပါပဲ။ ႏိုင္ငံတစ္၀န္း၊ ကမၻာတစ္၀န္းမွာလည္း သူ႕လူမ်ိဳး ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ သူ႕ဘာသာ ကိုယ့္ဘာသာရယ္လို႔ ကန္႔သတ္မထားေတာ့ဘဲ ဆုေတာင္း၀တ္ျပဳပြဲမ်ားကို က်င္းပေပးၾကတာျဖင့္ ေန႔စဥ္နဲ႔ရက္ဆက္ ဆိုသလိုပါပဲ။ ဘာသာေရးကူညီလွဴဒါန္းမႈ မ်ားရွိခဲ့သလို တတ္အားသ၍ မိမိတို႔ဒါနနဲ႕ ေလေဘးသင့္ျပည္သူမ်ား အသက္ဆက္ႏိုင္ေရးနဲ႕ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ အဖက္ဖက္က ႀကိဳးစားေနၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေက်ာ္ လူ႐ႊင္ေတာ္ႀကီးဦးခ်စ္စရာ ေျပာခဲ့တဲ့ နာဂစ္အထိမ္းအမွတ္က်င္းပေသာ ကျပေဖ်ာ္ေျဖေသာပြဲက စကားတစ္ခုကေတာ့ "ေလာကႀကီးမွာ တန္ဖိုးအရွိဆံုးပစၥည္းဟာ စာနာစိတ္တစ္ခုပါပဲ" ဒီစာနာစိတ္ ကိုယ္နဲ႔အမွ် ခံစားေပးစိတ္ေတြေၾကာင့္ ဒီေလာကႀကီးဟာ ဘယ္လိုပင္ ပ်က္စီးပ်က္စီး၊ ဘယ္လိုပဲ အခက္ခဲေတြက်က်၊ ဘယ္လိုဒုကၡေတြ ႀကံဳႀကံဳ၊ ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကတာ ဒီစာနာစိတ္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလို စာနာစိတ္ေတြေၾကာင့္ပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္းပြဲေလး တစ္ခုလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေသလြန္သူမ်ားအတြက္ ဆုေတာင္းပြဲေလးေပါ့။ ဒီပြဲျဖစ္ေျမာက္ဖို႕အတြက္ တာ၀န္ေတြခြဲ ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ယူ၊ သူ႔တာ၀န္သူယူနဲ႔ အစီအစဥ္ေတြ ဆြဲၾကတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဧည့္သည္ေတြ ေနခ်ထားဖို႕နဲ႔ အခမ္းအနားအလွဆင္ဖို႔ တာ၀န္ယူခဲ့ပါတယ္။ ဆုေတာင္းပြဲေန႔ အေရာက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတာင့္တတဲ့အတိုင္း ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အမ်ားအတြက္ စာနာတဲ့ႏွလံုးသားမ်ားရဲ႕ ေစခိုင္းခ်က္အရ ဘာသာမေ႐ြး၊ လူမ်ိဳးမေ႐ြး လာေရာက္ဆုေတာင္းေပးၾကတဲ့ ဘာသာေပါင္းစံုမွ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ ကိုယ့္သာသနာအလံအသီးသီးမွာ ေနရာယူၿပီး သာသနာေခါင္းေဆာင္ အသီးသီးကေန ဦးေဆာင္ ေမတၱာပို႔ဆုေတာင္း ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီလို တစ္ညီတညြတ္ထဲ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဆုေတာင္းမႈကေလးဟာ အမွတ္တမဲ့မွ အမွတ္တရကိစၥေလးတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့တယ္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ ဒီပြဲေတာ္အတြင္းမွာ ပါ၀င္ဆင္ႏြဲေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာလည္း လူသားတိုင္း လူသားတိုင္းရဲ႕ ႏွလံုးသားတိုင္းမွာ စာနာစိတ္နဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားမ်ား ထြန္းကားေနသ၍ ဒီကမၻာေျမျပင္တစ္၀န္း ဘယ္လိုအေႏွာင့္အယွက္မ်ားပဲ က်က် ဆက္လက္ၿပီး သာယာစိုျပည္ စိမ္းလန္းေနအံုးမယ္လို႔ ေတြးထင္ခဲ့မိပါေတာ့တယ္။

ကမၻာသူ ကမၻာသား အေပါင္း ၾကင္နာေသာႏွလံုးသားမ်ား ပိုင္ဆိုင္ၾကလွ်က္ ေဘးရန္အသြယ္သြယ္မွ လြတ္ကင္းႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။

ေ၀လီ