သိရန္ က်င့္ရန္

သိရန္ က်င့္ရန္

နိဒါန္း
သခင္ေယဇူး မိုးေကာင္းကင္ကို တက္ၾကြသြားၿပီးေနာက္ တပည့္ေတာ္ႀကီးတို႔ရဲ႕ ေဟာေျပာ သက္ေသ ခံမႈေၾကာင့္ သခင္ေယဇူးကို ယံုၾကည္သက္၀င္လာၾကသူေတြဟာ စေနေန႔ ဗိမာန္ေတာ္မွာ ၀တ္ျပဳ ဆုေတာင္းၾကၿပီး သခင္ေယဇူးရွင္ျပန္ထေျမာက္တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔မွာေတာ့ နီးစပ္ရာအိမ္ေတြမွာ စုေ၀းၿပီး "မံု႔ဖဲ့ျခင္း"လ႔ို ေခၚတဲ့ မစၦားတရားကို က်င္းပၾကပါတယ္(တမန္ ၂း၄၃-၄၆)။

သူတို႔ ဘိုးစဥ္ ေဘာင္ဆက္ က်င္းပခဲ့ၾကတဲ့ ပါစကားပြဲ၊ အီဂ်စ္ျပည္မွာ ကြၽန္ခံေနရတဲ့ ဘ၀ကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ မိုးဇယ္ ဦးေဆာင္ကယ္တင္ခဲ့တဲ့ပဲြဟာ ေရွးေျပး နိမိတ္လကၡဏာသာျဖစ္ၿပီး သခင္ေယဇူးရဲ႕ ဒုကၡစရိယာခံျခင္း၊ အေသခံျခင္းနဲ႔ ရွင္ျပန္ထေျမာက္ျခင္းကမွ ကြၽႏု္ပ္တို႔ကို အျပစ္ရဲ႕ ကြၽန္ဘ၀ကေန လြတ္ေျမာက္ေစတဲ့ ပါစကားပြဲ အစစ္အမွန္ ျဖစ္တယ္ဆို တာကိုသိလာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြေန႔ကို "သခင္ဘုရားရဲ႕ေန႔" သခင္ေယဇူး ရွင္ျပန္ထေျမာက္တဲ့ ပါစကားပဲြအျဖစ္ က်င္းပၾကသလို ေရွးေခတ္ ပါစကားပြဲက်င္းပတဲ့ သခင္ေယဇူးတကယ္ ရွင္ျပန္ခဲ့တဲ့ ဂ်ဴးျပကၡဒိန္ရဲ႕ နီဆန္လ (၁၅)ရက္ေန႔ကိုလည္း တခမ္းတနား က်င္းပၾကပါတယ္။ အဲဒီပဲြကို သခင္ေယဇူး ေဂ်႐ုစလင္ၿမိဳ႕ကို ၾကြ၀င္တဲ့ ေမတၱာပန္း တနဂၤေႏြ ကေနစတင္ၿပီး တစ္ပတ္ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။
ေရွးဦးအသင္းေတာ္မွာ ယံုၾကည္လို႔ ေဆးေၾကာျခင္း ခံယူတဲ့သူေတြကို ခ်က္ခ်င္း လက္မခံပါဘူး။ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ေလ့လာသင္ယူေစၿပီး ႏွစ္စဥ္ ပါစကားပဲြက်မွ ေဆးေၾကာျခင္းေပးပါတယ္။ ဒီနည္းအားျဖင့္ သူတို႔ရဲ႕ အျပစ္နဲ႕ဘ၀ေဟာင္းကို ျမဳပ္ႏွံသၿဂႋဳလ္လိုက္ၿပီး သခင္ေယဇူးနဲ႔အတူ ဘ၀သစ္၌ ရွင္ျပန္ထေျမာက္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ေပၚလြင္ေစပါတယ္။ သူတို႔ကို အဲဒီလို ပါစကားပဲြမွာ ေဆးေၾကာျခင္းေပးဖို႔ရာ ေမတၱာပန္းတနဂၤေႏြေန႔ မတိုင္မီ(၃)ပတ္လိုမွာ အနီးကပ္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္း၊ စစ္ေဆး ေမးျမန္းျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ပါတယ္။ ဒီ(၃)ပတ္ဟာ ၀ါတြင္းသမိုင္းရဲ႕ ပထမအဆင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကေလးဘ၀မွာ ေဆးေၾကာျခင္း ခံသူေတြမ်ားလာပါတယ္။ ခုနက (၃)ပတ္ကို အသက္ႀကီးမွ ယံုၾကည္သူျဖစ္လာတဲ့ သူေတြအတြက္ ဆက္လက္ က်င့္သံုးသလုိ၊ တဖက္မွာလည္း ရာဇ၀တ္သားလို႔ေခၚတဲ့ ယံုၾကည္ျခင္းကို ဆန္႔က်င္သူ၊ သူ႔မယားကိုျပစ္မွားသူ၊ သူ႔အသက္သတ္သူေတြ ေနာင္တယူ၊ ျပစ္ဒဏ္ ဆပ္ေျဖရမယ့္ ကာလအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီအျပစ္ႀကီးမ်ား က်ဴးလြန္သူေတြကို မစၦားတရားမွာ ပါ၀င္ပူေဇာ္ခြင့္၊ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ပင့္ယူခြင့္မျပဳပဲထားခဲ့ရာကေန ေနာင္တယူ၊ ျပစ္ဒဏ္ဆပ္ေျဖၿပီး ၾကာသပေတးေန႔ႀကီးမွ ျပန္လကၡံခဲ့ပါတယ္။ အခုေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူတို႔တေတြ သာမက ကြၽႏု္ပ္တို႔ လူသားေတြဟာ အားနည္းတဲ့ အေလွ်ာက္ ဘယ္သူမွ အျပစ္နဲ႔မကင္းၾကတဲ့အတြက္ အားလံုးကို ခုလို၀ါတြင္းကာလမွာ ေနာင္တယူ ျပစ္ဒဏ္ ဆပ္ေျဖခိုင္းပါတယ္။ အခ်ိန္ကာလကိုလည္း တနဂၤေႏြေန႔မ်ား မပါဘဲ မိုးဇယ္၊ ဧလိယနဲ႔ သခင္ေယဇူးတို႔ အစာေရွာင္ခဲ့သလို ရက္ေပါင္း(၄၀)ျပည့္ေအာင္ တိုးျမႇင့္ သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။

အစာေရွာင္ျခင္း
အျပစ္ဒဏ္ဆပ္ေျဖဖို႔ရာအတြက္ အစာေရွာင္ျခင္းအမႈကို ျပဳရမယ္ဆိုတာ မိုးဇယ္မွ တဆင့္ ထာ၀ရဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေတာင္းဆိုေတာ္မူတဲ့ အမႈျဖစ္ပါတယ္။ "သတၱမလဆယ္ရက္ေန႔၌ အလုပ္ကို အလွ်င္းမလုပ္ ၿခိဳးၿခံစြာ က်င့္လွ်က္ေနရမည္။ ထာ၀ရဘုရားေရွ႔ေတာ္၌ အျပစ္ရွိသမွ်တို႔ႏွင့္ ကင္းစင္မည့္အေၾကာင္း အျပစ္ေျဖျခင္းကို ျပဳရမည္" (၀တ္ျပဳ ၁၆း၂၉၊ ထြက္ ၃၀း၁၀)။ ဒါ့အျပင္ ဓမၼေဟာင္း ေခတ္ကာလမွာ အျခားေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔လည္း အစာေရွာင္ၾကပါတယ္ (၁ဓမၼ ၃၁း၁၃၊ ၃ဓမၶ ၂၁း၂၇၊ ေနဟမိ ၁း၄)။ သူတို႔ရဲ႕ ေနာင္တစြဲယူျခင္းကို ေဖာ္ျပဖို႔ အဓိ႒ာန္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႔လည္း အစာေရွာင္ၾကပါတယ္ (၂ရာခ်ဳပ္ ၂၀း၃-၄၊ ဧဇရ ၈း၂၃)။ ဓမၼေဟာင္းမွာ မိုးဇယ္(ထြက္ ၃၄း၂၈)နဲ႔ ဧလိယ(၃ဓမၼ ၁၉း၈)တို႔ ရက္ေပါင္း(၄၀) အစာေရွာင္ခဲ့ၾကသလို သခင္ေယဇူးလည္း ျပဳခဲ့ပါတယ္ (မာေတဦး ၄း၂)။ သခင္ေယဇူးရဲ႕ ေခတ္ကာလမွာ ဘာသာတရား ၾကည္ညိဳ ေလးစားတဲ့ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးတိုင္း အစာေရွာင္ျခင္းကို က်င့္ၾကပါတယ္ (မာေတဦး ၆း၁၆၊ လုကာ ၂း၂၇၊ ၁၈း၁၂)။ တပည့္ေတာ္ႀကီးေတြ ဆုေတာင္းၾကတဲ့အခါ အစာလည္း ေရွာင္ခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ ယံုၾကည္သူမ်ားကိုလည္း အစာေရွာင္ဖို႔ သြန္သင္ခဲ့ၾကေၾကာင္း ေတြ႔ရပါတယ္ (တမန္ ၁း၂၆၊ ၂း၃၇၊ ၁၄း၂၃၊ ၁ေကာ ၇း၅)။ ဒုကၡ အခက္အခဲ ႀကံဳေတြ႔ရခ်ိန္၊ နတ္ဆိုးရန္သူ၊ ေလာကရန္သူ၊ ေသြးသားရန္သူေတြရဲ႕ ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းကို ခံရခ်ိန္ေတြမွာ အစာေရွာင္ျခင္းကို က်င့္ႀကံ သင့္လွပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ေန႔စဥ္ ႐ုန္းကန္ က်င္လည္ေနရတဲ့ ဘ၀ထဲက ႐ုန္းထြက္ၿပီး ဘုရားကို အခ်ိန္ပိုေပးဖို႔၊ ဘုရားသခင္နဲ႔ ပိုမိုေပါင္းစပ္ႏိုင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ အစာေရွာင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္မွန္ေသာ အစာေရွာင္ျခင္းကေတာ့ "ငါႏွစ္သက္ေသာ အစာေရွာင္ျခင္းဟူမူကား မတရားေသာ အခ်ည္အေႏွာင္ကိုခြၽတ္ျခင္း၊ ေလးေသာ ၀န္ကိုခ်ျခင္း၊ ညႇင္းဆဲခံရေသာ သူတို႔ကိုလႊတ္ျခင္း၊ ထမ္းပိုးရွိသမွ်ကုိခ်ိဳးျခင္း မဟုတ္ေလာ။ မြတ္သိပ္ေသာသူကုိ အစာေကြၽးျခင္း၊ ေနစရာမရွိ ဆင္းရဲေသာ သူတို႔ကို ကိုယ့္အိမ္သို႔ေဆာင္ျခင္း၊ အ၀တ္မရွိေသာ သူကိုျမင္လွ်င္ အ၀တ္ေပးျခင္း၊ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းကို ၾကည့္႐ႈ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း မဟုတ္ေလာ" (အီဇာအိယ ၅၈း၆-၇)။

ဆုေတာင္းျခင္း
ကြၽႏု္ပ္တုိ႔ေတာင္းတဲ့ ဆုေတြရမရဆိုတာ ဆုေတာင္းသူရဲ႔ စိတ္ခံစားခ်က္၊ အစြမ္းသတၱိ စတာေတြနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ဘုရားသခင္ရဲ႔ ေရႊဥာဏ္ေတာ္နဲ႔ တန္ခိုး အာႏုေဘာ္ေတာ္မွာသာ မူတည္ပါတယ္။ ဘုရားသခင္က ဆုေတာင္းသူရ႕ဲ႔ ႏွိမ့္ခ်ျခင္းနဲ႔ သူ႔အေပၚထားတဲ့ ယံုၾကည္ကိုးစားျခင္းကို ဂ႐ု ျပဳေတာ္မူတယ္ဆိုတာ ေအာက္ပါ က်မ္းခ်က္ေတြက ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ "အိုဘုရားသခင္ ကိုုယ္ေတာ္သည္ က်ိဳးပဲ့ေၾကမြေသာ စိတ္ႏွလံုးကို ျငင္းပယ္ေတာ္ မမူတတ္ပါ" (ဆာလံ ၅၁း၁၇)။ "ထာ၀ရဘုရားကို စိတ္ႏွလံုး အၾကြင္းမဲ့ ကိုးစားေလာ့၊ ကိုယ့္ဥာဏ္ကို အမွီမျပဳႏွင့္၊ သြားေလရာရာ၌ ထာ၀ရဘုရားကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေလာ့၊ သို႔ျပဳလွ်င္ သင္၏ လမ္းခရီးတို႔ကို ပဲ့ျပင္ေတာ္မူမည္" (သုတၱံ ၃း၅-၆)။ "အခြန္ခံမူကား အေ၀းကရပ္၍ ေကာင္းကင္သို႔ မေမွ်ာ္မၾကည့္၀ံ့ဘဲ ရင္ဘတ္ကို ခတ္လွ်က္ အိုဘုရားသခင္ အျပစ္မ်ားေသာ အကြၽႏု္ပ္ကို သနားျခင္း က႐ုဏာ စိတ္ရွိေတာ္မူပါဟု ဆုေတာင္းေလ၏" (လုကား ၁၈း၁၃)။
ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္ကို မနာခံျခင္းဟာ ေတာင္းတဲ့ဆုေတြကို မျပည့္၀ေစပါဘူး။ "ငါသည္ စိတ္ႏွလံုးထဲမွာ ဒုစ႐ုိက္ကို ငဲ့ကြက္လွ်င္ ဘုရားရွင္သည္ နားေထာင္ေတာ္မမူ" (ဆာလံ ၆၆း၁၈-၁၉)။ က်ဴးလြန္ထားတဲ့ အျပစ္ႀကီးမ်ားကို အာပတ္မေျဖဘဲ ေနျခင္းဟာလည္း ဆုေတာင္းျခင္းအတြက္ အတားအဆီး တစ္ခုပါပဲ။ "သင္တို႔သည္ မ်ားစြာေသာ ပ႒နာကို ျပဳၾကေသာအခါ ငါသည္ နားမေထာင္။ သင္တို႔၏ လက္သည္ အေသြးႏွင့္ ျပည့္လ်က္ရွိ၏။ သင္တို႔၏ ဒုစ႐ိုက္မ်ားကို ငါ့မ်က္ေမွာက္မွ ပယ္ရွားၾကေလာ့" (ေဟရွာယ ၁း၁၅-၁၆)။ (ယာကုပ္ ၅း၁၆၊ ၁ေပ႐ု ၃း၁၂၊ ၁ေယာ ၃း၂၂)။ သူတစ္ပါးကို ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ေတာင္းတဲ့ ဆုနဲ႔ လြဲရပါတယ္။ "သင္တို႔သည္ ဆုေတာင္းေသာအခါ သူတစ္ပါး၌ အျပစ္တင္ခြင့္ရွိလွ်င္ သူ႔အျပစ္ကို လႊတ္ၾကေလာ့။ သို႔ျပဳလွ်င္ ေကာင္းကင္ဘံု၌ ရွိေတာ္မူေသာ သင္တို႔အဖသည္ သင္တို႔၏ အျပစ္ကို လႊတ္ေတာ္မူမည္" (မာကု ၁၁း၂၅)။
ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဆုေတာင္းသင့္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာ လူေတြဘုရားသခင္ကို သိလာေစဖို႔ရာ ပထမ အေရးအႀကီးဆံုးပါပဲ (မာေတဦး ၆း၁၊ ၉း၃၇-၃၈၊ ေရာမ ၁၀း၁၊ ၁တိေမာ ၂း၁-၄) ဒုတိယ အေရးအႀကီးဆံုး ကေတာ့ အမိအသင္းေတာ္ အတြင္းမွာ ခ်စ္ျခင္း၊ စည္းလံုးျခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းရွိဖို႔နဲ႔ ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို႔ပါပဲ (ေယာ ၁၇း၂၀-၂၃၊ တမန္ ၁၂း၅၊ ေရာမ ၁၅း၃၀-၃၁၊ ၂ေကာ ၁း၁၁၊ ဧဖက္ ၁၆-၂၃၊ ၆း၁၉၊ ဖိလိပၸိ ၁း၉-၁၁၊ ေကာေလာသဲ ၄း၁၂)။ ယံုၾကည္သူ ဘာသာ၀င္မ်ားအေနနဲ႔ ႏုိင္ငံအႀကီးအကဲမ်ားအတြက္ (မာေတဦး ၆း၁၀၊ ၁တိေမာ၂း၁-၂) ဆုေတာင္းေပးရမွာ ျဖစ္သလို စိတ္ရွည္ သီးခံတတ္ဖို႔လည္း ဆုေတာင္းၾကရပါမယ္ (ေယာဘ ၄၂း၁၀၊ မာေတဦး ၅း၄၄)။ မိမိတို႔တစ္ဦးစီ ၀ိညာဥ္၊ ကာယ လိုအပ္ခ်က္မ်ားအတြက္ ဆုေတာင္းဖို႔လည္း မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ပါတယ္ (မာေတဦး ၂၆း၃၆-၄၆၊ လုကား ၆း၁၂-၁၃၊ တမန္ ၁း၂၄-၂၅၊ ဆာလံ ၅၇း၁-၃၊ ေနဟမိ ၄း၈-၉၊ တရား ၂၆း၁၅၊ ဖိလိပၸိ ၄း၆၊ ၁ေပ ၅း၆-၇)။
ဘုရားသခင္ထံ ဆုေတာင္းၾကတဲ့အခါ တစ္ခ်ိဳ႔က ဆုေတာင္းခ်ိန္ သီးသန္႔ သတ္မွတ္ေပမယ့္ (ဒံေယလ ၆း၁၀၊ မာေတဦး ၁၄း၂၃၊ မာကု ၁း၃၅) အခ်ိန္အခါေနရာ ေဒသမေရြး ဆုေတာင္းႏုိင္ပါတယ္ (ကမၻာ ၂၄း၁၂-၁၃၊ ေနဟမိ ၂း၄၊ လုကား ၅း၁၆၊ ၆း၁၂၊ ၁၈း၁၀၊ တမန္ ၁၀း၉၊ ၁တိေမာ ၅း၅)။ အမ်ားနဲ႔ ဆုေတာင္းတဲ့အခါ တညီတညြတ္တည္း ျဖစ္ဖို႔လိုေပမယ့္ ကိုယ္တစ္ဦးတည္း ရွိတဲ့အခါ သက္ေတာင့္ သက္သာ ဆုေတာင္းႏိုင္ပါတယ္ (၁ဓမၼ ၁း၂၆၊ ၃ဓမၼ ၈း၅၄၊ ဧဇရ ၉း၅၊ လုကာ ၁၈း၁၁၊ ေယာ ၁၁း၄၁၊ ဧဖက္ ၃း၁၄၊ ၁တိေမာ ၂း၈)။ အဓိက အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ "သင္တို႔ အလိုရွိသမွ်ကို သင္တို႔မေတာင္းမီ သင္တို႔အဖ သိေတာ္မူ၏" (မာေတဦး ၆း၈)လို႔ သခင္ေယဇူး မိန္႔ေတာ္မူတဲ့အတြက္ ယံုၾကည္ကိုးစားျခင္းနဲ႔ ဆုေတာင္း ၾကဖို႔ပါပဲ။

အလွဴဒါနျပဳျခင္း
အမိအသင္းေတာ္နဲ႔ တကြ သူေတာ္စဥ္မ်ားကို လွဴဒါန္းျခင္း၊ လူသားအခ်င္းခ်င္း ေပးကမ္း စြန္႔ႀကဲျခင္းဟာလည္း ၀ါတြင္းကာလရဲ႕ က်င့္စဥ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းတဲ့ ဘာသာတိုင္း၊ လူမ်ိဳးတိုင္းက အလွဴဒါနျပဳဖို႔ရာ အားေပးပါတယ္။ "လူသား အခ်င္းခ်င္း ေကာင္းက်ိဳးျပဳျခင္းက လူေတြမွာ နတ္ဘုရားေတြနဲ႔ တူတဲ့ အစြမ္းပါပဲ" လို႔ ေရာမႏိုင္ငံေရး ပညာရွင္ စီဆာ႐ို (၁၀၆-၄၃ဘီစီ)က ေျပာခဲ့သလို ဂရိအေတြးအေခၚ ပညာရွင္ အရစၥတိုတယ္ (၃၈၄-၃၂၂ဘီစီ)ကလည္း "အတၱႀကီးျခင္း၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္း၊ မေကာင္းႀကံျခင္းအားျဖင့္ လူေတြဟာ တိရစၦာန္နဲ႔တူၾကၿပီး အခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းကူညီျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာျပျခင္းမွာေတာ့ ဘုရားနဲ႔ တူၾကတယ္" လို႔ဆိုပါတယ္။ အလွဴဒါနျပဳျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သခင္ေယဇူး (မာေတဦး ၃း၁၉၊ ၆း၃၊ လုကာ ၆း၃၉၊ ၁၁း၄၁၊ ၂၁း၄) သာမက သံေယာဟန္ (၁ေယာ ၃း၁၆-၁၇)၊ သံယာကုပ္ (ယာ ၂း၁၅-၁၆) နဲ႔ သံေပါလူး (၂ေကာ ၈း၁၀-၁၅၊ ၉း၇) တို႔ကပါ ဆံုးမ သြန္သင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ရဟႏၲာ ဂြၽန္ခရစၥေဆာ့စတုမ္(၃၄၉-၄၀၇ေအဒီ)၊ ရဟႏၲာဂေရေဂၚရီ (၅၄၀-၆၀၄ေအဒီ) တို႔ကလည္း အလွဴဒါနျပဳျခင္းဟာ ဘုရားသခင္ကို အားရ ေက်နပ္ေစတယ္လို႔ ျမြက္ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။

ျပာခံျခင္း
ဓမၼေဟာင္းမွာ ျပာခံျခင္းဟာ ေနာင္တသံေ၀ဂရျခင္း (အက္စတာ ၄း၃၊ ေယာဘ ၂း၈၊ ေယာန ၃း၈၊ မာေတဦး ၁၁း၂၁)၊ လူသားရဲ႕ တန္ဖိုးကင္းမဲ့ျခင္း (ကမၻာ ၁၈း၂၇) အျပင္လူ႔ဘ၀ရဲ႕နိဂံုး (ကမၻာ ၃း၁၉)ကို ျပဆိုပါတယ္။ ျပာမွာ (Alkali) အယ္လ္ကာလီလို႔ေခၚတဲ့ ဓာတုပစၥည္းတစ္မ်ိဳး ပါ၀င္တဲ့အတြက္ အညစ္အေၾကးေတြကို ေဆးေၾကာ သန္႔စင္ႏိုင္စြမ္းရွိပါတယ္။ ျပာဟာ ထင္း ျပန္မျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ ျပာခံျခင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ျဖစ္တဲ့ ေနာင္တစြဲယူျခင္းကို က်င့္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးေသာေန႔မွာ ရွင္ျပန္ထေျမာက္ၿပီး ထာ၀ရ သုခ ခ်မ္းသာခံစားခြင့္ ရပါလိမ့္မယ္။

နိဂံုး
၀ါတြင္းကာလရဲ႕သမိုင္းနဲ႔ ျပာခံျခင္းရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို သိၿပီးတဲ့ေနာက္ သခင္ေယဇူးနဲ႔အတူ ဘ၀အသစ္မွာ ရွင္ျပန္ ထေျမာက္ႏိုင္ၾကဖို႔ရာ အစာေရွာင္ျခင္း၊ ဆုေတာင္းျခင္းနဲ႔ အလွဴဒါနျပဳျခင္း ပါရမီမ်ားကို က်င့္ႀကံ ႀကိဳးစားသြားၾကပါစို႔။

ခံပြင့္
(ရွာေဖြစုစည္းတင္ျပသည္။)

စိတ္ထားမွန္ကန္ေရွာင္ၾကဥ္ရန္

စိတ္ထားမွန္ကန္ေရွာင္ၾကဥ္ရန္

ၿခိဳးၿခံျခင္း၊ ၀ါေရွာင္ျခင္းႏွင့္ အသားေရွာင္ျခင္းတို႔ကို အက်ိဳးရွိစြာ လုပ္ေဆာင္ရန္အတြက္ ၀ိညာဥ္ေရးဆိုင္ရာ ျပင္ဆင္မႈႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ား၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပင္ဆင္မႈႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားျပဳလုပ္ရမည္။

၀ိညာဥ္ေရးပိုင္းဆိုင္ရာ ျပင္္ဆင္မႈႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားတြင္ မိမိျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ အျပစ္အမွားမ်ားကို ေနာင္တယူ၍ အာပါတ္ေျဖျခင္း စကၠရမင္းတူးကို ခံယူရန္ႏွင့္၊ ကိုုယ္ေတာ္ျမတ္ စကၠရမင္တူးကို ခံယူရန္ အဓိကျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အျပစ္ႏွင့္ ကင္းရွင္းႏိုင္မွသာ ဘုရားသခင္ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ႏိုင္မွ ကုသိုလ္ ပါရမီမ်ား ဆည္းပူးႏုိင္မွာျဖစ္ပါသည္။

စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပင္ဆင္မႈႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားတြင္ စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္းရွိျခင္း၊ ေကာင္းျမတ္ျခင္း၊ သိမ္ေမြ႔ျခင္း၊ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း၊ သန္႔ရွင္းျဖဴစင္ျခင္း၊ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းႏွင့္ သူတစ္ပါး အေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ ရွိျခင္း တို႔ျဖစ္ပါသည္။

လက္ေတြ႔ ကိုယ္က်င့္တရားပိုင္း ဆိုင္ရာ ျပင္ဆင္မႈႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားတြင္ မွန္ကန္ေျဖာင့္မတ္ေသာ ကိုယ္က်င့္တရား၊ မိမိကိုယ္ကို မိမိလက္ခံျခင္း၊ သူတစ္ပါးကို လက္ခံျခင္း၊ ဘုရားကို ယံုၾကည္အားကိုးျခင္း၊ ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ျခင္း၊ အလွဴေပးေ၀ျခင္းႏွင့္ အျခားသူမ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေပးျခင္း တုိ႔ျဖစ္ပါသည္။ အျပစ္ဒဏ္ ဆပ္ေျဖျခင္းသည္ ၀ိညာဥ္ေရး တိုးတက္မႈကို အားေပးသည္။ စိတ္ႏွလံုး ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေစကာ ဘုရားသခင္ထံ အမွန္တကယ္ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိေစသည္။ ေနာင္တရားႏွင့္ ဆိုင္ေသာ က်င့္စဥ္မ်ားသည္ လူမ်ားကို ဘုရားထံသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးသည္။ အသင္းေတာ္ သမိုင္း တစ္ေလွ်ာက္ က်င့္စဥ္မ်ားစြာ ေပၚေပါက္ခဲ့ရာ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ အသင္းေတာ္၏ ဥပေဒအတိုင္း တည္ဆဲျဖစ္ၿပီး၊ ယခုကာလတြင္ အမ်ားစုမွာ မိမိတို႔ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ရာကုိ ေရြးခ်ယ္ က်င့္ၾကံေနျခင္းျဖစ္သည္။

၀ါေရွာင္ျခင္းႏွင့္ အသားေရွာင္ျခင္းသည္ ၀ိညာဥ္ေရး တုိးတက္ ရင့္က်က္ေစသည္။ ၀ါေရွာင္ျခင္း ဆိုသည္မွာ ေန႔စဥ္ စားေနက် ထမင္းနပ္ အေရအတြက္ေလ်ာ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အသားေရွာင္ျခင္းဆိုသည္မွာ အမဲဟင္းလ်ာ အသားကို ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ ဆပ္ေျဖျခင္းမ်ား၊ ၿခိဳးၿခံျခင္းမ်ားသည္ မိမိ ၀ိညာဥ္ခြန္အား ရရွိေစရန္၊ သန္႔ရွင္းျဖဴစင္ရန္ႏွင့္ အျပစ္၏ အခြင့္ခ်မ္းသာ ရရွိေစရန္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစပါသည္။ မိမိျပဳ လုပ္ႏုိင္ေၾကာင္း ျပသရန္ လုပ္ေဆာင္ျခင္း မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ မွန္ကန္ေသာ စိတ္ဓါတ္ျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ၿခိဳးၿခံ ပူေဇာ္ရပါမည္။

မိမိကိုယ္ကို ျငင္းပယ္ျခင္းသည္ အျခားသူ အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိ အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း တနည္းနည္းျဖင့္ အက်ိဳးရွိေစသင့္သည္။ မိမိကိုယ္ကို ျငင္းပယ္ရာ၌ မိမိလိုအင္ဆႏၵမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း၊ ႏွစ္သက္ရာမ်ားကို စြန္႔လႊတ္ျခင္းတို႔ ပါ၀င္ပါသည္။ မိမိအက်ိဳးအတြက္ သာမကဘဲ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ေကာင္းေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ထား၍ ျပဳလုပ္သင့္သည္။ ရွင္ေပတ႐ုၾသ၀ါဒ ဒုတိယေစာင္ (၁း၅-၁၁) တြင္ "သင္တို႔သည္ ယံုၾကည္ျခင္း၌ သီလကို၎င္း၊ သီလ၌ ပညာကို၎င္း၊ ပညာ၌ ကာမဂုဏ္ ခ်ဳပ္တည္းျခင္းကို၎င္း၊ ကာမဂုဏ္ခ်ဳပ္တည္းျခင္း၌ သီလကို၎င္း၊ သည္းခံျခင္း၌ ဘုရား၀တ္ကိုျပဳ၍ ေမြ႔ေလ်ာ္ျခင္းကို၎င္း၊ ထိုေမြ႔ေလ်ာ္ျခင္း၌ ညီအစ္ကို စံုမက္ျခင္းကို၎င္း၊ ညီအစ္ကိုစံုမက္ျခင္း၌ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာတရားကုိ၎င္း၊ အလြန္ႀကိဳးစားအားထုတ္၍ ထပ္ဆင့္ၾကေလာ့၊ အေၾကာင္းမူကား ထိုပါရမီတို႔သည္ သင္တို႔၌ရွိ၍ ၾကြယ္၀လွ်င္ ငါတို႔သခင္ေယဇူး ခရစ္ကုိသိကြၽမ္းျခင္း၌ မပ်င္းရိေစျခင္းငွာ၎င္း၊ အက်ိဳးမဲ့ မျဖစ္ေစျခင္းငွာ၎င္း၊ ျပဳျပင္တတ္ၾက၏။ ထိုပါရမီႏွင့္ ကင္းေသာ သူမူကား မ်က္စိကန္း၏။ ကိုယ့္မ်က္စိကို ကိုယ္ပတ္၏။ မိမိအျပစ္ေဟာင္း ေဆးေၾကာေၾကာင္းကို ေမ့ေလ်ာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ညီအစ္ကိုတို႔ သင္တို႔ ခံရေသာ ေခၚေတာ္မူျခင္းႏွင့္ ေရြးခ်ယ္ေတာ္မူျခင္းကို တည္ၿမဲေစျခင္းငွာ သာ၍ ႀကိဳးစား အားထုတ္ၾကေလာ့။ သို႔ျပဳလွ်င္ ေရြ႕လ်ားျခင္းႏွင့္ ကင္းလြတ္သည္ျဖစ္၍ ငါတို႔ကို ကယ္တင္ေတာ္မူေသာ အရွင္ သခင္ေယဇူးခရစ္၏ ထာ၀ရႏိုင္ငံေတာ္ထဲသို႔ ၀င္စားျခင္း အခြင့္ကိို သင္တုိ႔အားၾကြယ္၀စြာ ေပးသနားေတာ္မူလတၱံ႔"။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို ျငင္းပယ္ေသာ အျပစ္ဒဏ္ ဆပ္ေျဖနည္းသည္ ၀ိညာဥ္ေရးကို ေျပာင္းလဲေစၿပီး ခရစ္ေတာ္ႏွင့္ ပိုမိုတူလာေစသည့္ အျပင္ မိမိကိုယ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္း၊ မိမိကိုယ္ကိုထက္ ဘုရားသခင္အေပၚ မွီခိုအားထားျခင္း တို႔ကို ျဖစ္ေစပါသည္။

ေကာင္းမႈမ်ားျပဳျခင္းႏွင့္ အလွဴအတန္း ေပးေ၀ျခင္းတို႔သည္ အျခားသူမ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးရန္ မိမိ ကိုယ္ကို ေပးဆပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ရွင္ေယာဟန္ ၾသ၀ါဒစာ တတိယေစာင္ (၁း၅-၈)တြင္ "အခ်င္းခ်စ္သူ သင္သည္ ညီအစ္ကိုတို႔အား၎င္း၊ အာဂႏၲဳတို႔အား၎င္း ျပဳသမွ်ေသာ၀တ္တို႔ကို သစၥာႏွင့္အညီ ျပဳတတ္၏။ ထိုသူတို႔ သည္ သင္၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္းကို အသင္းေတာ္ေရွ႕၌ သက္ေသခံၾက၏။

သင္သည္ သူတို႔ကို ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ႏွင့္အညီ ပို႔လိုက္ျပန္လွ်င္ ေကာင္းေသာ အမႈကို ျပဳလိမ့္မည္။ အေၾကာင္းမူကား ထိုသူတို႔သည္ နာမေတာ္ကို ေထာက္၍ သာသနာပ လူတို႔တြင္ အလွဴမခံဘဲ သြားၾက၏။ ငါတို႔သည္ သမၼာတရားကို ကူမေသာသူ ျဖစ္အံ့ေသာငွာ ထိုသို႔ေသာ သူတုိ႔အား ဧည့္သည္၀တ္ကို ျပဳအပ္ၾက၏"။ ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရာတြင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္အား ႏွစ္သိမ့္အားေပးျခင္း၊ အႀကံဥာဏ္ေပးျခင္း၊ လက္ေဆာင္ေပးျခင္း၊ အစားအစာ ေကြၽးေမြးျခင္း၊ အခ်ိန္ေပး၍ ကူညီျခင္းတို႔ ပါ၀င္သည္။ ဤအျပဳအမူမ်ားသည္ ခရစၥတူးသခင္ လိုလားေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို တိုးပြားေစသည္။ ရက္ေရာျခင္းသည္ ဘုရားသခင္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔အား ေပးသနားေတာ္မူသမွ် အားလံုးအတြက္ ကိုယ္ေတာ္အားျပန္လည္ ေက်းဇူးသိတတ္၊ ဆပ္တတ္ေၾကာင္း ျပသပါသည္။

ဆုေတာင္းျခင္းႏွင့္ ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ျခင္းတို႔သည္ ဘ၀သက္တာ တေလွ်ာက္တြင္ က်င့္ႀကံရာမ်ားကို လမ္းျပေပးသည္။ ဆုေတာင္းျခင္းသည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ စကားေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆုေတာင္းျခင္းတြင္ ဘုရားရွင္ကို ဖူးေမွ်ာ္ျခင္း၊ အျပစ္မ်ား ၀န္ခံျခင္း၊ ဘုန္းဂုဏ္ေတာ္ ခ်ီးမြမ္းျခင္း၊ ေက်းဇူးေတာ္တင္ျခင္းႏွင့္ ဘုရားစကား နားေထာင္ျခင္း၊ ဘုရားႏွင့္ အတူရွိေနျခင္း၊ အကူအညီ ေတာင္းခံျခင္း တို႔ပါ၀င္ႏိုင္သည္။ ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ျခင္း ဆိုသည္မွာ ကြၽႏု္ပ္တုိ႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား၊ ဦးစားေပးခ်က္မ်ား၊ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ အရာမ်ား အပါအ၀င္ ယခုအထိ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ရဲ႕ ဘ၀တစ္ခုလံုးကုိ ျပန္လည္ စဥ္းစား စစ္ေဆးျခင္းျဖစ္သည္။ ဆုေတာင္းျခင္းႏွင့္ ျပန္လွန္ဆန္းစစ္ျခင္းတို႔သည္ မိမိကုိယ္ကိုလည္းေကာင္း၊ ဘုရားသခင္ကိုလည္းေကာင္း၊ ပိုမို သိရွိလာေစသည္။ ၎င္းတို႔သည္ စိတ္ႏွလံုး အမွန္တကယ္ ေျပာင္းလဲရန္ႏွင့္ ၀ိညာဥ္ အသစ္တဖန္ျပဳျပင္ရန္ အတြက္ အေရးႀကီးသည္။

ခရစၥယာန္ ဘ၀အသက္တာ၌ ေလ့လာ သင္ယူ က်င့္ႀကံျခင္းသည္ ယံုၾကည္ျခင္းကို ခိုင္ၿမဲေစၿပီး ၀ိညာဥ္ေရး တိုးတက္ေစသည္။ အက်င့္မပါေသာ ယံုၾကည္ျခင္းသည္ အေသျဖစ္သလို ယံုၾကည္ျခင္းမပါေသာ အက်င့္သည္လည္း အေသ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သမၼာက်မ္းစာႏွင့္ ေရွးထံုးစဥ္လာ သင္ၾကာမႈမ်ားတြင္ ပါ၀င္ေသာ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပါတ္ေတာ္ကုိ နာယူေလ့လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ေလ့လာ သင္ယူက်င့္ႀကံျခင္းသည္ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ ဘ၀အသက္တာ၌ ဆုေတာင္းျခင္းႏွင့္ ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ျခင္းတို႔တြင္ လမ္းျပေပးသည္။ ေလာက၌ရွိစဥ္ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ ရည္မွန္းခ်က္ကို သတိေပးသည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ ဘ၀ မွန္ကို ပိုမို နားလည္ေစၿပီး ဘုရားသခင္ႏွင့္ ပိုမို နီးစပ္ေစသည္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရေသာ္ ခရစ္ယာန္ဘ၀ အသက္တာ၌ ၿခိဳးၿခံျခင္း၊ ၀ါေရွာင္ျခင္းႏွင့္ အသားေရွာင္ျခင္းတို႔ကုိ ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစား လုပ္ကိုင္ႏိုင္ပါသည္။ က်န္ေသာ အရာမ်ားကိုလည္း ေရွာင္က်ဥ္ လို႔ရပါသည္။ အျပစ္ ဒဏ္ဆပ္ေျဖျခင္းမ်ားအားျဖင့္ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ အျပစ္အတြက္ ခြင့္လႊတ္ျခင္း၊ သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္ေစျခင္းတို႔ ရရွိပါသည္။ ဆုေတာင္းျခင္း၊ ၀တ္ျပဳျခင္း၊ ေလ့လာ သင္ယူက်င့္ႀကံျခင္း အားျဖင့္ ကြၽႏု္ပ္တို႔ရဲ႕ ၀ိညာဥ္ေရး ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္မႈကုိ ရရွိေစပါသည္။ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္မ်ားျပဳျခင္းျဖင့္ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ ယံုၾကည္ျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို တဖန္ ဆန္းသစ္ေပးသည္။

ေနာက္ဆံုးႏွစ္ကိုရင္တစ္ပါး (၂၀၀၂)

အျပစ္ဆိုတာသိ႐ုံနဲ႔မၿပီးဘူး

အျပစ္ဆိုတာသိ႐ုံနဲ႔မၿပီးဘူး

ေလာကႀကီးမွာ အဆိုးနဲ႔အေကာင္းဟာ အၿမဲတမ္း ဒြန္တြဲေနပါတယ္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔ လူသားေတြကို ျပန္ၾကည့္ရင္လည္း မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ် အျပစ္ကင္းသူ၊ အျပစ္မလုပ္သူ ဟူ၍ မရွိၾကပါ။ ဒီလိုအျပစ္္လုပ္တဲ့ ေနရာမွာ ကိုယ္ကိုတိုင္က လုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါးက လုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေ၀ဖန္သံေတြ ၾကားရပါတယ္။ အျပစ္ျပဳျခင္းေၾကာင့္ ေ၀ဖန္မႈေတြဟာ ကိုုယ္ကသူတစ္ပါးကို ေ၀ဖန္သလို ကိုယ့္ကိုလည္း သူတစ္ပါးက ေ၀ဖန္ၾကျပန္ပါတယ္။
ဒီလိုပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ေ၀ဖန္သံေတြကို ၾကားရတဲ့အခါမွာေတာ့ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ေတြဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ အျပစ္အနာဆာေတြ၊ ဟာကြက္ေတြ၊ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို သိလာရပါတယ္။ ထိုအျပစ္ အနာဆာေတြ၊ အားနည္းခ်က္ေတြကုိ ကြၽႏ္ုပ္တို႔က သိထား႐ံုနဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ အဲဒီအျပစ္ေတြ ကေန႐ုန္းထြက္ဖို႔၊ ျပဳျပင္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ထိုကဲ့သို႔ ျပဳျပင္တဲ့ေနရာမွာလည္း မိမိဟာ ဘယ္ေနရာမွာ လြဲေခ်ာ္ေနတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ မွားေနတယ္၊ ဘယ္လိုျပဳျပင္ရမယ္ဆိုတဲ့ နည္းလမ္းကိုေတာ့ သိဖို႔၊ ရွာႀကံဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါတယ္။
ယခုလို သိပၸံပညာေတြ တိုးတက္လာသည္ႏွင့္ အမွ် ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာရွိတဲ့ အရာေတြဟာလည္း တစ္ေန႔တစ္ျခား တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ေျပာင္းလဲတဲ့ အရာေတြအမ်ားႀကီး ရွိေနေပမဲ့ ေျပာင္းလဲဖို႔ခက္ခဲတဲ့ အရာတစ္ခုကေတာ့ လူေတြရဲ႕မေကာင္းေသာ စိတ္ပင္ျဖစ္ပါတယ္။ လူသားေတြဟာ မိမိမွာ မေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြ၊ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေတြ၊ မေကာင္းတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ၊ မေကာင္းတဲ့ အျပဳအမႈေတြ ရွိေနတယ္ ဆိုတာကို သိၾကတယ္၊ လက္ခံၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီမေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေတြ၊ အားနည္းခ်က္ေတြကုိ ျပဳျပင္ဖို႔အင္မတန္မွ အားနည္းၾကပါတယ္။ ေႏွာင့္ေႏွး ေနတတ္ၾကပါတယ္။ "ပ်က္အစဥ္ျပင္ခဏ"ဆိုတဲ့ စကားပံုေလးကိုေတာ့ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ ပ်က္စီးေနေသာအရာ၀တၴဳ ပစၥည္းတစ္ခုကို ပ်က္သည့္အတိုင္း ထားပါက ထာ၀စဥ္ပ်က္ၿမဲသာ ျဖစ္ေနေပမည္။ အဲဒီပ်က္ေနတဲ့ အရာတစ္ခုကို ျပဳျပင္လိုက္ရင္ေတာ့ ခဏတာ အခ်ိန္ကာလအတြင္းမွာပင္ အေကာင္းပကတိ ျဖစ္လာႏုိင္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽႏု္ပ္တို႔ရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေတြကုိ ျပဳျပင္ၾကရပါမယ္။
"လူသတင္း လူခ်င္းေဆာင္" ဆိုတဲ႔ အတုိင္း သူတစ္ပါးရဲ႕အေၾကာင္းကို ေ၀ဖန္တဲ့အခါမွာ ေကာင္းေသာ ေ၀ဖန္ခ်က္ရွိသလို၊ မေကာင္းေသာ ေ၀ဖန္ခ်က္လည္း ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေ၀ဖန္ခ်က္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မေကာင္းေသာ ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳဳ႕ေသာ လူေတြဟာ တစ္ပါးသူရဲ႕ အားသာခ်က္ကို မျမင္ႏိုင္ဘဲ အားနည္းခ်က္ကိုသာ ျမင္တတ္ပါတယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြ ကိုယ္တိုင္ကမမွန္ေသာ၊ မတရားေသာလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း သူတစ္ပါးက ဆံုးမတာ၊ အမွားေထာက္ျပတာကို လက္မခံႏိုင္ၾကဘူး။ သိရင္ေတာင္ ေခါင္းမာစြာနဲ႔ ေနတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေနၾကပါတယ္။
ေ႐ွးလူႀကီးေတြက ခ်စ္လြန္းရင္ ႏွစ္ရာက်တယ္လို႔ ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေသာ မိဘေတြ၊ ဆရာသမားေတြ၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ သား၊ သမီးေတြ၊ တပည့္ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခ်စ္အားႀကီးၿပီး သူတို႔ေတြရဲ႕ အျပစ္အနာဆာေတြ၊ ဟာကြက္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘဲ ဖံုးဖိထားၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်စ္က စစ္မွန္တဲ့အခ်စ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အင္မတန္မွ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အရာတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက် ျပန္ေတာ့လည္း သား၊ သမီးေတြကို ဆံုးမေပးပါအုန္း၊ ကြၽန္ေတာ္/မတို႔ ဆံုးမလို႔ လံုး၀မရဘူးဆိုၿပီး ဘုန္းႀကီးေတြ၊ ဆရာသမားေတြထံ အပ္တဲ့ မိဘေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ သူတစ္ပါးကို ဆံုးမ ပဲ့ျပင္တဲ့ေနရာမွာ အထူး သတိထားရမဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ကေတာ့ သူတစ္ပါးကို မဆံုးမခင္ မိမိကိုယ္ကုိ အရင္ဆံုး ဆံုးမ ထားသင့္ပါတယ္။ မိမိကုိယ္တိုင္က လမ္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ သေရြ႕၊ သူတစ္ပါးကုိ မင္း လမ္းေလွ်ာက္တာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေလွ်ာက္စမ္းပါလို႔ မဆိုလိုက္ပါနဲ႔။ အဲဒီလူဟာ သင့္ရဲ႕စကားကို နားေထာင္မွာ မဟုတ္တာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။
မိမိတို႔ရဲ႕ အျပစ္ေတြကုိ သိလာၿပီ၊ ျမင္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအျပစ္ေတြကုိ နည္းသထက္ နည္းေအာင္ ျပဳျပင္ၾကရပါမယ္။ လူ႔ဘ၀မွာ အျပစ္ေတြနည္း လာၿပီဆိုလွ်င္ ေလာဘေတြ၊ အတၱေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ မာန္မာနေတြဟာလည္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ေလ်ာ့နည္းလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိရဲ႕ အျပစ္ကို မသိရင္၊ မျမင္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အဲဒီလူဟာ အတၱနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီး အျပစ္ပင္လယ္မွာ နစ္မြန္းေနသူသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတၱႀကီးေနရင္ေတာ့ အျပစ္ကုိ ပယ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အတၱကေန အနတၱသို႔ ေျပာင္းလဲႏိုင္ ရင္ေတာ့ အျပစ္ကုိ သိနားလည္လာၿပီး ျပင္ဆင္ကာ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာလွပတဲ့ ဘ၀ေတြကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။

တာ၀၀ိာံ

ဘာသာတရားကို ျမန္မာမႈျပဳၾကမည္ဆိုပါက (၃)

ဘာသာတရားကို ျမန္မာမႈျပဳၾကမည္ဆိုပါက (၃)

ၿပီးခဲ့သည့္ ဒီဇင္ဘာလ (၂၈) ရက္ေန႕က ကန္႕ဘလူၿမိဳ႕နယ္ ငွက္ေပ်ာတိုင္းေက်း႐ြာသို႕ ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ သြားရရင္းကေတာ့ ထို႐ြာမွာ ေရႊဘိုၿမိဳ႕က ဦးဂ်ိမ္းမိသားစုပိုင္ ေက်ာက္ခြဲစခန္းႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးစခန္းမွ ဦးစီးၿပီး ၂၀၀၆ ခရစၥမတ္ပြဲႏွင့္ ကြယ္လြန္သြားေသာ သူတို႕၏ သားအတြက္ တစ္လျပည့္ဆုေတာင္းပြဲ လုပ္ဖို႕ ျဖစ္ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာ အမ်ားစုကိုးကြယ္သည့္ ရြာႀကီး ျဖစ္သလို ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ဆိုလို႕ သူတို႕ တစ္အိမ္တည္းသာ ရိွပါသည္။ တရားေဒသနာေဟာၾကားကာ ဆုေတာင္းပြဲကို ဦးေဆာင္ဖို႕ ၾကြလာျဖစ္ေအာင္ လာပါလို႕ အတန္တန္ ဖိတ္တာေၾကာင့္ ေရာက္သြားခဲ့ပါသည္။ အဲသည္ေန႕မွာ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးမ်ားကိုပင့္ကာ ဆြမ္းကပ္မည္။ ဘုန္းႀကီးမ်ားက တရားေဟာၾကားၿပီး အမွ်ေပးေ၀ၾကမည္ဟုလည္း သိရပါသည္။
ငွက္ေပ်ာတိုင္းရြာကေလးမွာ ထန္းတပင္ဇီးကုန္း ေျမာက္ဖက္ (၇)မိုင္ခန္႕အကြာ မႏၱေလး ျမစ္ႀကီးနား ဆက္သြယ္ထားသည့္ ဗ်ဴဟာကားလမ္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေပၚမွာ တည္ရိွပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္ေရွ႕က မ႑ပ္မွာ ဗုဒၶဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား တရားပြဲစေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း တရားနာယူေနၾကတာ ေတြ႕ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မ႑ပ္ႏွင့္ ကပ္လ်က္ရိွ ထိုင္ခုံမွာ ေနရာယူရင္း တရားပြဲကို ေလ့လာမိပါသည္။
မၾကာခင္ပဲ ေရႊဘို၊ မံုလွ၊ ေခ်ာင္း႐ိုးမွ ဘုရင္ဂ်ီဘာသာ၀င္မ်ား ကားႏွင့္တခ်ိဳ႕ ေထာ္လာဂ်ီႏွင့္တခ်ိဳ႕ အသီးသီး ေရာက္လာၾကပါသည္။
ဘုန္းႀကီး(၆)ပါး ထိုင္ေနတာေတြ႕ရပါသည္။ အလယ္က ဘုန္းႀကီးက ဗုဒၶ၀င္တရားကို ေဟာေနပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားကေတာ့ (ကေလးမ်ားအပါအ၀င္) အမ်ိဳးသမီးမ်ားက က်ံဳ႕က်ံဳ႕ ထိုင္ကာ (တင္ပါးလႊဲထိုင္ကာ) လက္အုပ္ခ်ီထားရင္း တရားနာေနၾကပါသည္။ အမ်ိဳးသားမ်ားကေတာ့ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ လက္အုပ္ခ်ီ အေနအထားႏွင့္ တရားနာ ေနၾကပါသည္။ ခရစ္ယာန္ ဘုန္းႀကီးေတြလည္း ရိွေနလို႕လားမသိပါ ထိုေန႕က ဘုန္းႀကီးတရားက အေတာ္ရွည္ပါသည္။ တရားနာပရိတ္သတ္ကို ၾကည့္လုိက္ျပန္ေတာ့လည္း အေနအထားမပ်က္ ထိုင္လ်က္ တရားနာ ယူေနၾကပါသည္။
တရားပြဲၿပီးသြားေတာ့ ဘုန္းႀကီးမ်ားကို ေန႕ဆြမ္းကပ္ၾကပါသည္။ ဘုန္ႀကီးမ်ား ျပန္ၾကြသြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ တရားပြဲႏွင့္ မစၦားတရား စဖို႕ ျပင္ဆင္ၾကပါသည္။ မ႑ပ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ ကေလးတခ်ိဳ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ တရားေဟာတာကို ေလ့လာဖို႕ ေနရာယူၾကတာ ေတြ႕လိုက္ပါသည္။ အမ်ိဳးသားမ်ားေရာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားေရာ ကေလးမ်ားပါ မက်န္ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလးေတြ ထိုင္လို႕ (တင္ပါးလႊဲထိုင္လို႕)ေနၾကတာ သတိျပဳမိ လိုက္ပါသည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားကေတာ့ ေခါင္းေပၚမွာ ပု၀ါေလးေတြေတာင္ ေဆာင္းထားၾက ေသးပါသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဘာသာ၀င္မ်ား မ႑ပ္တြင္း အေရွ႕ပိုင္းမွာ ေနရာယူၾကပါသည္။ အမ်ိဳးသားမ်ားေရာ၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားေရာ ကေလးမ်ားပါ လိုက္လာၾကသည္။ လူစံုၿပီလားလို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမိခဲ့ပါသည္။ ၀မ္းနည္းသလိုလိုလဲ တစ္ၿပိဳင္နက္ ခံစားမိရပါသည္။
ဘာျဖစ္သြားရသလဲဆိုေတာ့ သည္ေန႕ ျမင္ကြင္းက ကြၽန္ေတာ္ သိထားသည့္၊ ကြၽန္ေတာ္ အလြန္ျမတ္ႏိုးသည့္ တန္ဖိုးၾကီး ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဘုရင္ဂ်ီဘာသာ၀င္မ်ားေခၚ ျမန္မာခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္မ်ားဆီမွာ မေတြ႕လိုက္ရလို႔ ျဖစ္ပါသည္။
ဘယ့္နဲ႕ဗ်ာ။ ေနာက္နားက ထိုင္ေနၾကသည့္ တရားနာရိတ္သတ္ႀကီးက တ႐ိုတေသ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလးေတြ ထိုင္လို႕ (တင္ပါးလႊဲထိုင္လို႕)။ ေရွ႕နားက ဘုရင္ဂ်ီမ်ားကေတာ့ မိန္းကေလးေတြေရာ၊ အမ်ိဳးသားေတြေရာ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထိုင္သူကထိုင္၊ ေထာ္ေလာ္ကန္လန္႕ ထိုင္သူကထိုင္၊ ဒူးခ်င္းထပ္ ထိုင္ေနသူကေန၊ ဒူးႏွစ္လံုးေထာင္ ထိုင္သူကထိုင္၊ လကအုပ္ခ်ီဖို႕ ဆိုတာကေတာ့ ေ၀းမွေ၀းေရာ။ အဲဒါ ျမန္မာခရစ္ယာန္မ်ား ဘုရားရိွခိုးပံုတဲ့လား။
အမွန္တစ္ခုကိုေတာ့ ၀န္ခံခ်င္ပါသည္။ ဘာသာ၀င္မ်ားတြင္ တခ်ိဳ႕၊ အထူးသျဖင့္ လူႀကီးပိုင္းမ်ားႏွင့္ လူလတ္ပိုင္း တခ်ိဳ႕ကေတာ့ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလးေတြ (တင္ပါးလႊဲ) ထိုင္ေနၾကပါသည္။ အဲသည္ တခ်ိဳ႕ဆိုတာလည္း အေတာ္နည္းပါသည္။ ေရွးလူႀကီးမ်ား၏ သင္ၾကားခံခဲ့ရသူမ်ားႏွင့္ ျမန္မာ့ဓေလ့ကို တန္ဖိုးထားတတ္သည့္ မိသားစုတစ္ခ်ိဳ႕မွ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သူတို႕ကို ကြၽန္ေတာ္ ေလးစားမိပါသည္။
သည္ေလာက္ဆို မာကု (ဒႆန)ေတာ့ သည္လသိုးထိန္းအသံမွာ ဘာေတြေရးေတာ့မည္ဟု စာဖတ္ ပရိတ္သတ္ႀကီး အကဲခပ္မိပါလိမ့္မည္။ မွန္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာသာတရားကို ျမန္မာမႈျပဳၾကမည္ဆိုပါက (၃)ကို ဆက္ေရးလိုက္မိပါေတာ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႕ငယ္ငယ္က ကြၽန္ေတာ္တို႕မိသားစုသည္ အဖိုးအဖြား တို႕အိမ္မွာ ေပါင္းေနၾကရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ မိသားစုသည္ ညစဥ္ညတိုင္း မိသားစုစိပ္ပုတီးႏွင့္ ညေမတၱာဆိုေလ့ရိွပါသည္။ ကေလးေတြကုိ လူႀကီးေတြ အေရွ႕မွာ ထိုင္ေစပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕အေဖက ကြၽန္ေတာ္တို႕နားနားကပ္ၿပီး ေမတၱာ ေအာ္ဆိုေပးပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕လည္း သည္လိုႏွင့္ ဘုရားရိွခိုးေမတၱာေတြ အားလံုးနီးပါး ငယ္ငယ္ကတည္းက အလႊတ္ရပါသည္။ အဲလို မိသားစုဘုရားရိွခိုးတိုင္း အဖိုး၊ အဘြား၊ အေဖ၊ အေမ၊ အကို၊ အမေတြအားလံုး က်ံဳ႕က်ံဳ႕ (တင္ပါးလႊဲ) ထိုင္ၾကရပါသည္။ မေတာ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ကေလးမ်ားထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ကာ ဘုရားရိွခိုးရင္ "ဟဲ့ ဘုရားစဥ္အေရွ႕ အဲလို မထိုင္ရဘူး။ ဘုရားရိွခိုး ထုိင္ရတယ္" စသည္ျဖင့္ တစ္မ်ိဳး၊ "ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ ဘုရားေရွ႕ အဲလိုမထိုင္ေကာင္းဘူး။ သည္လို ထိုင္ရတယ္"စသည္ျဖင့္ တစ္ဖံု သင္ေပးေလ့ရိွပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ထိုအသိႏွင့္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ပါသည္။ ရပ္ရြာ နာေရးသာေရးမွာ (သို႕မဟုတ္) အိမ္ေတြမွာ ဘုရားရိွခုိးၾကတိုင္း (သို႕မဟုတ္) စိပ္ပုတီးစိပ္ၾကတိုင္း ေမတၱာစဆိုတာႏွင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ ဘာသာ၀င္ေတြ အဲလို က်ံဳ႕က်ံဳ႕ (တင္ပါးလႊဲ) ျပင္ထိုင္ၾကတာ ေတြ႕ႏိုင္ပါေသးသည္။
သို႕ေသာ္ အဲလိုျမန္မာမူႏွင့္ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ (တင္ပါးလႊဲ) ထိုင္ၾကတာ၊ ဘုရားရိွခိုးထိုင္ၾကတာေတာ့ လူနည္းစုသာ က်န္ပါေတာ့သည္။ ထိုလူနည္းစုမွာ ေရွးလူႀကီးမ်ား၊ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားႏွင့္ သူတို႕သင္ၾကားခဲ့လို႕ သိထားၾကသည့္ လူလတ္တစ္ခ်ိဳ႕သာ က်န္ပါေတာ့သည္။ လူငယ္၊ လူလတ္ပိုင္းႏွင့္ ယေန႕ကေလးသူငယ္ အားလံုးကေတာ့ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထိုင္သူထိုင္ၾကပါသည္။ ဒူးခ်င္းပူးကပ္ ထိုင္လို႕ထိုင္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္သူထိုင္။ ဒူးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ ထုိင္လုိ႕ထိုင္၊ ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းစံုလိုက္ေထာင္ ထိုင္ကာ ပုတီးစိပ္သူစိပ္ႏွင့္ ၀မ္းနည္းဖြယ ္ေတြ႕ရပါသည္။
"ဘုရားရိွခိုးထိုင္ရတယ္"ဆိုတာ ၾကားဖူးၾကေတာ့မည္ မထင္ပါ။ ဘုရားေရွ႕၊ ဘုရားစဥ္ေရွ႕ႏွင့္ တရားနာရာမွာ ရို႐ိုေသေသ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ထိုင္ ရတယ္ဆိုတာလည္း သိၾကေတာ့မည္ဟု မထင္ပါ။ မိမိ သတိမထားမိလိုက္၍ ေသာ္၄င္း၊ မသိလိုက္၍ ေသာ္၄င္း ျပဳမူလိုက္သည့္ အေနအထိုင္တစ္ခုသည္ မိမိယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဆန္႕က်င္ကာ ေထာ္ေလာ္ကန္႕လန္႕ ျဖစ္ေနပါက မိမိအလြန္ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာ၊ တရားႏွင့္ဘုရားပင္လွ်င္ လူတကာမ်က္ေစ့မွာ အ႐ိုအေသမဲ့ ေနတတ္တာကိုလည္း ျမန္မာစစ္စစ္ ဘုရင္ဂ်ီမ်ား စဥ္းစားမိၾကမည္လို႕ ကြၽန္ေတာ္မထင္ပါ။ မိမိအမ်ိဳးသားမ်ားအၾကားမွာ မိမိဘာသာတရားသည္ တစ္စိမ္းအသြင္ ၀င္သြားေစတာကိုလည္း ေတြးမိမည္ဟု မထင္ပါ။
တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ျခင္းသည္ ျမန္မာ့႐ိုးရာဓေလ့မ်ားတြင္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ေသာ ထိုင္နည္း တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ေနရာတကာအတြက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူေနရာႏွင့္ သူသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕အျပင္ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ျခင္းသည္ ၾသဇာ အာဏာကို၄င္း၊ တန္ခိုး အရွိန္အ၀ါရိွျခင္းကိုေသာ္၄င္း ေဖၚျပပါသည္။
ထို႕အဓိပၸါယ္ေၾကာင့္ ရဟန္းဘုန္းႀကီးမ်ားက တရားေဟာရာတြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထိုင္လ်က္အေနအထားႏွင့္ ေဟာၾကသည္။ ရွင္ဘုရင္မ်ားသည္လည္း တိုင္းသူျပည္သားမ်ား၏ အပူေဇာ္ခံရာတြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ၾကသည္။ ညီလာခံစီရင္ က်င္းပရာမွာလည္း ထိုသို႕ပင္ ထုိင္ၾကေလသည္။
လူႀကီးသူမမ်ား အေရွ႕ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဘုရားပံုေတာ္၊ ဘုရားစဥ္၊ ရဟန္းဘုန္းႀကီးမ်ား ေရွ႕တည့္တည့္ေသာ္ လည္းေကာင္း ေျခေထာက္ဆန္႕တန္းျခင္း၊ ေက်ာေပးထိုင္ျခင္း၊ ေထာ္ေလာ ကန္႕လန္႕ေနအထား မျပဳရေခ်။ ထိုင္ရာတြင္လည္း တင္ပါးလႊဲထားလ်က္ က်ံဳ႕ က်ံဳ႕ ႐ို႔႐ို႔ (တင္ပါးလႊဲ)ထိုင္ၾကေလသည္။
ဘုရားရိွခိုးရာတြင္၄င္း၊ တရားနာယူရာတြင္၄င္း၊ ဘုရား၊ ပုထိုးေစတီေရွ႕တြင္ေသာ္၄င္း ျမန္မာအမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး၊ ကေလးလူႀကီးအပါအ၀င္ လူအားလံုး တင္ပါးလႊဲထိုင္ (က်ံဳ႕က်ံဳ႕ထိုင္) ၾကရပါသည္။ သာမာန္ ဘာသာ၀င္မ်ား မေျပာႏွင့္ တရားရွင္ရဟန္းဘုန္းႀကီးႏွင့္ ၾသဇာအာဏာရွင္ မင္းစိုးရာဇာ၀င္ ဘုရင္မူးမတ္မ်ားပင္ မိမိပုလ’ိင္ေပၚမွာ တင္ပ်ဥ္ေခြထုိင္လင့္ကစား ဘုရားေရွ႕ တရားေရွ႕ေမာက္ေရာက္ပါက တင္ပါးလႊဲထိုင္ကာ (က်ံဳ႕႕က်ံဳ႕ထိုင္ကာ) လက္႐ိွခိုးလ်က္ ေနထိုင္ျပဳမူရပါသည္။ ဤကဲ့သို႕ ထိုင္ျခင္းကိုပင္ ေရွးလူႀကီးသူမမ်ားက ဘုရားရိွခိုးထိုင္ပံုဟု အလြယ္တကူ ေခၚဆိုၾကပါသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ တင္ပါးႏွစ္လံုးကို လႊဲထပ္ထားလ်က္ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ ႐ို႕႐ို႔ (တင္ပါးလႊဲ) ထိုင္ျခင္းသည္ ျမန္မာ့ ႐ိုးရာဓေလ့တြင္ အထူးအလြန္ အ႐ိုအေသေပးျခင္း၊ မိမိကိုယ္စိတ္ႏွလံုး မေမာက္မာျခင္း၊ စိတ္ႏွိမ့္ခ်ျခင္း၊ ဦးထိပ္တင္ထားျခင္း၊ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ျခင္း စသည့္အဓိပၸါယ္ ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
သည္သေဘာတရားမ်ားကို ယေန႕ေခတ္ ျမန္မာဘုရင္ဂီ်လူႀကီး၊ လူလတ္၊ လူငယ္၊ ကေလး မ်ားအပါအ၀င္ အမ်ိဳးသမီး အမ်ိဳးသား အားလံုး သိထားသင့္ပါသည္။ လက္ဆင့္ကမ္း သင္ၾကား ေပးသင့္လွပါသည္။
ျမန္မာ့ဓေလ့ ျမန္မာဟန္မူရာမ်ား ျမန္မာခရစ္ယာန္မ်ားဆီမွာ ျမင္ေတြ႕ရျခင္းသည္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ သာသနာျပဳျခင္းဟုပင္ ကြၽန္ေတာ္ဆို၀့ံပါသည္။ သာသနာျပဳျခင္းဆိုသည္မွာ မိမိဘာသာတရားထဲသို႕ ဘာသာ၀င္အသစ္မ်ား သြတ္သြင္းျခင္း သက္သက္ကို မေခၚပါ။ သာသနာျပဳျခင္းဆိုသည့္ ေဆာင္ပုဒ္၏ အဓိပၸါယ္စစ္စစ္မွာ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ရာ သတင္းေကာင္း ျဖစ္သည့္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ အရွင္ျမတ္၏တရားေတာ္ကို လူသားမ်ားၾကားဖူးေအာင္၊ လူသားမ်ားသိရိွလာေအာင္ ေျပာျပသက္ေသခံျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘာသာ၀င္ျခင္း မ၀င္ျခင္းသည္ သာသနာျပဳျခင္းႏွင့္ မဆိုင္ပါ။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ယံုၾကည္လက္ခံသူႏွင့္သာလွ်င္ သက္ဆိုင္ပါသည္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္အခ်ိန္အခါမွာ မည္သူမွ် လမ္းတကာမွာ လိုက္လံတရားေဟာႏိုင္ပါမည္နည္း။ ေဟာသူေျပာသူရိွလို႕ေရာ နာေထာင္သူ ရိွပါဦးမည္လား။ လက္ခံမည့္သူ ရိွပါဦးမည္လား။
သို႕ေသာ္ ျမန္မာခရစ္ယာန္မ်ားသည္ မိမိျမန္မာ့႐ိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားႏွင့္ အညီ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕စြာ ေနထိုင္သြားလာ ေျပာဆိုဆက္ဆံျခင္းျဖင့္ ျမင္ရသူႀကံဳရသူတိုင္းက "ေၾသာ္ သူတို႕ဘာသာဟာလည္း တို႕ဘာသာလိုပါလား။" "သူတို႕တရားကလည္း တို႕တရားနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပါလား။" "ေၾသာ္ သူတို႕ကိုးကြယ္သည့္ ဘုရားသခင္ဆိုတာ အဲလိုလား။" "ငါတို႕က ခရစ္ယာန္ေတြဆိုတာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြလို႕ ထင္ေနတာ"။ စသည္ျဖင့္ ျမင္လာေစပါက သင္သည္ သာသနာျပဳေနျခင္း မဟုတ္ပါလား။

မာကု(ဒႆန)

လူ႕အျဖစ္ကိုယူျခင္း

လူ႕အျဖစ္ကိုယူျခင္း

ဆင္းရဲေသာ သူဘက္၌လည္း မငဲ့ကြက္ရ။ သင္သည္ ရန္သူ၏ ျမင္း ႏြား လမ္းလြဲသည္ကို ေတြ႕ျမင္လွ်င္၊ အမွန္ ျပန္ပို႕ရမည္။ သင့္ကို မုန္းေသာသူ၏ ျမည္းသည္၊ မိမိေဆာင္႐ြက္ေသာ ၀န္ေအာက္မွာ လဲေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္လွ်င္ မ မစဘဲ ေနႏိုင္သေလာ။ အမွန္ ၀ိုင္းညီ၍ မစ ရမည္။ သင္၌ ဆင္းရဲေသာသူသည္ တရားေတြ႕ေသာ အခါ သူ႕ကို မတရားသျဖင့္ မစီရင္ရ။ မဟုတ္မမွန္ေသာ အမႈကို ေရွာင္ရမည္။ အျပစ္မရွိေသာသူ၊ ေျဖာင့္မတ္ေသာသူကို မကြပ္မ်က္ရ။ အေၾကာင္းမူကား ငါသည္ မတရားေသာသူကို အျပစ္မလႊတ္။ သင္သည္ တံစိုး မစားရ။ တံစိုးသည္ ပညာရွိတို႕၏ မ်က္စိကို ကြယ္ေစ၍ ေျဖာင့္မတ္ေသာ သူတို႕၏ စကားကို လြဲေစတတ္၏။ (ထြက္ ၂၃း၃-၈ )
ဒီက်မ္းဟာ ဓမၼေဟာင္းက်မ္း တစ္ခုလံုးရဲ႕အေရးႀကီးဆံုး က်မ္းပိုဒ္လို႕ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုရင္ ဒီက်မ္းပိုဒ္ အရင္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် အီစရာအဲလ္ လူမ်ိဳးတို႕ရဲ႕ သမိုင္းတစ္ခုလံုးက ဒီအျဖစ္ အပ်က္ဆီသို႕ ရည္႐ြယ္ဦးတည္ခဲ့သလို၊ ဒီအျဖစ္အပ်က္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ပေရာဖက္ေတြရဲ႕ေဟာေျပာခ်က္ေတြကလဲ ဒီအရာရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးဆက္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ ရွည္လ်ားလွတဲ့ သမိုင္းကာလႀကီး တစ္ေလွ်ာက္လံုးရဲ႕ အထြဋ္အထိပ္၊ ဗဟိုမ႑ိဳင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ထူးဆန္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဆီနာရီေတာင္ေျခမွာ အီစရာအဲလ္လူေတြ စုေ၀းေနၾကတယ္။ ယဇ္ပလ’င္အားျဖင့္ ကိုယ္စားျပဳတဲ့ မိုးဇက္ဟာ ဘုရားသခင္နဲ႕ အီစရာအဲလ္လူမ်ိဳးအၾကား ၾကား၀င္ေဆာင္႐ြက္ေပးသူ ျဖစ္တယ္။ မိုးဇက္က အေသြးျဖင့္ ယဇ္ပလ’င္နဲ႕ လူေတြအေပၚမွာ ပက္ျဖန္းျခင္းအားျဖင့္ အစြန္းႏွစ္ဖက္ကို ဆက္စပ္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ အီစရာအဲလ္ လူမ်ိဳးေတြအတြက္ ေသြးဟာ အသက္ရဲ႕ အမွတ္လကၡဏာ (The Symbol Of Life) ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေသြးကို လူေတြအေပၚမွာ ပက္ျဖန္းျခင္းအားျဖင့္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အသက္ဟာ မိုးဇက္မွတဆင့္ ေပါၾကြယ္၀စြာျဖင့္ လူေတြအေပၚကို စီးဆင္းတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႕ဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ သီးသန္႕လူမ်ား (The chosen people of God) အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ပေရာဖက္မ်ား အားလံုးဟာ ဒီအျဖစ္အပ်က္၊ အခန္းအနားရဲ႕ အဓိကက်တဲ့၊ အလြန္ ေလးနက္ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့အရာကို နက္႐ႈိင္းတဲ့ ၀ါက်တစ္ခုတည္းနဲ႕ေဖၚျပၾကခဲ့တယ္။ (You shall be My people and I shall be your God.) ဒါေပမဲ့လဲ ဒီပထမအႀကိမ္ျပဳခဲ့တဲ့ ဘုရားသခင္နဲ႕ အီစရာအဲလ္လူမ်ိဳးတို႕ၾကားက ပဋိညာဥ္ဟာ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရတယ္။ အီစရာအဲလ္တို႕ရဲ႕ ဆိုးညစ္မႈ၊ အေဆြခင္ပြန္း အေပၚသစၥာမရွိမႈတို႕ေၾကာင့္ ပ်က္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားသခင္ဖက္က အေလွ်ာ့မေပးပါဘူး။ ကိုယ္ေတာ္က stubbornly persistent ေခါင္းမာ လြန္းစြာနဲ႕ ဆက္လက္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ ဒီပထမအႀကိမ္ ျပဳခဲ့တဲ့ ပဋိညာဥ္ထက္ ပိုၿပီးထက္ သန္တဲ့၊ ခိုင္္ၿမဲတဲ့ ပဋိညာဥ္အသစ္၊ အီစရာအဲလ္လူတို႕ရဲ႕ ဆိုးညစ္မိုက္မဲျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ပ်က္စီးမသြားႏိုင္မဲ့ ပဋိညာဥ္ အသစ္ထပ္မံျပဳမယ္ဆိုၿပီး အဆံုးမရွိေသာ စိတ္ရွည္သည္းခံျခင္းျဖင့္ ပေရာဖက္မ်ားကို တစ္ပါးၿပီး တစ္ပါးေစလႊတ္ခဲ့တယ္။ ဒီလို ခိုင္မာတိက်တဲ့ ဒုတိယအႀကိမ္ ကတိသစၥာကို ကားတိုင္ေပၚမွာ ခရစ္ေတာ္အားျဖင့္ျပဳမွာ ျဖစ္တယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ဒီလို အေသခံျခငး္အားျဖင့္ ကတိသစၥာျပဳႏိုင္ရန္ ပထမဦးဆံုး ပဋိသေႏၶစြဲယူၿပီး ေမြးဖြားခံရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ "လူ႕အျဖစ္ကိုယူျခင္း" Incarnation ဆိုတာ လူေတြကို ကယ္တင္ဖို႕ရန္အတြက္ သူတို႕ရဲ႕ ဆိုးညစ္မႈေတြ၊ အျပစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲမ်ားျပား ႀကီးေလးေနပါေစ၊ ေခါင္းမာစြာနဲ႕ ဆက္လက္ၿပီး သစၥာရွိေနတဲ့၊ ခ်စ္ေနတဲ့ ခမည္းေတာ္ ဘုရားရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းမွထြက္ေပၚလာတဲ့ "အက်ိဳးရလဒ္" ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္ ပဋိညာဥ္ က်ိဳးပ်က္သြားေသာ္လည္း ဒီအရာကို အဆံုးအျဖစ္ မသတ္မွတ္ဘဲ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ အခြင့္အေရးေပး၊ ႀကိဳးစားျခင္းရဲ႕ ရလဒ္က လူ႕အျဖစ္ကိုယူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ျပဳျခင္းမွာ ကိုယ္ေတာ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ဒီဒုတိယအႀကိမ္ ပဋိညာဥ္က သက္တမ္းမတိုးဘဲ၊ ထာ၀ရတည္တ့ံ ခိုင္ၿမဲမွာ ျဖစ္တယ္။ အီစရာအဲလ္တို႕က မက္ဆီးယား အဆင့္ေလာက္ကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတယ္။ သို႕ေသာ္ ဘုရားသခင္က သူတို႕ ေမွ်ာ္လင့္တာထက္ ေက်ာ္လြန္ၿပီး သူ႕ရဲ႕သစၥာရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕ ျမင္ႏိုင္တဲ့ သက္ေသအျဖစ္ မိမိကိုယ္ေတာ္တိုင္ရဲ႕ သားေတာ္ကို ေစလႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ "လူ႕အျဖစ္ကိုယူျခင္း" ျဖစ္ေပၚစဥ္က လူေတြရဲ႕ အေျခအေနဟာ အလြန္ ဆိုး႐ြားေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ေရာမၾသ ၀ါဒစာ ၁း၂၆-၃၁မွာ သံေပါလူးက သူ႕ ေခတ္သူ႕အခါက လူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္း အေျခအေနကို ေဖၚျပထားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က "လူ႕အျဖစ္ကိုယူျခင္း" ျဖစ္စဥ္အၿပီး ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေလာက္မွာ ျဖစ္တယ္။ ေရွးေခတ္အခ်ိန္က လူမႈေရးအေျခအေန တိုးတက္မႈဟာ အရမ္း ေႏွးေကြးတာေၾကာင့္ သံေပါလူးအခ်ိန္က အေျခအေနဟာ သူ႕အရင္ ရာစုႏွစ္၀က္ေလာက္မွာလဲ ဒီအေျခအေနမ်ိဳး အတိုင္းပဲ ရွိေနလိမ့္မယ္လို႕ ခန္႕မွန္းလို႕ရပါတယ္။ "သူတို႕၏ မိန္းမမ်ားသည္ ထံုးစံအတိုင္း ဆက္ဆံျခင္း အစား ဓမၼတာႏွင့္ဆန္႕က်င္ေသာ ဆက္ဆံျခင္းကို ျပဳၾက၏၊ ထုိနည္းတူပင္ ေယာကၤ်ားတို႕သည္လည္း ဓမၼတာအေလ်ာက္ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ဆက္ဆံေသာ ထံုးစံကိုစြန္႕ပစ္၍ အခ်င္းခ်င္း စြဲလမ္းမႈ၌ ရာဂမီး ေတာက္ေလာင္ လွ်က္ရွိၾက၏။ ေယာကၤ်ားအခ်င္းခ်င္းသည္ ရွက္ေၾကာက္ဖြယ္ရာ အမႈတို႕ကို က်ဴးလြန္ၾကေသာေၾကာင့္ မိမိတို႕၏ မွားယြင္းမႈအတြက္ ထိုင္သင့္ေသာ အျပစ္ဒဏ္ကို ကိုယ္တုိင္ခံၾကရ၏။ ထိုသူတို႕သည္ ဘုရားသခင္ကို အသိအမွတ္ျပဳရန္ မလိုလားေၾကာင့္ ဘုရားသခင္သည္ သူုတို႕ကို နိမ့္ညံ့ေသာ ေတြးေခၚ ႀကံစည္ျခင္းသို႕ ေပးေတာ္မူသျဖင့္ သူတို႕သည္ မသင့္ေလ်ာ္ေသာအမႈမ်ားကို ျပဳက်င့္ၾက၏။ သူတို႕သည္ ဆိုးညစ္ မွားယြင္းမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ျပည့္ႏွက္လွ်က္ ဆိုးမိုက္ျခင္း မတရားေသာ ေမထုန္မွီ၀ဲျခင္း၊ ေလာဘလြန္ၾကဴးျခင္း၊ မနာလုိျခင္း၊ လူ႕အသက္သတ္ျခင္း၊ ခိုက္ရန္ ျဖစ္ျခင္း၊ လွည့္ျဖားျခင္း၊ ရန္ၿငိဳးထားျခင္းႏွင့္ အတင္းအဖ်င္းေျပာျခင္း၊ ရန္တိုက္ေပးျခင္း၊ အသေရဖ်က္ျခင္း၊ မာနေထာင္လႊားျခင္း၊ ၾကြား၀ါျခင္း၊ မေကာင္းရာကို တီထြင္ႀကံဆျခင္း၊ မိဘတို႕၏ စကားကို နားမေထာင္ျခင္း၊ ႐ူးမိုုက္ျခင္း၊ ကတိသစၥာ မတည္ျခင္း၊ သနားၾကင္နာ စိတ္ကင္းမဲ့ျခင္း၊ ႐ိုင္းစိုင္းျခင္း စသည့္ အျပစ္မ်ားကို က်ဴးလြန္ၾက၏။ (ေရာမ- ၁း၂၆-၃၁)။ ဒီက်မ္းပိုဒ္ကို ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ စာဖတ္သူရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္ ဆန္လာမယ္။ စက္ဆုပ္မုန္းတီးစိတ္ျဖစ္ရင္ ျဖစ္လာမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားသခင္က ဒီလို ညစ္ညမ္းေနတဲ့ ကမၻာေလာကႀကီးကို အလြန္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတာေၾကာင့္ မိမိသားေတာ္ကို လူအျဖစ္နဲ႕ ေစလႊတ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္္။ ဒီလို အေျခအေနမွာရွိတဲ့ လူ႕ေလာကႀကီးထဲကို ဘုရားဆင္းၾကြလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။
(ရွင္ေယာဟန္ၾသ၀ါစာပထမ ေစာင္- ၄း၉-၁၀ ) မွာ ဘုရားသခင္၏ ခ်စ္္ျခင္းကို ေတြ႕ရပါတယ္။ "ငါတို႕သည္ သားေတာ္အားျဖင့္ အသက္ရွင္ႏိုင္ၾကရန္၊ ဘုရားသခင္သည္ မိမိ၏ တစ္ပါးတည္းေသာ သားေတာ္ကို ဤေလာကသို႕ ေစလႊတ္ေတာ္မူခဲ့ျခင္းျဖင့္ ဘုရားသခင္၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသည္ ငါတို႕အလယ္တြင္ ထင္ရွားေလၿပီ။ ဤအခ်င္းအရာသည္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖစ္၏။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ သည္ကား ငါတို႕က ဘုရားသခင္ကို ခ်စ္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္ဘဲ ဘုရားသခင္က ငါတို႕ကို ခ်စ္ေတာ္မူခဲ့၍ မိမိသားေတာ္ကို ငါတို႕၏ အျပစ္မ်ားအတြက္ အျပစ္ေျဖရာ ယဇ္ေတာ္အျဖစ္ ေစလႊတ္ေတာ္မူခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။" (ေရာမ ၅း၂၀) But Where sin increased, grace increased all the more. အျပစ္ ဒုစ႐ိုက္တိုးပြားသည့္အရပ္တြင္ ေက်းဇူးေတာ္သည္ ပို၍ၾကြယ္၀ေပ၏။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး Anthony Demello S.J က ဘုရားသခင္ႏွင့္ အျပစ္သားအၾကား အေျခအေနကို ပံုဥပမာတစ္ခုႏွင့္ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဘုရားသခင္ႏွင့္ အျပစ္သား အၾကားမွာ ႀကိဳးကေလးတစ္ေခ်ာင္းရွိၿပီး အျပစ္ျပဳျခင္းျဖင့္ အျပစ္သားက မိမိကိုယ္ကို ဘုရားသခင္ႏွင့္ အဆက္ျဖတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ဘုရားသခင္က ႀကိဳးကို ျပန္ခ်ည္လိုက္သျဖင့္ အထံုးကေလးျဖစ္သြားၿပီး အကြာအေ၀း ပိုနီးလာတယ္။ အျပစ္သားက အျပစ္ျပဳတိုင္း ဘုရားသခင္က အႀကိမ္မ်ားစြာျပန္၍ ခ်ည္ေႏွာင္ျခင္းျဖင့္ ဘုရား သခင္ႏွင့္ အျပစ္သားအၾကား အေျခအေနဟာ ပို၍ ေ၀းကြာမသြားဘဲ ပို၍ နီးကပ္စြာ ရွိေနပါသည္။ ကြၽႏ္ုပ္တို႕ တစ္ဦးျခင္းစီကို နာမည္အလိုက္သိေတာ္မူၿပီး ခ်စ္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ေတာ္ရွင္သည္ လူ႕အျဖစ္ကို ယူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတိတ္က အျပစ္ေတြက မိမိကို တစ္သက္လံုး ေျခာက္လွန္႕ မေနေစဘဲ အတိတ္က အျပစ္ေတြေၾကာင့္ မိမိၾသတၱပစိတ္ကို ေလးလံမေနေစဘဲ ပစၥဳပၸန္အခ်ိန္မွာ ဘုရားရဲ႕ခြင့္လႊတ္ျခင္းကို လံုး၀ ယံုၾကည္လွ်က္ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာက်င္းပၾကပါစို႕။

Fr. Richard လွမင္းဦး