နယ္ပယ္
မိတ္ေဆြျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ ဘ၀လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ လူေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ႀကံဳေတြ႕ ခဲ့ရပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို ႀကံဳေတြ႕တဲ့ ေနရာမွာ တခ်ိဳ႕ေကာင္းတဲ့ လူရွိသလို၊ တခ်ိဳ႕ ဆိုးတဲ့လူေတြ၊ တခ်ိဳ႕ ရင့္က်က္တဲ့ သူေတြရွိသလို၊ တခ်ိဳ႕ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ေနတဲ့သူေတြ ေတြ႕ၾကပါလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း သူတစ္ပါး နားမ၀င္ေလာက္ေအာင္ ေခါင္းမာတဲ့သူေတြ ေတြ႕ၾကပါလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြ အထူးသျဖင့္ ပညာတတ္ အသိုင္းအ၀ုိင္းေတြမွာ အမွန္တရားကို သိေနပါေသာ္လည္း မိမိရဲ႕ မာန၊ မိမိရဲ႕ ဂုဏ္စိတ္မာန္ေတြေၾကာင့္ အမွန္တရားကို သိသိႀကီးနဲ႕ ျငင္းခံုၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က အမွန္တရားကို ၁၀၀ မွာ ၉၉ ေယာက္က လက္ခံအံုးေတာင္မွ တစ္ေယာက္ထဲရဲ႕ အသိဥာဏ္ ေသးေသးေလးနဲ႕ ခံျငင္း တတ္ၾကပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ဒီအေၾကာင္း ေရးေနစဥ္မွာ အျဖစ္အပ်က္ ပံုျပင္ကေလးတစ္ပုဒ္ကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ ဒီပံုျပင္ကေလးဟာ ဒီအခ်က္ေတြနဲ႕ ကိုက္ညီလွပါတယ္။ တစ္ခါက ေတာင္ေပၚ ရြာကေလးတစ္ရြာမွာ အ႐ူးႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္တဲ့။ ဒီအ႐ူးဟာ ေနေရာင္ျခည္ဒဏ္ကို လံုး၀ မခံႏိုင္ပါဘူး။ သူဟာ အေမွာင္ကိုပဲ ႀကိဳက္တယ္တဲ့။ အလင္းေရာင္လာရင္ သူဟာ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ေအာင္ ေယာက္ယက္ခတ္ ေနတယ္ဆိုပဲ။ သူဟာ ခါတိုင္း ရြာျပင္ဘက္က ဂူေဟာင္းတစ္ခုမွာ ေနခဲ့ေပမယ့္ တစ္ေန႕ေတာ့ ညဘက္ကို ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႕ ေတာင္ကုန္းထိပ္တစ္ခုမွာ ထိုင္ေနသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ အာ႐ံုပ်ိဳးလာလို႕ေနမင္းႀကီးလဲ ထြက္လာေရာ သူဟာ ေနမင္းကို ေတာင္ကုန္းေပၚကေန "ေဟ့ေကာင္ ထြက္မလာနဲ႕ ထြက္မလာနဲ႕"လုိ႕ ေအာ္ဟစ္ေနတယ္တဲ့။ ေနမင္းက မွန္မွန္ပဲ ထြက္လာေနတာမို႕ မတားႏိုင္ေတာ့တာနဲ႕ သူဟာ အနီးအနားမွာရွိတဲ့ ေတာင္ယာ တဲတစ္လံုးထဲကို ၀င္ေနသတဲ့။ ၀င္ခါစမွာေတာ့ အလင္းအား မေကာင္းေသးလို႕ ေတာင္ယာတဲဟာ ေမွာင္ေနေပမဲ့ ေနာက္တျဖည္းျဖည္း ေနျမင့္လာတာနဲ႕ ေတာင္ယာတဲက ထရံအေပါက္ေတြကေန ေနေရာင္ေတြ ၀င္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႕ အ႐ူးဟာ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ထရံၾကားက၀င္လာတဲ့ ေနေရာင္ေတြကို အ၀တ္စုတ္ေတြ၊ အရြက္ေျခာက္ေတြနဲ႕ လိုက္ၿပီးေတာ့ ပိတ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ဟိုပိတ္ ဒီပိတ္လုပ္လိုက္ေတာ့ တစ္ခန္းလံုး ျပန္ေမွာင္သြားတာမို႕ အ႐ူးဟာ ေပ်ာ္လို႕ေကာင္းေနသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူမသိတဲ့ သူ မျမင္ႏိုင္တဲ့အျပင္မွာေတာ့ ေလာကႀကီးဟာ ေနမင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္နဲ႕ ၀င္း၀ါထိန္သာလို႕ ေနပါတယ္။ အ႐ူးဟာ အေမွာင္ထဲမွာ သူ႕ဟာသူ သီးျခားကမၻာကေလးနဲ႕ ေပ်ာ္ေနသလို အျပင္ေလာကလူသားေတြဟာလည္း ေနမင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္နဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ ေနၾကပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ မိတ္ေဆြေလာကႀကီးမွာ အမွန္တရားကို သိပါလ်က္နဲ႕ (သို႕) မသိပါဘဲလ်က္ လက္ရွိ ရွိရင္းစြဲ သေဘာတရားေတြကို တရားေသ လက္ကိုင္ျပဳေနၾကတာ မနည္းလွပါဘူး။ သူတို႕ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေလာကရဲ႕ လမ္းမွန္ကို မစဥ္းစားဘဲနဲ႕ တစ္ပါးသူကို ျငင္းခံု အႏိုင္ယူဖို႕သာ စဥ္းစားတတ္ၾကပါတယ္။ ကိစၥတစ္ခုကို ဘယ္လိုျငင္းရမလဲ ဆိုတာနဲ႕စတင္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားၾကပါတယ္။
ယခု ကြၽန္ေတာ္တင္ျပခဲ့တဲ့ ပံု၀တၳဳထဲက အ႐ူးဟာ အျပင္မွာ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ကမၻာကေလးမွာ အေမွာင္ထု ဖံုးလႊမ္းေနတာကိုပဲ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေနပါတယ္။ ဒီလိုပဲ အျပင္ေလာက လူ႕သဘာ၀ထဲ မိမိကိုယ္ကို အေမွာင္ခ်ၿပီးေတာ့ အျပင္ေလာကကို အတင္းဇြတ္မွိတ္ၿပီး ေမ့ေပ်ာက္ေနတဲ့သူေတြ မနည္းလွပါဘူး။ မိမိစိတ္ထဲမွာ မိမိရဲ႕ အသိထဲမွာရွိေနတဲ့ အမွန္တရားကို မသိစိတ္ထဲမွာ ေခ်ာင္ထုိးထားၿပီးေတာ့ မွိတ္ႀကိတ္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာကႀကီးကေတာ့ အမွန္တရား ဖံုးလႊမ္းမႈေအာက္ တစ္ေန႕ေတာ့ ေရာက္လာမွာပါပဲ။ မိတ္ေဆြေကာ အ႐ူးကေလးလို အမွန္တရားကို အ၀တ္စုတ္ေတြနဲ႕ လိုက္လံၿပီးေတာ့ ပိတ္ဆို႕ေနမွာလား မိတ္ေဆြ။ ထိုက်ဥ္းေျမာင္းၿပီး အယူသည္းတဲ့ ဘ၀ထဲက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။ အ႐ူးကဲ့သို႕ အလင္းကို အံတုမယ့္ လူစားမ်ိဳးမျဖစ္ပါေစနဲ႕လို႕ ေတာင္းဆုမြန္ ေခြၽလိုက္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ဒီအေၾကာင္း ေရးေနစဥ္မွာ အျဖစ္အပ်က္ ပံုျပင္ကေလးတစ္ပုဒ္ကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ ဒီပံုျပင္ကေလးဟာ ဒီအခ်က္ေတြနဲ႕ ကိုက္ညီလွပါတယ္။ တစ္ခါက ေတာင္ေပၚ ရြာကေလးတစ္ရြာမွာ အ႐ူးႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္တဲ့။ ဒီအ႐ူးဟာ ေနေရာင္ျခည္ဒဏ္ကို လံုး၀ မခံႏိုင္ပါဘူး။ သူဟာ အေမွာင္ကိုပဲ ႀကိဳက္တယ္တဲ့။ အလင္းေရာင္လာရင္ သူဟာ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ေအာင္ ေယာက္ယက္ခတ္ ေနတယ္ဆိုပဲ။ သူဟာ ခါတိုင္း ရြာျပင္ဘက္က ဂူေဟာင္းတစ္ခုမွာ ေနခဲ့ေပမယ့္ တစ္ေန႕ေတာ့ ညဘက္ကို ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႕ ေတာင္ကုန္းထိပ္တစ္ခုမွာ ထိုင္ေနသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ အာ႐ံုပ်ိဳးလာလို႕ေနမင္းႀကီးလဲ ထြက္လာေရာ သူဟာ ေနမင္းကို ေတာင္ကုန္းေပၚကေန "ေဟ့ေကာင္ ထြက္မလာနဲ႕ ထြက္မလာနဲ႕"လုိ႕ ေအာ္ဟစ္ေနတယ္တဲ့။ ေနမင္းက မွန္မွန္ပဲ ထြက္လာေနတာမို႕ မတားႏိုင္ေတာ့တာနဲ႕ သူဟာ အနီးအနားမွာရွိတဲ့ ေတာင္ယာ တဲတစ္လံုးထဲကို ၀င္ေနသတဲ့။ ၀င္ခါစမွာေတာ့ အလင္းအား မေကာင္းေသးလို႕ ေတာင္ယာတဲဟာ ေမွာင္ေနေပမဲ့ ေနာက္တျဖည္းျဖည္း ေနျမင့္လာတာနဲ႕ ေတာင္ယာတဲက ထရံအေပါက္ေတြကေန ေနေရာင္ေတြ ၀င္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႕ အ႐ူးဟာ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ထရံၾကားက၀င္လာတဲ့ ေနေရာင္ေတြကို အ၀တ္စုတ္ေတြ၊ အရြက္ေျခာက္ေတြနဲ႕ လိုက္ၿပီးေတာ့ ပိတ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ဟိုပိတ္ ဒီပိတ္လုပ္လိုက္ေတာ့ တစ္ခန္းလံုး ျပန္ေမွာင္သြားတာမို႕ အ႐ူးဟာ ေပ်ာ္လို႕ေကာင္းေနသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူမသိတဲ့ သူ မျမင္ႏိုင္တဲ့အျပင္မွာေတာ့ ေလာကႀကီးဟာ ေနမင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္နဲ႕ ၀င္း၀ါထိန္သာလို႕ ေနပါတယ္။ အ႐ူးဟာ အေမွာင္ထဲမွာ သူ႕ဟာသူ သီးျခားကမၻာကေလးနဲ႕ ေပ်ာ္ေနသလို အျပင္ေလာကလူသားေတြဟာလည္း ေနမင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္နဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ ေနၾကပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ မိတ္ေဆြေလာကႀကီးမွာ အမွန္တရားကို သိပါလ်က္နဲ႕ (သို႕) မသိပါဘဲလ်က္ လက္ရွိ ရွိရင္းစြဲ သေဘာတရားေတြကို တရားေသ လက္ကိုင္ျပဳေနၾကတာ မနည္းလွပါဘူး။ သူတို႕ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေလာကရဲ႕ လမ္းမွန္ကို မစဥ္းစားဘဲနဲ႕ တစ္ပါးသူကို ျငင္းခံု အႏိုင္ယူဖို႕သာ စဥ္းစားတတ္ၾကပါတယ္။ ကိစၥတစ္ခုကို ဘယ္လိုျငင္းရမလဲ ဆိုတာနဲ႕စတင္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားၾကပါတယ္။
ယခု ကြၽန္ေတာ္တင္ျပခဲ့တဲ့ ပံု၀တၳဳထဲက အ႐ူးဟာ အျပင္မွာ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ကမၻာကေလးမွာ အေမွာင္ထု ဖံုးလႊမ္းေနတာကိုပဲ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေနပါတယ္။ ဒီလိုပဲ အျပင္ေလာက လူ႕သဘာ၀ထဲ မိမိကိုယ္ကို အေမွာင္ခ်ၿပီးေတာ့ အျပင္ေလာကကို အတင္းဇြတ္မွိတ္ၿပီး ေမ့ေပ်ာက္ေနတဲ့သူေတြ မနည္းလွပါဘူး။ မိမိစိတ္ထဲမွာ မိမိရဲ႕ အသိထဲမွာရွိေနတဲ့ အမွန္တရားကို မသိစိတ္ထဲမွာ ေခ်ာင္ထုိးထားၿပီးေတာ့ မွိတ္ႀကိတ္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာကႀကီးကေတာ့ အမွန္တရား ဖံုးလႊမ္းမႈေအာက္ တစ္ေန႕ေတာ့ ေရာက္လာမွာပါပဲ။ မိတ္ေဆြေကာ အ႐ူးကေလးလို အမွန္တရားကို အ၀တ္စုတ္ေတြနဲ႕ လိုက္လံၿပီးေတာ့ ပိတ္ဆို႕ေနမွာလား မိတ္ေဆြ။ ထိုက်ဥ္းေျမာင္းၿပီး အယူသည္းတဲ့ ဘ၀ထဲက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။ အ႐ူးကဲ့သို႕ အလင္းကို အံတုမယ့္ လူစားမ်ိဳးမျဖစ္ပါေစနဲ႕လို႕ ေတာင္းဆုမြန္ ေခြၽလိုက္ပါတယ္။
ေ၀လီ
No comments:
Post a Comment