"စက္႐ုပ္ႏွင့္လူ"
စက္႐ုံေတြမွာ အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ လူေတြကို ေတြ႕ဖူး ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္လဲ လုပ္ငန္းခြင္သို႕ မိတ္ေဆြေရာက္ ဖူးခ်င္မွ ေရာက္ဖူးပါလိမ့္မည္။ သူတို႕တေတြ လုပ္တဲ့လုပ္ငန္းခြင္ဟာ သိပ္ကို႐ိုးစင္းပါတယ္။ စက္ပစၥည္းတစ္ခုဟာ ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ သြားၿပီးေတာ့ လူတစ္ေယာက္က တစ္ေနရာကေန ၀က္အူ ႏွစ္လံုးတပ္တဲ့သူက တပ္လိုက္၊ ဂေဟတစ္ ခ်က္ေဆာ္တဲ့သူ
က ေဆာ္လိုက္နဲ႕စက္႐ံုရဲ႕ တစ္ဖက္အစြန္ကိုေရာက္ေတာ့ စက္တစ္လံုးျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာကြၽန္ေတာ္ အေနနဲ႕ စက္ေတြကို ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒီလူေတြဟာ မနက္မိုးလင္းကေန ညေနေန၀င္တဲ့ အထိ ဒီအလုပ္ကိုပဲ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ၀က္အူတပ္သူကလဲ ၀က္အူတပ္၊ အဖုံးတပ္တဲ့သူကလဲ အဖံုးတပ္တဲ့ အလုပ္ေပါ့။ ဒီလူေတြဟာ အေပၚယံၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘာမွ် မထူးျခားသလိုလိုနဲ႕ အတြင္းက်က် ေလ့လာ့ရင္ေတာ့ စက္႐ုပ္တပိုင္း ျဖစ္ေနၿပီဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို႕ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း ၀က္အူက်ပ္တဲ့ အလုပ္က လြဲလို႕ဘာမွ် စိတ္ထဲမွာ မရွိပါဘူး။ စိတ္ခံစားခ်က္ ဆိုတာလဲ မရွိပါဘူး။ လူဆိုတဲ့ သဘာ၀ခံစားခ်က္ အလွအပကိုျမတ္ႏိုးတဲ့ စိတ္ေတြကို ကိုမေတြ႕ရပါဘူး။
ဒီေန႕လူ႕ကမၻာဟာ စက္႐ံုကလို လူသားေတြမ်ား လာပါတယ္။ လူတိုင္းဟာ အခ်ိန္ စာရင္းအတိုင္း ေလာကရဲ႕အရာေတြကို လုပ္ေဆာင္ေနၾကပါတယ္။ မိမိရဲ႕ ခံစားခ်က္၊ ထင္ျမင္ခ်က္ဆိုတာကို အခ်ိဳ႕ လူေတြ မစဥ္းစားၾကေတာ့ပါဘူး။ ဘုရားသခင္ ေပးသနားတဲ့လြတ္လပ္မႈ Freedom ဆံုး႐ံႈးရတာ ေလာက လူ႕ေဘာင္က ိုပံုေသနည္းတစ္ခုနဲ႕ တြက္ၿပီး မိမိကိုယ္ကို ပံုစံခြက္ထဲမွာ ထည့္ၾကလို႕ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ မိမိဟာ ခံစားတတ္တဲ့ လူ႕အျဖစ္ကေနၿပီး ခံစားခ်က္မဲ့ေသာ စက္႐ုပ္ဘ၀ကို ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြဟာ ခံစားခ်က္ကို အဓိကထားရတဲ့ ဘာသာတရားကိုးကြယ္မႈမွာေတာင္ ရွိလာပါတယ္။ ဘာသာေရးခံစားခ်က္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ယံုၾကည္ျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း၊ ခ်စ္ေလးျမတ္ႏိုးျခင္း ဆိုတဲ့အခ်က္ေတြကို ပံုေသနည္းနဲ႕အေျဖ ရွာေနၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလို ယံုၾကည္ျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း၊ ခ်စ္ေလးျမတ္ျခင္းဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြဟာ အျပင္ပိုင္း ဘာကိုမွ်ၾကည့္လို႕ မျဖစ္ပါဘူး၊ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို အခ်ိဳ႕က ဘာသာတရားကို ပံုေသနည္းဆြဲၿပီး အျပင္ပန္းကို ဦးစားေပးတဲ့ က႑ကိုတြင္က်ယ္စြာ သံုးၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕၀တ္ျပဳမႈ ထံုးတမ္းေတြကို တာ၀န္ေက်သာ လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ မိမိကို အထင္ေသးမွာ ေၾကာက္ျခင္း၊ အထင္ႀကီးေစလိုျခင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြမွာ အဓိကထား လႈပ္ရွားၾကပါတယ္။ ေန႕စဥ္ ျပဳလုပ္ေနၾက သမာ႐ိုးက် ထမင္းစားေရေသာက္ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုလို သေဘာထားၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ အခ်ိဳ႕ ယံုၾကည္သူတို႕ရဲ႕ ယံုၾကည္ျခင္းေတြဟာ မေလးနက္ဘဲနဲ႕ တျဖည္းျဖည္းေပါ့ ေလ်ာ့သြားတတ္ပါတယ္။ ဘာသာကြဲ အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႕ ထိေတြ႕တဲ့အခါျဖစ္ေစ၊ အိမ္ေထာင္စု စီးပြါးေရး ျပႆနာမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္ေစ မခိုင္ၿမဲတဲ့ ယံုၾကည္မႈမ်ားဟာ ၿပိဳလဲၾကရပါတယ္။
ခံစားခ်က္မပါေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားဟာ တနည္းဆိုရရင္ေတာ့ ၾကက္ဥ အႏွစ္ကို လြင့္ျပစ္ၿပီး အခြံကိုေၾကာ္စားတာနဲ႕ အတူတူပါပဲ။ အေပၚယံ ဦးစားေပးတဲ့ ကိစၥမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ခံစားခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ၿပီး ထင္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္လို႕လဲ လူေတြဟာ ခံစားတတ္တဲ့ လူအဆင့္ကေန စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ရဲ႕ အဆင့္အတန္းကို က်ဆင္းသြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ရွင္က စက္႐ုပ္ဆန္ဆန္ ကိုးကြယ္မႈကို
မလိုလားပါဘူး။ မိမိရဲ႕ေမတၱာနဲ႕ တကယ္ဆည္းကပ္ ကိုးကြယ္မႈကိုသာ လိုခ်င္တာပါ။ မိတ္ေဆြေရာ ဘယ္လုိအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာပါ ပါသလဲ။ မိတ္ေဆြ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ လူသားတို႕ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို ခံစားတတ္တဲ့ လူသားတစ္ဦးလားဆိုတာ စဥ္းစားဖို႕ လုိပါတယ္။ ေလာကမွာ ဘုရားရွင္ဖန္ဆင္းထားတဲ့ လူ႕ခံစားခ်က္ကို အက်ိဳးရွိရွိအသံုးခ်ပါ။ လူပီသေအာင္ ေနထိုင္ႏိုင္ရပါမည္။ ခံစားတတ္ရမည္။ သနားတတ္ရမည္။ ၀မ္းသာတတ္ရပါမည္။ ၀မ္းနည္းတတ္ရပါမည္။ လူမည္သည္ကား မပူမေအး မျဖစ္ရ၊ တိက်ရမည္၊ ျပတ္သားရမည္၊ ခံစားမႈကိုေဖၚက်ဴးႏိုင္ရမည္။ ကြၽန္ေတာ့္အေနႏွင့္ မိတ္ေဆြကို လူပီသေသာ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါေစလို႕ ေတာင္းဆုဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။
က ေဆာ္လိုက္နဲ႕စက္႐ံုရဲ႕ တစ္ဖက္အစြန္ကိုေရာက္ေတာ့ စက္တစ္လံုးျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာကြၽန္ေတာ္ အေနနဲ႕ စက္ေတြကို ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒီလူေတြဟာ မနက္မိုးလင္းကေန ညေနေန၀င္တဲ့ အထိ ဒီအလုပ္ကိုပဲ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ၀က္အူတပ္သူကလဲ ၀က္အူတပ္၊ အဖုံးတပ္တဲ့သူကလဲ အဖံုးတပ္တဲ့ အလုပ္ေပါ့။ ဒီလူေတြဟာ အေပၚယံၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘာမွ် မထူးျခားသလိုလိုနဲ႕ အတြင္းက်က် ေလ့လာ့ရင္ေတာ့ စက္႐ုပ္တပိုင္း ျဖစ္ေနၿပီဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို႕ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း ၀က္အူက်ပ္တဲ့ အလုပ္က လြဲလို႕ဘာမွ် စိတ္ထဲမွာ မရွိပါဘူး။ စိတ္ခံစားခ်က္ ဆိုတာလဲ မရွိပါဘူး။ လူဆိုတဲ့ သဘာ၀ခံစားခ်က္ အလွအပကိုျမတ္ႏိုးတဲ့ စိတ္ေတြကို ကိုမေတြ႕ရပါဘူး။ ဒီေန႕လူ႕ကမၻာဟာ စက္႐ံုကလို လူသားေတြမ်ား လာပါတယ္။ လူတိုင္းဟာ အခ်ိန္ စာရင္းအတိုင္း ေလာကရဲ႕အရာေတြကို လုပ္ေဆာင္ေနၾကပါတယ္။ မိမိရဲ႕ ခံစားခ်က္၊ ထင္ျမင္ခ်က္ဆိုတာကို အခ်ိဳ႕ လူေတြ မစဥ္းစားၾကေတာ့ပါဘူး။ ဘုရားသခင္ ေပးသနားတဲ့လြတ္လပ္မႈ Freedom ဆံုး႐ံႈးရတာ ေလာက လူ႕ေဘာင္က ိုပံုေသနည္းတစ္ခုနဲ႕ တြက္ၿပီး မိမိကိုယ္ကို ပံုစံခြက္ထဲမွာ ထည့္ၾကလို႕ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ မိမိဟာ ခံစားတတ္တဲ့ လူ႕အျဖစ္ကေနၿပီး ခံစားခ်က္မဲ့ေသာ စက္႐ုပ္ဘ၀ကို ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြဟာ ခံစားခ်က္ကို အဓိကထားရတဲ့ ဘာသာတရားကိုးကြယ္မႈမွာေတာင္ ရွိလာပါတယ္။ ဘာသာေရးခံစားခ်က္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ယံုၾကည္ျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း၊ ခ်စ္ေလးျမတ္ႏိုးျခင္း ဆိုတဲ့အခ်က္ေတြကို ပံုေသနည္းနဲ႕အေျဖ ရွာေနၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလို ယံုၾကည္ျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း၊ ခ်စ္ေလးျမတ္ျခင္းဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြဟာ အျပင္ပိုင္း ဘာကိုမွ်ၾကည့္လို႕ မျဖစ္ပါဘူး၊ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို အခ်ိဳ႕က ဘာသာတရားကို ပံုေသနည္းဆြဲၿပီး အျပင္ပန္းကို ဦးစားေပးတဲ့ က႑ကိုတြင္က်ယ္စြာ သံုးၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕၀တ္ျပဳမႈ ထံုးတမ္းေတြကို တာ၀န္ေက်သာ လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ မိမိကို အထင္ေသးမွာ ေၾကာက္ျခင္း၊ အထင္ႀကီးေစလိုျခင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြမွာ အဓိကထား လႈပ္ရွားၾကပါတယ္။ ေန႕စဥ္ ျပဳလုပ္ေနၾက သမာ႐ိုးက် ထမင္းစားေရေသာက္ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုလို သေဘာထားၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ အခ်ိဳ႕ ယံုၾကည္သူတို႕ရဲ႕ ယံုၾကည္ျခင္းေတြဟာ မေလးနက္ဘဲနဲ႕ တျဖည္းျဖည္းေပါ့ ေလ်ာ့သြားတတ္ပါတယ္။ ဘာသာကြဲ အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႕ ထိေတြ႕တဲ့အခါျဖစ္ေစ၊ အိမ္ေထာင္စု စီးပြါးေရး ျပႆနာမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္ေစ မခိုင္ၿမဲတဲ့ ယံုၾကည္မႈမ်ားဟာ ၿပိဳလဲၾကရပါတယ္။
ခံစားခ်က္မပါေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားဟာ တနည္းဆိုရရင္ေတာ့ ၾကက္ဥ အႏွစ္ကို လြင့္ျပစ္ၿပီး အခြံကိုေၾကာ္စားတာနဲ႕ အတူတူပါပဲ။ အေပၚယံ ဦးစားေပးတဲ့ ကိစၥမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ခံစားခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ၿပီး ထင္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္လို႕လဲ လူေတြဟာ ခံစားတတ္တဲ့ လူအဆင့္ကေန စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ရဲ႕ အဆင့္အတန္းကို က်ဆင္းသြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ရွင္က စက္႐ုပ္ဆန္ဆန္ ကိုးကြယ္မႈကို
မလိုလားပါဘူး။ မိမိရဲ႕ေမတၱာနဲ႕ တကယ္ဆည္းကပ္ ကိုးကြယ္မႈကိုသာ လိုခ်င္တာပါ။ မိတ္ေဆြေရာ ဘယ္လုိအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာပါ ပါသလဲ။ မိတ္ေဆြ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ လူသားတို႕ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို ခံစားတတ္တဲ့ လူသားတစ္ဦးလားဆိုတာ စဥ္းစားဖို႕ လုိပါတယ္။ ေလာကမွာ ဘုရားရွင္ဖန္ဆင္းထားတဲ့ လူ႕ခံစားခ်က္ကို အက်ိဳးရွိရွိအသံုးခ်ပါ။ လူပီသေအာင္ ေနထိုင္ႏိုင္ရပါမည္။ ခံစားတတ္ရမည္။ သနားတတ္ရမည္။ ၀မ္းသာတတ္ရပါမည္။ ၀မ္းနည္းတတ္ရပါမည္။ လူမည္သည္ကား မပူမေအး မျဖစ္ရ၊ တိက်ရမည္၊ ျပတ္သားရမည္၊ ခံစားမႈကိုေဖၚက်ဴးႏိုင္ရမည္။ ကြၽန္ေတာ့္အေနႏွင့္ မိတ္ေဆြကို လူပီသေသာ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါေစလို႕ ေတာင္းဆုဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။ ေ၀လီ
No comments:
Post a Comment