ဘာသာတရားကို ျမန္မာမႈျပဳၾကမည္ဆိုပါက (အပိုင္း ၄)

ဘာသာတရားကို ျမန္မာမႈျပဳၾကမည္ဆိုပါက (အပိုင္း ၄)

ဘာရယ္ညာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါ ေရာက္မိေရာက္ရာ စဥ္းစားရင္း ေအာက္တိုဘာလ (၂၁) ရက္၊ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္က ေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခုကို ျပန္သတိရမိပါသည္။ မႏၲေလး ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ႀကီးက "ေရာမားၿမိဳ႕မွ ကာဒီနယ္ ခေရရွင္းဇီအို ေဆးေပ" ႏို၀င္ဘာလ (၂၁) ရက္ေန႕မွာ မႏၲေလးသို႕ၾကြေရာက္လာမည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သာသနာ့အက်ိဳးေဆာင္ လူႀကီးမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕ေပၚမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၊ သီလရွင္မ်ား၊ ဓမၼဆရာမ်ားကို ေခၚရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပပါသည္။ မည္သို႕ႀကိဳဆိုၾကမည္။ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ၾကမည္ကို ေဆြးေႏြးပါသည္။
ကာဒီနယ္ႀကီး ကားေပၚမွဆင္းလာၿပီး ကာသီျဒယ္ဘုရားေက်ာင္း၀န္း အ၀င္ေပါက္မွာ ဘာသာ၀င္မ်ားစု႐ံုးၿပီး ႀကိဳဆိုၾကဖို႕ ေဆြးေႏြးခန္း ေရာက္လာပါသည္။ တခ်ိဳ႕က သာသနာ့အလံငယ္ေလးေတြ ေ၀ွ႕ယမ္းၿပီး "ကာဒီနယ္ႀကီး က်န္းမာပါေစ"လို႕ ၿပိဳင္တူဆိုကာ ႀကိဳဆိုဖို႕တင္ျပပါသည္။ တခ်ိဳ႕က "လက္ခုတ္တီးမယ္"။ တစ္ခ်ိဳ႕က "ျမန္မာအကေလးေတြ ကျပၿပီး ႀကိဳမယ္။" "ပန္းပြားအကေလးေတြ ကၿပီး ႀကိဳမယ္။" စသည္ျဖင့္ ႀကိဳနည္းဖြယ္ဖြယ္ရာရာကို စံုစံုလင္လင္ သူၿပီး ငါေျပာ တင္ျပၾကပါသည္။
အေတာ္စံုေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက "ျမန္မာ့နည္းနဲ႕ ႀကိဳဆိုမယ္ဆိုရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလား"ဟု ေမးပါသည္။ "ျမန္မာ့ဟန္ႏွင့္ ႀကိဳဆိုမည္ဆိုပါက ကာဒီနယ္ႀကီး ေက်ာင္းေပါက္အ၀င္မွာ ဘာသာ၀င္မ်ားက လက္အုပ္ခ်ီကာႀကိဳမယ္။ ျမန္မာ့ဟန္အတိုင္း ဆို ႏႈတ္က ဘာမွဆိုစရာမလိုေတာ့ေၾကာင္း" တစ္ဦးက ေထာက္ခံလိုက္ပါသည္။

သည္မွာတင္ ေဆြးေႏြးပြဲက ေဟာ့ လာပါေတာ့သည္။ "လက္အုပ္ခ်ီတယ္ဆိုတာ ခရစ္ယာန္မဆန္ဘူး။" အဲလိုဆို မသင့္ေတာ္ဘူး။ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႕ လြဲေနတယ္။" "ပညာတ္ေတာ္မွာ ဘုရားတစ္ဆူ အျပင္ မည္သည့္အရာကို ဘုရားအမွတ္ႏွင့္ ကိုးကြယ္ျခင္းကို မျပဳရလို႕ အေသအခ်ာ ပါတယ္။" စသည္ စသည္ျဖင့္။ "မဟုတ္ပါဘူး။ သည္လိုရွိပါတယ္။ ဟိုလုိ ရွိပါတယ္" စသည္ျဖင့္ ရွင္းျပ လိုေသာ္လည္း ရွင္းျပခြင့္မရခဲ့ပါ။ ရွင္းျပ ခ်င္သူသာ အ႐ႈံးေပးခဲ့ရသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ကာဒီနယ္ႀကိဳဆိုပြဲမွာ လက္ခုတ္သံညံညံႏွင့္ "ကာဒီနယ္ႀကီး က်န္းမာပါေစ" အသံသာ လႊမ္းသြားခဲ့ရပါသည္။ ျမန္မာျပည္ေရာက္ကာဒီနယ္ႀကီး ျမန္မာ့ဟန္မ်ား ျမင္မသြားခဲ့ရပါ။ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ဆရာေတာ္ႀကီးျဖစ္ေစခ်င္သည့္ ျမန္မာ့ ဟန္လည္း လစ္က်န္ရစ္ခဲ့ရပါသည္။

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ထံုးဓေလမ်ားမွာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ မိဘဆရာ သမား၊ သက္ႀကီး၀ါႀကီးမ်ား၊ အႀကီးအကဲမ်ား၊ ပညာရွင္မ်ားစသည့္ မိမိထက္ႀကီး ျမင့္ျမတ္သူတို႕ကို သူ႕ေနရာႏွင့္သူ သင့္ေလ်ာ္ေအာင္ ရွိ ေနရာအရပ္ေဒသ အလိုက္ အ႐ိုအေသေပးရပါသည္။ ၁) ကန္ေတာ့ျခင္း၊ ၂) လက္အုပ္ခ်ီဦးညြတ္ျခင္း၊ ၃) ေလးနက္စြာဦးညြတ္ျခင္း၊ ၄) ႐ိုး႐ိုးဦးညြတ္ျခင္း၊ ၅) သာမာန္ဦးညြတ္ျခင္းႏွင့္ ၆) သတိအေနအထားျဖင့္ အ႐ိုအေသျပဳျခင္း တို႕ျဖစ္ပါသည္။ အဆိုပါ (၆) နည္းမွ လက္အုပ္ခ်ီျခင္းႏွင့္ ကန္ေတာ့ျခင္းအေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါသည္။

လက္အုပ္ခ်ီ ဦးညႊတ္ျခင္းသည္ အိႏၵိျပည္၊ ထိုင္းႏိုင္ငံႏွင့္ ကေမၻာဒီးယားျပည္ တို႕တြင္ အ႐ိုအေသျပဳပံုႏွင့္ အေတာ္ဆင္ပါသည္။ အ႐ိုအေသျပဳခံရသူ တစ္စံုတစ္ေယာက္အား ေျခစံုရပ္လ်က္ လက္အုပ္ခ်ီ၍ လက္မႏွစ္ခုႏွင့္ ရင္ညႊန္႕ထိေအာင္ ေျမႇာက္တင္ေနစဥ္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ဦးေခါင္းကို အနည္းငယ္မွ် ေရွ႕သို႕ ညြတ္လ်က္ အ႐ိုအေသျပဳပါသည္။ လက္အုပ္ခ်ီျခင္း၏ အဓိပၸါယ္မွာ "ေလးစားျခင္း၊ အ႐ိုအေသျပဳျခင္း၊ ႀကိဳဆိုျခင္း၊ လက္အုပ္ခ်ီထားသျဖင့္ က်ဳပ္မွာ လက္နက္ပစၥည္း မပါပါဘူး။ ရန္ျပဳဖို႕၊ တိုက္ခိုက္ဖို႕၊ ေ၀ဖန္ဖို႕၊ အၾကမ္းဖက္ဖို႕ မဟုတ္ဘူး။ ထို႕ေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း" စသည့္ အဓိပၸါယ္မ်ားႏွင့္ အ႐ိုအေသျပဳျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ထိုကဲ့သို႕ အ႐ိုအေသျပဳျခင္းသည္ ကိုးကြယ္ျခင္းမမည္ပါ။ ရွိခိုးကိုးကြယ္ျခင္း အထမေျမာက္ပါ။ လက္အုပ္ခ်ီ ဦးညြတ္႐ံုျဖင့္လည္း ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာေတာ္ တို႕ကို ရွိခိုးကိုးကြယ္ျခင္းတြင္ မလံုေလာက္ပါ။
ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာေတာ္တို႕ကိုခိုလႈံ ကိုးကြယ္၀တ္ျပဳရာတြင္ ထိျခင္း ငါးပါးျဖင့္ (တည္ျခင္းငါးျဖာျဖင့္) ဦးခ်ကန္ေတာ့ျခင္းျဖင့္သာလွ်င္ ရွိခိုးကိုးကြယ္ျခင္း အထေျမာက္ပါသည္။

ျမန္မာထံုးဓေလ့မ်ားတြင္ ဘုရား တရား၊ သံဃာ၊ မိဘႏွင့္ဆရာသမားတို႕ ေရွ႕ေတာ္သို႕ေရာက္သည္ႏွင့္ ၁) ေ၀းလြန္း ေသာအရပ္၊ ၂) နီးလြန္းေသာအရပ္၊ ၃) ေလထက္အရပ္၊ ၄) ျမင့္လြန္းေသာအရပ္၊ ၅) မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ (ေရွ႕တည့္တည့္) အရပ္၊ ၆) ေနာက္ေက်ာအရပ္တို႕ကို ေရွာင္ရွားကာ သင့္ေလ်ာ္ေသာအရပ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး ေယာကၤ်ားျဖစ္လွ်င္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ (သို႕မဟုတ္) ဒူးႏွစ္ဖက္ တုတ္လ်က္၊ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္လွ်င္ ႀကံဳ႕ႀကံဳ႕ထိုင္ကာ ဦးခ်ကန္ေတာ့ ၾကပါသည္။
ဦးခ်ပံုမွာ ထိုင္၍ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ၾကာဖူး၊ ၾကာငံုပမာ ယွက္ၿပီးလွ်င္ ဦးထိပ္သို႕ တင္လိုက္သည္။ ဦးထိပ္တင္ထားေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ထိုင္ထားသည့္ ၾကမ္းျပင္မွာ ေထာက္၍ ဒူးႏွစ္ဖက္ကိုလည္း ေထာက္လိုက္ ကာနဖူးကိုလည္း ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ထိေအာင္ ျပဳလိုက္သည္။

ဤသို႕ ဦးခ်စဥ္ ၁) ေျခႏွစ္ဖက္ကလည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚ တည္ေနသည္။ ၂) လက္ႏွစ္ဖက္၊ ၃) ဒူးႏွစ္ဖက္၊ ၄)တေထာင္ ဆစ္ႏွစ္ခုႏွင့္ ၅) နဖူးလည္း ၾကမ္းျပင္မွာ တည္ေနသည္။ ထိုသို႕ "ေျခ၊ လက္၊ နဖူး၊ တေထာင္၊ ဒူး" အဆို ထူးသည့္ ဤငါးဌါနတို႕ ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ထိေအာင္ ဦးခ်ၿပီးေနာက္ ဦးေခါင္းကို ဦးစြာ ေမာ့လိုက္သည္။ အမ်ိဳး သမီးျဖစ္ပါက ဒူးကို ျပန္တင္ဖို႕ မလိုပါ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မူလကပင္ ႀကံဳ႕ႀကံဳ႕ထိုင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႕ ဦးသံုးႀကိမ္ခ်သည္ကို (ပဥၥပတိဌိတ) တည္ျခင္းငါးပါး (တည္ျခင္းငါးျဖာ) ႏွင့္ ဦးခ် ကန္ေတာ့သည္ ဟုေခၚပါသည္။
အနႏၲငါးပါး၀င္မ်ားကို ထိတည္ျခင္းငါးပါးျဖင့္ ဦးခ်ကန္ေတာ့ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုလည္း မိမိအေနျဖင့္ အနႏၲငါးပါး၀င္ဟု ေက်းဇူးတရားမ်ားအရ ခံယူေသာသူမ်ားကိုလည္း တည္ျခင္းငါးပါးျဖင့္ ကန္ေတာ့ၾကပါသည္။
ထိုသို႕ လက္ႏွစ္ဖက္ယွက္၍ ကန္ေတာ့သဖြယ္ ျပဳလုပ္လိုက္တာကို ကန္ေတာ့သည္ဟု ယူၾကပါသည္။ ကန္ေတာ့ျခင္း ဆိုသည့္ ေ၀ါဟာရစကားတြင္ "ကန္" သဒၵါမွာ "ပုန္ကန္ျခင္း၊ ေတာ္လွန္ျခင္း၊ ကန္ေက်ာက္ျခင္းစသည္ျဖင့္ အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ "ေတာ့"သဒၵါမွ "ရပ္နားျခင္း၊ စြန္႕ပစ္ျခင္း၊ မျပဳလုပ္ျခင္း" စသည္ျဖင့္ အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ ထုိသဒၵါႏွစ္ရပ္ေပါင္း လိုက္ေသာအခါ "ပုန္ကန္ေတာ္လွန္ျခင္းမွ ရပ္ဆိုင္းပါေတာ့မည္။ မျပဳလုပ္ေတာ့ပါဟု" ဆိုလိုပါသည္။

ထုိသို႕ ကာယ၀စီမေနာခ်ီၿပီး အ႐ို အေသ အေလးအျမတ္ထားကာ၊ လက္ဆယ္ ျဖာအုပ္မိုး၍ ရွိခိုး ပူေဇာ္ ဖူးေျမာ္ မာန္ေလ်ာ့ ကန္ေတာ့ျခင္းသည္ ကမၻာပတ္ကာ ရွာပါေသာ္လည္း ဘယ္လူမ်ိဳးမွာမွ ရွာမေတြ႕ႏိုင္သည့္ ျမန္မာထံုးဓေလ့ ဘုရားရွိခိုးနည္း ျဖစ္ပါသည္။ အင္မတန္ၾကြယ္၀လွေသာ ဘုရား ကန္ေတာ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ခရစ္ယာန္တို႕သည္ ဘုရားအရွင္ျမတ္ကို ဘုန္းေတာ္အနႏၲ၊ တန္ခိုးေတာ္ အနႏၲ၊ အတုမရွိ ျမင့္ျမတ္ သန္႕ရွင္းေတာ္မူ၍ အျပစ္ဒုစ႐ိုက္ႏွင့္ မရဏေသျခင္းတရားတို႕ကို ခ်ဳပ္ၿငိမ္း ေအာင္ျမင္ေတာ္မူေသာ အရွင္ျဖစ္ေၾကာင္း ယံုၾကည္ၾကပါသည္။ လူသားအေပါင္းတို႕သည္ မိမိတို႕ ႐ိုက်ိဳး ခိုလႈံ ဆည္းကပ္ ကိုးကြယ္ေနသည့္ အႏႈိင္းမဲ့ ေမတၱာေတာ္ရွင္ဘုရားအရွင္ျမတ္၏ အဆံုး အမတရားေတာ္ႏွင့္ ေလ်ာ္ညီစြာ မေဆာက္တည္ မက်င့္ႀကံဘဲ ေဖါက္ျပန္တတ္ေသာ လူ႕ဇာတိပကတိ သေဘာသကန္အတိုင္း ေန႕စဥ္လို ကာယ၊ ၀စီ၊ မေနာအစဥ္မွာ ကန္ေက်ာက္ေနၾကေလသည္။ ေထာင္ထား ပုန္ကန္ေနၾကေလသည္။ နားမေထာင္ မဆည္းကပ္ဘဲ ေေတာ္လွန္ေနၾကေလသည္။ အျပစ္ လုပ္ေနၾကသည္။

ထိုသို႕ေသာ တရားသေဘာကို ႏွလံုးသိမ္း၍ ကြၽန္ေတာ္တို႕လည္း ထိုျမန္မာ့ ဓေလ့ႏွင့္ ဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးကိုးကြယ္ျခင္းသည္ ဆီေလ်ာ္ မွန္ကန္၏/မဆီေလ်ာ္၏ ဆိုသည္ကိုေတာ့ စာဖတ္သူသာ ေ၀ဖန္ ၾကည့္ပါေလ။

မာကု (ဒႆန)