ဘာသာတရားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ

ဘာသာတရားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ

ကမၻာေပၚရွိ လူသားတိုင္း အစာစားၾကပါသည္။ တခ်ိဳ႕လူမ်ိဳးမ်ားက ေပါင္မုန္႕ကို စားၾကပါသည္။ တခ်ိဳ႕မွာ (ထမင္း) သို႕မဟုတ္ ေျပာင္း၊ လူး၊ ဆတ္ကို စားၾကသည္။ သို႕ေသာ္ စားပံုစားနည္းမတူညီၾကပါ။ ဥေရာပသားမ်ား ကဓါးႏွင့္ခရင္းကို သံုးၾကသည္။ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားက တူျဖင့္စားၾကသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားကမူ လက္ယာလက္ျဖင့္ စားေသာက္ၾကသည္။

ညအခ်ိန္တြင္ လူတို႕အိပ္စက္အနားယူတတ္ၾကပါ ေသာ္လည္း အိပ္ပံုခ်င္းမတူၾကေပ။ တစ္ခ်ိဳ႕လူမ်ိဳးမ်ားက (အထူးသျဖင့္ ေအးေသာအရပ္ေဒသမ်ားမွ လူမ်ိဳးမ်ားက) မွိဳ႕ယာႏွင့္ ခုတင္ေပၚအိပ္ေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕လူမ်ိဳးမ်ားကမူ ႏွီးျဖာေပၚမွာ အိပ္ၾကသည္။

ေန႕စဥ္စကားေျပာဆိုရာတြင္ အခ်ိဳ႕ဘာသာစကား မ်ားတြင္ ““မင္းႏွင့္ငါ”” သာရွိေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕ဘာသာ စကားမ်ားတြင္မူ ““မင္းနဲ႕ငါ”” သာမကဘဲ ““ခင္ဗ်ားႏွင့္ကၽြန္ေတာ္””၊ ““ဘုရားႏွင့္တပည့္ေတာ္”” ဟုအဆင့္ဆင့္ သံုးႏႈန္း ေျပာဆိုတတ္ၾကပါသည္။ တခ်ိဳ႕လူမ်ိဳးစုမ်ားတြင္ ႐ႈးဖိနပ္စီးသြားပါမွ လူတကာ လက္ခံၾကေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕လူမ်ိဳးမ်ားတြင္မူ ဖိနပ္စီးကာ အိမ္ဦးခန္းသို႕၀င္ပါက္ ႐ိုင္းရာက်ေလသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုသည္မွာ လူမ်ိဳးစုတစ္ခု၏ ““သက္ရွင္သြားလာ ေနထိုင္စားေသာက္ ၀တ္ဆင္ေျပာဆိုပံု”” ဟု အၾကမ္းအားျဖင့္ ေခၚဆိုရေပမည္။

လူမ်ိဳးစုတို႕၏ ေနထိုင္ရာေဒသအလိုက္ ၀တ္ပံု၊ စားပံု၊ ေနထိုင္ပံု၊ ေျပာဆိုဆက္ဆံပံု၊ ပစၥည္းကရိယာသံုးစြဲပံု၊ ဓေလ့ထံုးစံ၊ သေကၤတ၊ နီတိ၊ ဆိုဆံုးမစကား၊ အႏုပညာ၊ ပန္းခ်ီပန္းပု၊ လက္မႈစက္မႈအသံုးျပဳပံု၊ စိုက္ပ်ိဳးပံု၊ ေမြျမဴပံု စသည္တို႕ကို ယဥ္ေက်းမႈဟု တစ္ေပါင္းတစ္စည္းတည္းေခၚ ဆိုရေပမည္။

ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၏ သက္ရွင္သြားလာေနထိုင္စား ေသာက္၀တ္ဆင္ေျပာဆိုပံုတို႕ကို ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဟုေခၚ ရပါမည္။ တ႐ုတ္၊ ကပၸလီ၊ အိႏၵိယယဥ္ေက်းမႈ စသည္ျဖင့္ ေခၚဆိုၾကပါသည္။

ထိုယဥ္ေက်းမႈမ်ားသည္ ေနရာေဒသလိုက္ကာ ကြဲတတ္ၾကေပသည္။ ေတာင္ေပၚေျမၿပံ႕အလိုက္ မတူညီ တတ္ၾကေပ။ ပူေသာေဒသႏွင့္ ေအးေသာေဒသႏွင့္ အညီ ကြဲတတ္ၾကျပန္ပါသည္။

ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႕သည္ အနေႏၲာ အနႏၲငါးပါးကို ႐ိုေသရွိခိုး႐ံုအက ပသကါႀကီးသူ ၀ါႀကီးသူကို ငယ္သူက ႐ိုေသ ေလးစားၾကေလသည္။ ““အသက္ႀကီးငယ္၊ ၀ါႀကီးငယ္ကို၊ လႊဲဖယ္မေသြ၊ ႏွိမ့္ခ်ေလ”” ဟူ၍အၿမဲ ဂ႐ုျပဳေနတတ္ၾကပါသည္။

အသက္ႀကီးသူ၊ ၀ါႀကီးသူမ်ားေရွ႕မွ ျဖတ္သန္းသြား လာျခင္း၊ ေက်ာ္ခြသြားလာျခင္း မျပဳၾကေခ်။ အကယ္၍ မလြဲသာလို႕ သြားလာျဖတ္သန္းရပါက ေခါင္းငံု႕ကာ ခါးညႊတ္လ်က္ သြားၾကသည္။ ပါးစပ္မွာလည္း ““ကန္ေတာ့ေနာ္”” ဟုဆိုတတ္ၾကသည္။ တစ္စံုတစ္ခုကိုေပးလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ ယူလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ယူၾကေပးၾကသည္။

လူႀကီး သူမမ်ား ေရွ႕ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဘုရားပံုေတာ္၊ ဘုရားစဥ္၊ ရဟန္း ဘုန္းႀကီးမ်ား ေရွ႕တည့္တည့္ သို႕ေသာ္ လည္းေကာင္း ေျခေထက္ဆန္႕တန္းျခင္း၊ ေက်ာ္ေပးထိုင္ျခင္း မျပဳၾကေခ်။

ထိုင္ရာတြင္လည္းတင္ပါးလႊဲထားလ်က္ က်ိဳ႕က်ိဳ႕႐ို႕႐ို႕ ထိုင္ၾကေလသည္။ ဘုရား၊ ပုထိုးေစတီေရွ႕တြင္လည္း ရဟန္းဘုန္းႀကီးႏွင့္မင္းစိုးရာဇာမွအစ ျမန္မာအားလံုး တင္ပါးလႊဲထိုင္ကာ လက္ရွိခိုးလ်က္ ႐ိုေသသမႈျပဳတတ္ၾက ပါသည္။ လမ္းမွာေတြ႕ဆံုလွ်င္လည္း ဖိနပ္ခၽြတ္ကာ ေျခစံုရပ္၍ လက္ႏွစ္ဖက္ကန္ေတာ့ထိုးကာ ရွိခိုးႏႈတ္ဆက္တတ္ၾက ပါသည္။

ဆရာသမားမ်ား၊ လူႀကီးသူမမ်ားႏွင့္ စကားေျပာ ေသာအခါ လက္ပိုက္၍ေျပာဆိုၾကေလသည္။ သို႕ေသာ္ ဘုရားႏွင့္ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္မူ လက္ရွိခိုးကာေျပာဆို ၾကေလသည္။

လူႀကီးမ်ားႏွင့္အတူထိုင္ရာတြင္ ငယ္႐ြယ္သူက မိမိထက္အသက္ႀကီးသူထက္ျမင့္ေသာေနရာတြင္ မထိုင္ၾကေခ်။ ထမင္း၀ိုင္းတြင္လည္း ““မိဦး၊ ဖဦး၊ ဆရာဦးကို ခူး၍ အလ်င္မစားႏွင့္”” ဟုဆံုးမစကားအတိုင္း မိဘဆရာလူႀကီးသူမ်ားကို ဦးမခ်ဘဲ မစားၾကေခ်။ နံနက္စာ ျဖစ္ပါက ဘုရားဆြမ္းေတာ္ မတင္မီ၊ သံဃာမ်ားအား ဆြမ္းမေလာင္းမီ ခူးခပ္မစားၾကေပ။

စကားေျပာဆိုရာတြင္လည္း အသက္အ႐ြယ္လိုက္ ကာ ““မင္းနဲ႕ငါ””၊ ““ခင္ဗ်ားႏွင့္ကၽြန္ေတာ္”” ဟုေျပာဆိုတတ္ၾက ပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး သိုိ႕မဟုတ္ ဘုရားႏွင့္စကားေျပာပါက ““ဘုရားႏွင့္ တပည့္ေတာ္”” ဟုေျပာၾကပါသည္။

ဤသည္တို႕ကိုစုေပါင္းကာ ေခၚဆိုရပါက ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဟု ေခၚဆိုရေပမည္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ မ်ားတြင္တစ္ခ်ိဳ႕သည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွ တျခားေသာလူ မ်ိဳးမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဆင္ၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္မူ ေျပာပံု၊ ဆိုပံု၊ ေနပံု၊ ထိုင္ပံု၊ ၀တ္စား ဆင္ယဥ္ပံုတို႕သည္ အလြန္ကြာျခားတာကိုေတြ႕ရပါသည္။

ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈေၾကာင့္ ခရစ္ယာန္ျဖစ္လာေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးခရစ္ယာန္မ်ားဤအခ်က္ကို သေဘာေပါက္ထားရပါမည္။ ခရစ္ယာန္ဘာသာကို ၾကည္ညိဳသဒၶါပြားကာ ခရစ္ယာန္ျဖစ္လာပါေသာ္လည္း ခရစ္ယာန္လူမ်ိဳးသည္ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္တံုးကမွ မရွိခဲ့ပါ။

ထုိ႕ေၾကာင့္ ျမန္မာတစ္ဦးသည္ ခရစ္ယာန္ဘာသာ ၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာေသာအခါ လူမ်ိဳးမွာ ျမန္မာပဲ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕လူမ်ိဳးမွာ ျမန္မာျဖစ္သလို သူ႕ယဥ္ေက်းမႈသည္လည္း ျမန္႕မာ့ယဥ္ေက်းမႈသာ ျဖစ္ပါသည္။

သူ႕ကိုးကြယ္၀တ္ျပဳပံုတို႕သည္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးတမ္းႏွင့္ တစ္သားတစ္ထပ္တည္း က်ရပါမည္။ သူ႕အေနအထုိင္၊ ေအျပာအဆို၊ သြားလာပံုမ်ားသည္လည္း ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္အညီ ျဖစ္ရပါမည္။ သူ႕ဟန္ပန္မ်ား သည္လည္း ျမန္မာ့ဟန္ပန္မ်ားျဖစ္ေနရပါမည္။ သူ႕သမိုင္းသည္လည္း ျမန္မာ့သမိုင္း၏ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ျဖစ္ရပါမည္။ ျမန္မာေျမေပၚမွာ ျမန္မာခရစ္ယာန္ တစ္ဦး အျဖစ္ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ရပါမည္။ အမိေျမေပၚမွာေျခႏွစ္ေခ်ာင္း လံုးစံုရပ္ႏိုင္သည့္ ျမန္မာခရစ္ယာန္မ်ား ျဖစ္ၾကရပါမည္။

တစ္ခါတစ္ရံ အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ခုေၾကာင့္ မိမိယဥ္ေက်းမႈကို ေပြ႕ပိုက္ခြင့္မရ (သို႕မဟုတ္) ပိတ္ပင္ တားဆီးျခင္းခံရပါက မိမိ အမ်ိဳးသားခ်င္းကို ေစာ္ကားျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာ ခရစ္ယာန္တစ္ဦးသည္ မိမိကိုယ္တိုင္က မိမိယာဥ္ေက်းမႈကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈလိုက္ပါက မိမိဇာတိေမြးရပ္ေျမႏွင့္ လူမ်ိဳးေပ်ာက္ဆံုးျခင္းပင္ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။

မိမိဘာသာတရားသည္ တစ္စိမ္းအသြင္ ၀င္သြားပါ လိမ့္မည္။ မိမိ အမ်ိဳးသားခ်င္းအၾကားမွာ မိမိသည္ ႏိုင္ငံျခားသား အသြင္၀င္ ေနပါလိမ့္မည္။ မိမိ ဘာသာတရားသည္လည္း ႏိုင္ငံျခားဘာသာအျဖစ္ အျမင္ မွားေနၾကပါလိမ့္မည္။

ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၿပီ ျဖစ္ေသာ ရဟန္းမင္းႀကီး ဒုတိယေျမာက္ ေယာဟန္ေပါလူး အရွင္ျမတ္က ““ဘုရားရွင္ သည္ ကၽြႏု္ပ္ကို ေ႐ြးေကာက္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ရဟန္းမင္းႀကီး ျဖစ္လာတာႏွင့္ခ်က္ခ်င္း ကက္သလစ္သာသ နာေတာ္ႀကီးသည္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္အညီ အတူယွဥ္တြဲရွိေနဖို႕ အေရးပါလွတာကို ျမင္ေတြ႕မိခဲ့ပါတယ္။ အဲလိုျဖစ္ဖို႕လဲ အခ်ိန္အခါ ေရာက္ေနပါၿပီ။ လူတစ္ေယာက္အတြက္ သူ႕ဘ၀ႀကီးကို ျပည့္ျပည့္၀၀ ရွင္သန္ႏိုင္ဖို႕ ယဥ္ေက်းမႈဟာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္လွပါတယ္။ လူသားတို႕၏ အနာဂါတ္မ်ားဟာ သူတို႕၏ ယဥ္ေက်းမႈမွာ သာတည္ရွိေနပါတယ္။...””

““အဲသလိုပါပဲ ခရစ္ယာန္ယံုၾကည္မႈႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ဟာခြဲျခားမရေအာင္ ယွဥ္တြဲေနၾကပါတယ္။...””

ရဟန္းမင္းႀကီး အရွင္သူျမတ္က ဆက္လက္၍ ““ယံုၾကည္မႈတစ္ခုဟာ သူ႕ကိုယံုၾကည္ ကိုးကြယ္သည့္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္မလာေသးသ၍ (ထုိလူမ်ိဳးက) လံုးလံုးလ်ားလ်ား၊ ျပည့္ျပည့္၀၀ လက္ခံစဥ္းစား ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ခံရသည့္ ယံုၾကည္မႈတစ္ခု မျဖစ္ေသးပါ။”” ဟု မိန္႕ၾကားခဲ့ဖူးပါသည္။

ျမန္မာခရစ္ယာန္မ်ား စဥ္းစားစရာအျဖစ္ တင္ျပလိုက္ပါသည္။ ျမန္မာခရစ္ယာန္မ်ား မိမိတို႕ယဥ္ေက်း မႈမ်ားကို တန္ဖိုးထားႏိုင္ၾကပါေစ။

မာကု ( ဒႆန )