အေမး အေျဖ

အေမး အေျဖ

အေမး။။ လာမည့္ ႏို၀င္ဘာလမွာ ျမန္မာတစ္ျပည္လုံးအတုိင္းအတာနဲ႕ ဂ်ဴဗလီပြဲတစ္ခု စုေပါင္းက်င္းပမယ္လို႕ ၾကားရပါတယ္။ ဘာအတြက္လဲ၊ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ဘယ္လုိက်င္းပမယ္ဆိုတာ သိပါရေစ။

အေျဖ။ ။ ဒီဂ်ဴဗလီပဲြအေၾကာင္းကို နားလည္ ဖို႕ရာ သမိုင္းေၾကာင္းကို အရင္ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကက္သလစ္သာသနာစတင္၀င္ေရာက္ လာတာဟာ သာသ နာျပဳပုဂိၢဳလ္ေတြ အားျဖင့္ မဟုတ္ပါဘူး။

ပုဂံေခတ္နရသီဟပေတ့မင္းလက္ထက္(ျမန္မာသကၠရာဇ္-၆၄၆) ခရစ္ႏွစ္ ေအဒီ-၁၂၈၅ မွာ တ႐ုတ္ဘုရင္ ကူဗလိုင္ခန္က ပုဂံကို က်ဴးေက်ာ္စစ္ဆင္ႏႊဲခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း က်န္စစ္သား ဥမင္ရဲ႕ အတြင္းဘက္နံရံ တစ္ေနရာမွာခရူစူး အမွတ္အသားေတြနဲ႕ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ ပဒုမၼာၾကာပြင့္ တစ္ပြင့္ပံုကို ယခုတိုင္ ေတြ႕ရွိ ရပါတယ္။

သာသနာျပဳမ်ား မေရာက္လာခင္ ဘာသာ ၀င္အခ်ိဳ႕ အရင္ဦးစြာ ေရာက္ႏွင့္ခဲ့ၾကပါ တယ္။ ဘာလို႕လဲဆုိေတာ့ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၄၉၆ မွာ ပဲခူးကို ေရာက္ရွိခဲ့တဲ့ အီတလီ ႏိုင္ငံ ဂ်င္ႏို၀ါ (Genoa) ၿမိဳ႕က Hieronimo ဆိုတဲ့ ကုန္သည္တစ္ဦးရဲ႕ မွတ္တမ္းအရ ပဲခူးၿမိဳ႕မွာေနစဥ္ ကြယ္လြန္သြားတဲ့သူ႕ရဲ႕ မိတ္ေဆြကို ဘုရားေက်ာင္းပ်က္ တစ္ခုထဲမွာ သၿဂၤိဳလ္ခဲ့ရတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။

ေအဒီ ၁၄၉၇ ခုႏွစ္ Vasco di Gama က Good Hope အငူကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိ ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဥေရာပတိုက္သား ကုန္သည္ပြဲစားေတြ အတြက္ အာရွတိုက္သို႕ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ဖို႕ရာ စီးပြားေရးလမ္းေၾကာင္း ပြင့္သြားပါတယ္။ အာရွတိုက္ကို ေရာက္လာတဲ့ ကုန္သည္ေတြ နဲ႕ ေၾကးစားစစ္သားေတြရဲ႕ ၀ိညာဥ္ေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈအတြက္ အထူး တာ၀န္ ယူရတဲ့ Chaplain ေခၚဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေရာက္ရွိလာၾကပါတယ္။

သူတို႕ အာရွတိုက္ကို လာတာဟာ ဥေရာပတိုက္သားေတြရဲ႕ ၀ိညာဥ္ေရး ေစာင့္ ေရွာက္မႈအတြက္ပါပဲ။

Malacca မွာရွိေနတဲ့ St. Francis Xavier ဟာ ၁၅၄၈-ဇန္န၀ါရီ-၂၀ ေန႕စြဲနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ အထက္အႀကီးအကဲ St. Ignatius ဆီကို ပဲခူး ႏိုင္ငံအတြက္ သာသနာျပဳအခ်ိဳ႕ေစလႊတ္ ေပးသင့္ေၾကာင္း အစီရင္ခံတင္ျပ ခဲ့ပါတယ္။

သူတို႕ရဲ႕ Jesuit အသင္းဂိုဏ္းက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြဟာ ၁၆ ရာစု ကုန္ခါနီး မွာ ပဲခူးကို ႏွစ္ပါးတစ္တြဲ၊ ႏွစ္ပါးတစ္တြဲနဲ႕ ေလးပါး၊ ၁၇ ရာစု အစပိုင္းမွာ အင္း၀ကို ႏွစ္ပါးေရာက္ရွိခဲ့ၾကတယ္လို႕ သိရပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ သင္ရတဲ့ ငဇကၤာဟာ လူဆိုးဇာတ္လိုက္ပါပဲ။

သူရဲ႕ေပၚတူကီနာမည္က Philip di Britto လို႕ေခၚပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေရာက္မလာခင္ ကတည္းက ေပၚတူဂီ စစ္သားေတြဟာ ရခိုင္ဘုရင္မင္း ဖေလာင္း၊ မုတၱမစားေစာဗညား၊ ေတာင္ငူ ဘုရင္ တပင္ေရႊထီးနဲ႕ ဘုရင့္ေနာင္တို႕ထံမွာ အမႈထမ္းခဲ့ၾကတယ္ ဆိုတာ ဆရာႀကီး ဦးဘသန္းရဲ႕ ေက်ာင္းသံုးျမန္မာ ရာဇ၀င္နဲ႕ အေျချပ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးသမိုင္း ပထမတြဲတို႕မွာ ေလ့လာေတြ႕ရွိရပါတယ္။ ငဇကၤာ ေခၚ ဒီဘရစ္တိုကေတာ့ ( ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၉၆၅) ေအဒီ-၁၆၀၃ မွာ ရခိုင္ဘုရင္မင္းရာဇာႀကီးလက္ေအာက္ခံအျဖစ္
အမႈထမ္းခဲ့ပါတယ္။ ရခိုင္ဘုရင္က ေတာင္ငူဘုရင္ကိုခြင့္ေတာင္းၿပီး ဒီဘရစ္တိုကို သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္စား လွယ္အျဖစ္ သံလ်င္မွာထားပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း လူသူလက္နက္ အင္အား ေတာင့္တင္း လာတဲ့အခါမွာ ေတာင္ငူဘုရင္ ကိုေရာ ရခိုင္ဘုရင္ကိုပါ ေထာင္ထားျခား နား႐ံုမက မုတၱစားနဲ႕ပူးေပါင္းၿပီး ေတာင္ငူကို လုပ္ႀကံခဲ့ပါတယ္။

ေတာင္ငူဘုရင္ နတ္သွ်င္ေနာင္ကို ဖမ္းဆီး၊ သံလ်င္ကိုေခၚသြားၿပီး အရိပ္ေနေန အခက္ ခ်ိဳးခ်ိဳးအလုပ္ကုိ ခရစ္ယာန္တစ္ဦးကလုပ္ခဲ့ ပါ တယ္။ ဘာသာတရားရဲ႕အဆံုးအမ ဆိုတာ လိုက္နာက်င့္ႀကံဖို႕ ထားတာပါ။ မလိုက္နာ မက်င့္ႀကံရင္ မကိုးကြယ္တာနဲ႕ အတူတူ ပါပဲ။ သမိုင္းကေပးတဲ့ သင္ခန္းစာ လို႕ပဲ မွတ္ယူရမွာေပါ့။ ဒီသတင္းကို ၾကားတဲ့အခါ ျမန္မာ သကၠရာဇ္ ၉၇၅၊ (ေအဒီ-၁၆၁၅) မွာ အင္း၀ဘုရင္ မဟာဓမၼရာဇာ (ေခၚ) အေနာက္ဖက္လြန္မင္းက သံလ်င္ကိုစံုဆင္းၿပီး၀န္းရံပါတယ္ သံလ်င္ကိုရတဲ့အခါ နတ္သွ်င္ေနာင္နဲ႕ ဒီဘရစ္တိုကို ကြပ္မ်က္၊ ေပၚတူဂီ စစ္သံု႕ပန္း (၄၀၀၀) ေက်ာ္ကို ဖမ္းဆီးၿပီး အင္း၀ကို ေခၚေဆာင္သြားပါတယ္။ အေနာက္ဖက္လြန္မင္းကို ဆက္ခံတဲ့ သာလြန္မင္း လက္ထက္မွာေတာ့ စစ္မႈထမ္းဖို႕ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ခ်န္ထားၿပီး က်န္တဲ့သူေတြကို ခ်င္းတြင္းျမစ္ အေရွ့ဖက္ကမ္းမွာရွိတဲ့ ပရိမၼရြာကို ပို႕ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ခ်င္းတြင္းျမစ္နဲ႕ မူးျမစ္ၾကား တ၀ိုက္က ရြာေတြမွာ မိမိတို႕ ဘာသာကို လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ၿပီး အေျခခ် ေနထိုင္ခဲ့ေစေၾကာင္း၊ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္ ထုတ္ EG. Harvey ရဲ႕ Outline of Burmes History ဆရာႀကီး ဦးဘသန္းရဲ႕ ေက်ာင္းသံုး ျမန္မာရာဇ၀င္နဲ႕ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလထုတ္ The Voice Catholic magzine တို႕မွာ ေတြ႕ရပါတယ္။

အဲဒီကစၿပီးဘုရင္ဂ်ီရြာေတြ ေပၚေပါက္ လာပါ တယ္။ သကၠရာဇ္ ၁၁၁၇၊ (ေအဒီ-၁၇၅၆ )ခုႏွစ္မွာ မြန္ေတြကို ကူညီဖို႕ သံလ်င္ကို ေရာက္လာတဲ့ ျပင္သစ္ စစ္သေဘၤာ ႏွစ္စီးကို အေလာင္း ဘုရားက အႏိုင္ရလိုက္ၿပီး ျပင္သစ္ စစ္သံု႕ ပန္းေတြကို ဘုရင္ဂ်ီရြာေတြဆီ ပို႕လိုက္ေၾကာင္း ကက္သလစ္ ရာဇ၀င္မွာေရာ ေက်ာင္းသံုး ျမန္မာရာဇ၀င္မွာပါေတြ႕ရ ပါတယ္။

ကက္သလစ္ဆရာေတာ္ဘီဂမ္းဒက္၊ ႏွစ္ျခင္းဆရာ ယုဒႆန္၊ သမိုင္းပါေမာကၡ GE. Hall ဆရာ ဦးဘသန္းနဲ႕ ဦးေကာင္းတို႕ရဲ႕အဆိုအရ "ဘုရင္ဂ်ီ" ဆိုတာ ဥေရာပတိုက္သား၊ အထူးသျဖင့္ ေပၚတူဂီလူမ်ိဳးမ်ားကို အေရွ့တိုင္းသားေတြက ေခၚေ၀ၚသံုးႏႈန္းတဲ့ စကားလံုးပါ။သမိုင္းဆရာ ဗီဗီယန္းဘ ကေတာ့ ဘုရင္ဂ်ီဆိုတာ "ဘုရင္ရဲ႕ မိတ္ေဆြ" လို႕ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ စကားလံုးကေန သံစဥ္ေျပာင္းလာတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။

ကက္သလစ္ အသင္းေတာ္ရဲ႕ ရာဇ၀င္အရ သံလ်င္ကေန အင္း၀ကို ပို႕ခံရတဲ့ထဲမွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ Jesuit ဂိုဏ္း၀င္ ဘုန္းႀကီး Manuel De Fonseca နဲ႕ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး Denis Atumes တို႕ဟာ အင္း၀၊ နဘတ္၊ လက္ယာေတာ္ေခ်ာင္းဦး၊ တပရင္းကြၽန္းေတာ၊ မုဆိုးဘို ေရႊဘို၊ အလံ ဟံလင္း၊ ဆီကိမ္သစ္ဆိမ့္နဲ႕ စဥ့္ကြင္း စဥ့္ကူး တို႕မွာရွိတဲ့ ဘုရင္ဂ်ီဘာသာ၀င္ေတြကို ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရတယ္ လို႕ဆိုပါတယ္။ သာလြန္မင္းလက္ထက္ ထပ္မံေျပာင္းေရြ႕ရာမွာေတာ့ ေခ်ာင္း႐ိုးရြာ၊ ခ်မ္းသာရြာ၊ မံုလွရြာ၊ ခ်ပ္သင္း၊ နဂါးဘို၊ လက္ပံႀကီး၊ ပတြင္းစတဲ့ ရြာေတြ တိုးပြားလာေၾကာင္း ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မွာ စာေပဗိမာန္မွ ထုတ္ေ၀တဲ့ ျမန္မာ့ ေရွးေဟာင္း သုေတသန အသင္းဂ်ာနယ္မွာ ေတြ႕ရပါတယ္။

ေရႊဘိုၿမိဳ႕ အမွတ္(၆) ရပ္ကြက္၊ ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႕ ေအာင္မဂၤလာရပ္ကြက္၊ ေရဦးၿမိဳ႕နယ္ ခ်မ္းသာရြာ၊ ခင္ဦးၿမိဳ႕ နယ္
မံုလွရြာ၊ တန္႕ဆည္ၿမိဳ႕နယ္ ေခ်ာင္း႐ိုးရြာေတြဟာ သမိုင္း၀င္ ဘုရင္ဂ်ီရြာေတြပါ။ ေနာက္မွ တျခားၿမိဳ႕ရြာေတြမွာ တိုးပြားလာတာလဲရွိပါတယ္။ ေအဒီ-၁၇၁၉ ခုႏွစ္ ပုပ္ ရဟန္းမင္းႀကီး ဧကဒသမေျမာက္ကလဲမင္းကေန တ႐ုတ္ ျပည္ ကန္တံုၿမိဳ႕ကို Rev. Msgr. Carlo Ambrogio Mezzabarba ဦးေဆာင္တဲ့ ဘာသာေရးသံတမန္အဖြဲ႕ တစ္ဖြဲ႕ေစလႊတ္ ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ေခတ္က ေရေၾကာင္းခရီးနဲ႕ (၆) လၾကာခဲ့တယ္။ အေျခအေနအေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ လုပ္ငန္းမေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ ဒီအဖြဲ႕ဟာ ကပၸလီပင္လယ္ကို ျဖတ္ၿပီး အျပန္ခရီးဆက္ ခဲ့ၾကတယ္။

ျမန္မာျပည္ကို ျဖတ္သြားခိုက္မွာ ပဲခူးၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႕အင္း၀ ေနျပည္ေတာ္မွာ ဘုရင္ဂ်ီဘာသာ၀င္ေတြရွိေနတာ ႏွစ္ေပါင္း(၁၅၀)ေက်ာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သာသနာျပဳပုဂိၢဳလ္မ်ားလည္းလိုအပ္ေနေၾကာင္းသိရတဲ့အတြက္ သူတို႕ရဲ႕ အဖြဲ႕ထဲက ဘာနာဘိုက္ဂိုဏ္း၀င္ဘုန္းေတာ္ႀကီး Sigismondo Maria Calchi ကိုထားရစ္ ခဲ့ၿပီး၊ ပထမဦးဆံုးျမန္မာျပည္ ကက္သလစ္သာသနာ ဦးစီး မွဴး တာ၀န္ခံအျဖစ္ခန္႕အပ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခု-ၾသဂုတ္လထုတ္ The Guradian စာေစာင္မွာ Fr.Calchi ကုိ ျမန္မာျပည္ကက္သလစ္သာသနာရဲ႕ မုံညႇင္းေစ့ အျဖစ္တင္စားၿပီးေဖၚျပထားပါတယ္။

အီတလီႏိုင္ငံမွာ ေအဒီ၁၅၀၂-ကေန ၁၅၃၉ထိ အသက္ရွင္ခဲ့တဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး A.M. Zacharia ဆိုတာရွိ ခဲ့တယ္။ သူက ေနာက္ထပ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး (၂) ပါးနဲ႕ ပူးေပါင္းၿပီး ၁၅၃၃ မွာသာသနာျပဳ အသင္းဂိုဏ္းတစ္ခု တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ အသင္းဂိုဏ္းရဲ႕ ဗဟိုဌာနကို မီလန္ၿမိဳ႕က St. Barnabas ဘုရားေက်ာင္းမွာ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အဲဒီဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ ဘြဲ႕အမည္ကို အစြဲျပဳၿပီး Barnabite အသင္းဂိုဏ္းလို႕ ေခၚတာျဖစ္ပါတယ္။

ေအဒီ-၁၈၉၇မွာပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး ေတရသေျမာက္ ေလအိုကေန Fr. A.M. Zacharia ကို ရဟႏၱာတင္ေျမႇာက္ခဲ့ပါတယ္။ ခုခ်ိန္ ထိ သူ႕ရဲ႕ အေလာင္းေတာ္ဟာ မပုပ္မသိုးဘဲရွိ ေနပါေသးတယ္။ အဲဒီ ရဟႏၱာရဲ႕ ပြဲေန႕က ေတာ့ ဇူလိုင္ (၅) ရက္ေန႕ပါ။

Fr.Calchi ကသာသနာျပန္႕ပြားေရးဌာနခ်ဳပ္ကေစလႊတ္လိုက္တဲ့ Fr.Vittoni နဲ႕လက္တြဲၿပီး သာသနာျပဳလုပ္ငန္းေတြ စတင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ အင္း၀ဘုရင္ တနဂၤေႏြမင္းကလည္း ၾကည္ျဖဴစြာ ခြင့္ျပဳ႐ံုမက ဘုရားေက်ာင္း ေဆာက္ဖို႕ပါ ဘ႑ာေတာ္ထဲကေန လွဴဒါန္းခဲ့ပါေသးတယ္။

ေအဒီ-၁၇၃၀ခုမွာေတာ့သာသနာ ျပန္႕ပြားေရး ဌာနခ်ဳပ္အတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ရွားပါးမႈေၾကာင့္ အခက္အခဲရွိလာပါတယ္ ဒါေၾကာင့္ဘာနာဘိုက္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဂါလီဇီယားကို ဆရာေတာ္သိကၡာတင္ေပးၿပီး ျမန္မာျပည္သာသနာေတာ္မွာ လုပ္ေဆာင္စရာရွိသမွ်ကိ ုအသင္းဂိုဏ္းႀကီးရဲ႕လက္ထဲအျပည့္ အ၀ အပ္ႏွင္းေပး လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီကစၿပီး ဘာနာဘိုက္ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြျမန္မာျပည္ကို တစ္ဖြဲ႕ၿပီးတစ္ဖြဲ႕ ေရာက္ လာၾကပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာနဲ႕တကြ ျမန္မာစာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးစံစတာေတြကိုေလ့လာခဲ့ၾကၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြနဲ႕ တစ္သားတည္း ေနထိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေအဒီ-၁၇၅၀ ခုႏွစ္သံလ်င္မွာဘုရားေက်ာင္းတည္ေဆာက္ ခဲ့ပါတယ္ ပဲခူးနဲ႕အင္း၀ဆင္ႏႊဲတဲ့ စစ္ပြဲတစ္ခုမွာ ပ်က္စီးသြားၿပီးတံတိုင္း၊ နံရံနဲ႕အုတ္႐ိုးေတြေတာ့ ခုထိရွိပါေသးတယ္ အေထာက္အထားျပႏိုင္တဲ့ ေရွးအက်ဆံုးဘုရားေက်ာင္းလို႕ဆိုရမွာပါ။

ထူးထူးျခားျခား မွတ္တမ္းတင္ေလာက္တာကေတာ့ ျမန္မာအကၡရာခဲစာလံုးကိုစမ္းသပ္ တီထြင္ၿပီး ေအဒီ-၁၇၇၆ Pope PiusVI လက္ထက္ ေရာမားၿမိဳ႕မွာ ပထမဆံုးေအာင္ျမင္စြာပံုႏွိပ္ ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ ဆရာေတာ္ Percoto ဆိုရင္ ပိဋိကတ္ (၃) ပံုထဲက တခ်ိဳ႕ကို Italian လို ဘာသာျပန္ဆိုႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

စာေပတင္မကဘူး သာသနာအတြက္ သမိုင္းတင္ခဲ့တာလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ေအဒီ-၁၇၇၀ ခုႏွစ္ မံုလွရြာမွာ ပထမဆံုး ရဟန္း ျဖစ္သင္ေက်ာင္းကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး ၁၇၉၃ မွာေတာ့ ျမန္မာ တိုင္းရင္းသားထဲက ပထမဦးဆံုး ရဟန္းေတာ္ (၃)ပါးကို ေမြးထုတ္ ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ကေတာ့ ခ်မ္းသာရြာ ဇာတိ Fr. Joseph ေမာင္ေမာင္ႀကီး၊ ေခ်ာင္း႐ိုးသား Fr. Andrew ေမာင္ကိုး နဲ႕ ရန္ကုန္က Fr. Ignatius di Britto တို႕ျဖစ္ပါတယ္။

ေအဒီ-၁၇၈၉ ေနာက္ပိုင္း ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ေပၚေပါက္လာၿပီး ဥေရာပတစ္ခြင္ကို ကူးစက္ပ်ံ႕ ႏွံ႕သြားခဲ့ ပါ တယ္။ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးနဲ႕တကြ ေရာမၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးပါ နပိုလီယံလက္ေအာက္ကို က်ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာနာ ဘိုက္ အသင္းဂိုဏ္းႀကီးမွာလည္း ပ်က္စီး ဆံုး႐ႈံးမႈေတြနဲ႕အတူ လူအင္အားနည္းပါး သြားတဲ့အတြက္ ျမန္မာျပည္ သာသနာကို ဆက္ၿပီး တာ၀န္မယူႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဘာနာဘိုက္ အသင္းဂိုဏ္းအေနနဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေအဒီ-၁၇၂၂ ကေန ၁၈၃၀ ထိဆုိေတာ့ (၁၀၈) ႏွစ္တာ၀န္ယူခဲ့ၾကပါတယ္။ လူဦးေရ အေနနဲ႕ဆိုရင္ ဆရာေတာ္ တင္ေျမႇာက္ခံရတာဟာ (၆) ပါး၊ ဘုန္းေတာ္ ႀကီးက (၂၇) ပါး၊ အဲဒီအထဲမွာ (၄) ပါးက လမ္းမွာတင္ မုန္တိုင္းမိၿပီး သေဘၤာပ်က္ကာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ကိုရင္ႀကီးက (၂) ပါးနဲ႕ တိုင္းရင္းသား ရဟန္းေတာ္ (၂) ပါးကလည္း သူတို႕ အသင္းဂုိဏ္းမွာ သစၥာခံယူခဲ့တဲ့အတြက္ စုစုေပါင္း (၃၁) ပါး ျဖစ္တယ္။

အေသးစိတ္သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေတာ့ Fr. A ကိုေလး (မံုလွ) ေရးသားျပဳစုထားတဲ့ "အင္း၀ေရာက္ ေျခရာမ်ား"
စာအုပ္မွာ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္။

ေအဒီ-၁၈၄၂မွာ သာသနာျပန္႕ပြားေရး ဌာနခ်ဳပ္က Oblates လို႕ေခၚတဲ့ မာရီးယား သခင္မဂိုဏ္းကိုတာ၀န္လႊဲေျပာင္း ေပးအပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဂၤလိပ္ျမန္မာစစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ပြားေနတာရယ္၊ သူတို႕အသင္းဂိုဏ္းမွာ ရဟန္းေတာ္ေတြ မလံုေလာက္ေတာ့ တာရယ္ေၾကာင့္ ၁၈၅၆ ထိပဲ
တာ၀န္ယူႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

သူတို႕ရဲ႕ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ ၁၈၄၇-ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို St.Joseph သီလရွင္အသင္းဂိုဏ္း စတင္ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ပါတယ္။

၁၈၅၂ ခုႏွစ္ ဒုတိယ အဂၤလိပ္ျမန္မာစစ္ပြဲအၿပီး စစ္ေျပၿငိမ္းေရး စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုရာမွာ မင္းတုန္းမင္းႀကီးရဲ႕ ေစခိုင္း
ခ်က္အရ Fr. Abbona နဲ႕ Fr. Tarolli တို႕ဟာ ျမန္မာသံတမန္ေတြဖက္က ပါ၀င္ကူညီခဲ့ရေၾကာင္း ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ေမလ ထုတ္ The Guardian စာေစာင္မွာ သမိုင္း ဆရာ Vivian Ba ကေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အဖိုးအဖြားေတြ မွီလိုက္တယ္လုိ႔ေျပာၾကတာက ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ ပါရီၿမိဳ႕ အေျခစိုက္ ႏိုင္ငံျခား သာသနာျပဳ အသင္းဂိုဏ္းေပါ့။ ျပင္သစ္ စာလံုးနဲ႕ အတို ေကာက္ MEP လို႕ ေခၚပါတယ္။ ပထမဆံုး ႀကြေရာက္လာ တာကေတာ့ ျမန္မာသမိုင္း ေလ့လာသူေတြ ၾကားမွာ လူသိမ်ားတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီး Paul Ambrose Bigandat ပါပဲ။

သူ႕ကုိ ဘာေၾကာင့္လူသိမ်ားတာလည္း ဆိုရင္ မင္းတုန္းမင္းႀကီးက ဆရာေတာ္ႀကီးကို အင္မတန္ ခင္မင္ရင္းႏွီးၿပီး သာသနာေတာ္အတြက္ အကူအညီေတြ ေပးခဲ့သလို၊ မင္းညီမင္းသားေတြကို အဂၤလိပ္စာနဲ႕ သိပၸံဘာသာရပ္ေတြ သင္ယူဖို႕ ဆရာေတာ္ႀကီးက စီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ႀကီးက ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံု၊ ဗုဒၶဘာသာ က်မ္းဂန္ေတြကို ေလ့လာၿပီး ရွင္ေဂါတမ အေၾကာင္းကို အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႕ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ဥေရာပတိုက္သားေတြကို ဗုဒၶဘာသာနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ပညာ ေရးအတြက္လည္း ၁၈၅၈-ခုႏွစ္ မွာ Da Lasalle ကိုရင္ႀကီးေတြကို ဖိတ္ၾကားၿပီး စာသင္ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ႏိုင္ ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံကို (၃) ပိုင္းပိုင္းၿပီး သာသနာျပဳလုပ္ငန္းတာ၀န္ေတြ ခြဲေစဖို႕ရာ သူကပဲ တင္ျပခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သာသနာျပန္႕ပြားေရးဌာနခ်ဳပ္က ၁၈၇၀ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၂၈ ရက္ေန႕မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို Vicariate Apostolate လို႕ေခၚတဲ့သာသနာ အထူးနယ္ေျမေတြအျဖစ္ ခြဲျခားသတ္မွတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ေတာင္ငူကို အေျချပဳၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရွ့ဖက္ျခမ္းကို ဆရာေတာ္ Biffi က တာ၀န္ယူရသလို အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေတာ့ ဆရာေတာ္ ဘူးဒြန္း ကတာ၀န္ယူရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဘီဂန္းဒက္ကေတာ့ ေအာက္ျမန္မာျပည္ကို တာ၀န္ယူပါတယ္။

တျခား သာသနာျပဳ အသင္းဂိုဏ္းေတြကိုလည္း ဖိတ္ေခၚခဲ့ရပါတယ္။ ေတာင္ႀကီး၊ က်ိဳင္းတံုေဒသကို Italy ႏိုင္ငံက PIME (ေခၚ) ႏိုင္ငံရပ္ျခား သာသနာျပဳ အသင္းဂိုဏ္းက လာေရက္ခဲ့သလို၊ ကခ်င္ျပည္နယ္ကိုေတာ့ Ireland ႏိုင္ငံက St. Columban အသင္းဂိုဏ္းက လာေရာက္ သာသနာျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ ပုသိမ္၊ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးနဲ႕ ခ်င္းေတာင္ကိုေတာ့ MEP အဖြဲ႕ကပဲဆက္ၿပီး တာ၀န္ယူပါတယ္။

ဘာသာေရးတင္မကဘူး၊ ပညာေရးအတြက္လည္း ေက်ာင္းသံုး စာအုပ္ေတြ၊ အဘိဓာန္ေတြ၊ ဘာသာျပန္စာေပနဲ႕ က်မ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္၊ ေနာက္ထပ္လည္း ဆရာေတာ္ေတြဟာ သူေတာ္စဥ္ဂုိဏ္းေတြကို ဖိတ္ၾကားၿပီး အားျဖည့္ခဲ့ပါတယ္။

၁၈၆၇ ခုႏွစ္မွာ ေကာင္းေသာ သိုးထိန္းသီလရွင္ဂိုဏ္းဟာ ရန္ကုန္မွာ အမ်ိဳး သမီးေက်ာင္းဖြင့္တယ္၊ ၁၈၇၄-
မွာတိုင္းရင္းသူ ေတြခ်ည္း ပါ၀င္တဲ့ St.Francis Xavier သီလရွင္ ဂိုဏ္းကိုတည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး၊ ၁၈၈၉ ခုႏွစ္မွာ Franciscan သီလရွင္ေတြ ဟာ မႏၲေလး မေနာ္ရမန္မွာ အနာႀကီးေရာဂါသည္ ေတြအတြက္ ေဆး႐ံုဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။

၁၉၁၆ မွာေတာ့ က႐ုဏာေရးသီလရွင္ေတြဟာ က်ိဳင္းတံု ေနာင္ကန္မွာ အဲဒီလုိေဆး႐ံု ထပ္ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ ဆပ္ေျဖျခင္းအသင္း ဂုိဏ္းက ၁၈၉၅-ခုႏွစ္ မွာမိဘမဲ့ေက်ာင္းကုိ ေတာင္ငူသာသနာ လိပ္သုိမွာဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၂၉ မွာ (FSAG) စိန္အလြိဳက္ရွက္စ္ သီလရွင္ အသင္းဂုိဏ္းေရာက္ရွိလာၿပီး၊ (SDB) ဆုိတဲ့ ဆေလးရွင္းအသင္းဂုိဏ္း က ၁၉၃၉-ခုႏွစ္ကေန လက္သမားလုပ္ငန္း၊ ပုံႏွိပ္လုပ္ငန္းနဲ႕ ဖိနပ္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းေတြကုိ
တည္ေထာင္ဦးစီးခဲ့ၾကပါတယ္။ ေဆး႐ံု၊ ေဆးခန္း၊ လူအို႐ံု၊ မိဘမဲ့ေဂဟာ စတဲ့ လူမႈေရးနဲ႕က႐ုဏာေရး လုပ္ငန္းေတြကိုလည္း အသင္းဂိုဏ္း အသီးသီးက တြဲဖက္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ Missios School လို႕ေခၚတဲ့ သာသနာျပဳေက်ာင္းေတြဟာ အဲဒီေခတ္မွာ ေပၚထြက္ ခ့ဲတာပါ။ ေနရာအႏွံ႕အျပားမွာ ဘာသာ၀င္ ဦးေရတိုးပြားမ်ားျပားလာတာနဲ႕ အမွ် သက္ဆိုင္ရာ ဆရာေတာ္ေတြက အစီရင္ခံ တင္ျပၾကတဲ့အတြက္ သာသနာျပန္႕ပြားေရးဌါနခ်ဳပ္ကေန ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႕ မွာရန္ကုန္နဲ႕ မႏၲေလးကို Vicariate Apostolate (ေခၚ) အထူးေဒသအျဖစ္ ကေန Archdiocese (ေခၚ) ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သာသနာႀကီးႏွစ္ခု အျဖစ္တိုးျမႇင့္ သတ္မွတ္ေပးခဲ့ ပါတယ္။ ရန္ကုန္ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သာသနာရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ ပုသိမ္ဂိုဏ္းအုပ္သာသနာနဲ႕ ေတာင္ငူ၊ မႏၲေလးဂိုဏ္းခ်ဳပ္သာသနာရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ က်ိဳင္းတံု ဂိုဏ္းအုပ္သာသနာနဲ႕ ျမစ္ႀကီးနားဂိုဏ္းအုပ္သာသနာ ဆိုၿပီး ခြဲျခားေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရန္ကုန္ကေန ျပည္သာသနာကို ၁၉၆၁ နဲ႕ ေမာ္လၿမိဳင္ကို ၁၉၉၃ မွာ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့သလို၊ ေတာင္ငူ ကေန ၁၉၆၁ မွာ ေတာင္ႀကီး နဲ႕ ၁၉၈၈ မွာ လြိဳင္ေကာ္ တို႕ကို ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ ျပန္ကာ၊ က်ိဳင္းတံု က လား႐ႈိးကို ၁၉၇၅ မွာ ခြဲေပးၿပီး၊ မႏၲေလးက ဟားခါးကို ၁၉၉၂ မွာ ခြဲေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ၁၉၉၈ မွာေတာင္ႀကီးက Archdiocese အျဖစ္တိုးျမႇင့္ သတ္မွတ္ခံရတဲ့အတြက္ အခုလက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သာသနာႀကီး (၃) ခုနဲ႕ ဂိုဏ္းအုပ္ သာသနာ (၉) ခု၊ စုစုေပါင္း (၁၂) ခုရွိေနတာပါ။

ဒီ ၂၀၀၅-ခုႏွစ္ဟာ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သာသနာ (၂) ခုရဲ႕ ေရႊရတုႏွစ္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့့္္ ေရႊဂ်ဴဗလီပီပြဲြဲ က်င္းပဖို႔ စီစဥ္တာျဖစ္ပါတယ္။ သမိုင္းကိုမသိရင္ ဂ်ဴဗလီရဲ႕အရသာကို ခံစားလို႕မရႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဂ်ဴဗလီပြဲကို ဘယ္လိုက်င္းပမယ္ဆိုတာ မေျပာခင္ဒီ ဂ်ဴဗလီ ပြဲက်င္းပရျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို အရင္ေျပာျပခ်င္ပါ တယ္။

ရည္ရြယ္ခ်က္ က (၅)ခု ရွိပါတယ္။
ပထမ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘုရားသခင္နဲ႕တကြသာသနာျပဳ ပုဂိၢဳလ္မ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးဆပ္တင္ဖို႕႔ပါ။ ဘာလို႕ လဲဆုိေတာ့ သံေပါလူးက (ေရာမ - ၁၀း၁၄-၁၅) မွာ “မယံုၾကည္လွ်င္ အဘယ္သို႕ ပတၳနာျပဳႏိုင္မည္နည္း၊ သတင္းမၾကားလွ်င္ အဘယ္သို႕ ယံုၾကည္ႏိုင္မည္နည္း၊ ေဟာေျပာသူမရွိလွ်င္ အဘယ္သို႕ ၾကားႏိုင္မည္နည္း၊ လူကို မေစလႊတ္လွ်င္အဘယ္သို႕ေဟာေျပာႏိုင္မည္နည္း” လို႕ဆိုထားတဲ ့အတိုင္းဘုရားသခင္ ကသာသနာျပဳပုဂိၢဳလ္ေတြကို ေစလႊတ္ေပးခဲ့လို႕ ကြၽန္ေတာ္ တို႕က ယံုၾကည္ျခင္း ဆုကို ရတာမဟုတ္ပါလား။

ဒုတိယရည္ရြယ္ခ်က္ကကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ယံုၾကည္ျခင္းကို ရွင္သန္ႀကီးထြားေစဖို႕ပါ။ ရရွိထားၿပီးသား ယံုၾကည္ ျခင္းကို မဆံုး႐ႈံးရေအာင္ ထိန္းသိမ္းၿပီးတိုးပြားေအာင္ႀကိဳးစားဖို႕ပါ။

တတိယတစ္ခုကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကက္သလစ္ အသင္းေတာ္ရဲ႕ အေျခခံအုတ္ျမစ္ကို ကိုယ္ေတာ္ျမတ္စကၠရမင္တူးအားျဖင့္ ေလးနက္ခိုင္မာေစဖို႕ျဖစ္ပါတယ္။

စတုတၳအေနနဲ႕ကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရွိၾကတဲ့ ဆရာေတာ္မ်ား အခ်င္းခ်င္း၊ ဆရာေတာ္နဲ႕ ရဟန္းေတာ္မ်ား၊ ရဟန္းေတာ္မ်ား အခ်င္းခ်င္း၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားနဲ႕ ဘာသာတူမ်ား၊ ဘာသာတူမ်ား အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ စကၠရမင္တူးကို ဗဟိုထားၿပီး စည္းလံုးညီညြတ္ၾကဖို႕ ရည္ရြယ္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး တစ္ခုက အေရးအႀကီးဆံုးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ လူသစ္ စိတ္သစ္နဲ႕ အသင္းေတာ္ရဲ႕ဘ၀ စာမ်က္ႏွာသစ္ကို ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ဖို႕ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ လူသစ္စိတ္သစ္ျဖစ္ေအာင္ ဂ်ဴဗလီႏွစ္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ခ်က္အတိုင္း လုပ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဂ်ဴဗလီႏွစ္ အေၾကာင္းကို ၀တ္ျပဳရာက်မ္း အခန္းႀကီး ၂၅ မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ၇ ႏွစ္၊ ၇ လီၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ငါးဆယ္ျပည့္တဲ့ ႏွစ္ဟာ ဂ်ဴဗလီႏွစ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာ ၀ယ္ယူ၊ ေရာင္းခ်၊ ေပါင္ႏွံ၊ ေခ်းငွါးထားတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာ၊ လယ္ယာ၊ ဥယ်ာဥ္၊ ၿခံ စတာေတြ အားလံုးကို မူလပိုင္ရွင္ကို ျပန္ေပးရမယ္လုိ႕ဆုိပါ တယ္။

ဘုရားသခင္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ၄၉ ႏွစ္တာအတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ကြာဟမႈေတြ အားလံုးကို သာတူညီမွ်ျဖစ္ေအာင္ ႏွစ္ငါးဆယ္မွာ တစ္ႀကိမ္ ျပန္ၿပီး ညီမွ်ျခင္းခ်တဲ့ သေဘာပါ။ ပစၥည္းဥစၥာတင္မက မုန္းေၾကြး၊ ရန္ေၾကြး၊ အာဃာတေတြ အားလံုးကို ေလွ်ာ္ျပစ္ဖို႕၊ ျပန္လည္ေက်ေအး သင့္ျမတ္ဖို႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေဆာင္ၾကဥ္းဖို႕ ျဖစ္ပါတယ္။ လာမယ့္ ႏို၀င္ဘာ ၂၄-၂၆ ထိ ရန္ကုန္ ရဟန္းျဖစ္တကၠသိုလ္မွာ သာသနာ အသီးသီးကေန မိမိတို႕ရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို ျပခန္းတစ္ခုစီ ဖြင့္လွစ္ျပသၾကရမယ္။

ဇြန္လ တုန္းက ပို႕ခ်ခဲ့တဲ့ ျပန္လည္သံုးသပ္ျခင္း အစီအစဥ္ရဲ႕ ရလဒ္ေတြကို အေျခခံၿပီး အနာဂတ္အတြက္ စီမံကိန္းေတြ ခ်မွတ္ၾကမယ္။ ႏိုင္၀င္ဘာ ၂၇ ရက္ တနဂၤေႏြေန႕မွာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အမႈထမ္း ေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ အသင္းဂိုဏ္းအသီးသီးက ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ားနဲ႕အတူ ရန္ကုန္ စိန္ေမရီ ကာသီျဒယ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ မစၦားပူေဇာ္ၿပီး ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးဆပ္တင္ၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။

- ခံပြင့္ -

ယံုၾကည္ျခင္းအေမြ

ယံုၾကည္ျခင္းအေမြ

ဓမၼေဟာင္းမွာ သစ္ပင္ရဲ႕အသီးေၾကာင့္ အာဒံနဲ႕သားစဥ္ေျမးဆက္ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရေပမဲ့ဓမၼသစ္မွာ သစ္တိုင္ရဲ႕ အသီးေၾကာင့္လူသားေတြ ကယ္တင္ျခင္း ခံၾကရပါတယ္။ မီးကိုမီးနဲ႕ျငိႇမ္းလ႕ိုမရသလို ရန္ကိုရန္ခ်င္းတံု႕ ႏွင္းလို႕လည္းမရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အာဒံရဲ႕မနာခံမႈကိုသခင္ေယဇူးက နာခံျခင္းနဲ႕ေျဖရွင္းေပးေတာ္မူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ “ငါသည္ ခမည္းေတာ္အားျဖင့္ အသက္ရွင္သည္နည္းတူ ငါ့ကိုစားေသာသူသည္ငါ့အားျဖင့္ အသက္ရွင္လိမ့္မည္” (ေယာ၅း ၅၇)။ ရွင္ျပန္ထေျမာက္ေတာ္မူတဲ့သခင္ဘုရားကကြၽႏု္ပ္တို႕ အတြက္ထာ၀ရအသက္ကို ကတိထား ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒီစကားဟာယံုၾကည္သူမ်ားအတြက္ ခြန္အားျဖစ္ေပမဲ့မယံုၾကည္သူမ်ား အတြက္ကေတာ့သခင္ဘုရား ရွင္ျပန္ထေျမာက္ေတာ္မူတယ္ ဆိုတာကို အျငင္းပြားစရာ ျဖစ္ေနရပါတယ္။

အခ်ိဳ႕က သခင္ဘုရားေသခံေတာ္မူတာဟာ “အားမတန္လို႕မာန္ေလွ်ာ့ၿပီး ၀ဋ္ရွိလို႕ခံလိုက္ရတာ”လို႕ဆိုပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာမွာ ဘုရားအျဖစ္ကိုရဖို႕ စြန္႕ျခင္းငါးပါးကိုျပဳရတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ စြန္႕ျခင္းငါးပါးကေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာကိုစြန္႕ျခင္း၊ ကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္း တစ္ခုခုကို စြန္႕ျခင္း၊ သား၊ သမီးကိုစြန္႕ျခင္း၊ ဇနီးမယား ကိုစြန္႕ျခင္းနဲ႕ ေနာက္ဆံုးအသက္ကိုစြန္႕ျခင္းတို႕ပါပဲ။ ဒီလိုစြန္႕ရတဲ့ အရာငါးပါးဟာ တစ္ပါးထက္တစ္ပါး ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားမႈပိုမိုႀကီးမားတယ္ဆိုတာ သတိျပဳမိမွာပါ။ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားေလ စြန္႕လႊတ္ ေပးဆပ္အနစ္ နာခံဖို႕ ခက္ခဲေလပါပဲ။ အခက္ဆံုးကိုမွ သခင္ဘုရားကလက္ေတြ႕က်င့္ျပေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ “ကိုယ့္အေဆြတုိ႕ အဖို႕ငွါ ကိုယ့္အသက္ကိုစြန္႕ျခင္းေမတၱာထက္သာ၍ျမတ္ေသာ ေမတၱာသည္မရွိ” (ေယာ၁၅း၁၃)။ သခင္ဘုရား
အေနနဲ႕လူ႕အျဖစ္ကို ယူေတာ္မမူခင္ကတည္း ကေ၀ဒနာလမ္းကို ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္မွန္းထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ “ကိုယ္ေတာ္သည္ယဇ္ႏွင့္ ပူေဇာ္သကၠာကို အလိုေတာ္မရွိသည္ျဖစ္၍ က်မ္းစာလိပ္၌အကြၽႏု္ပ္ကို ရည္ညႊန္းၿပီး ေရးထားသည္ႏွင့္အညီ အကြၽႏု္ပ္သည္ သြားပါမည္ဟု၀န္ခံပါ၏” လို႕ (ဆာလံ၄၀း၈)မွာေတြ႕ရပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ခံထမ္းရမဲ့ ဒုကၡဟာ အလဟသမျဖစ္မွန္းသိလို႕ လုိလိုလားလား ခံထမ္းေတာ္မူခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

လူရဲ႕အသက္ျဖစ္တဲ့ေသြးကို တစ္စက္မက်န္ သြန္းေလာင္းေပးၿပီး မိမိကိုယ္ကုိ ကြၽႏု္ပ္တို႕အတြက္ စေတးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ေၾကာင္စာျဖစ္ေတာ့မယ့္ ႀကြက္ရဲ႕စြန္႕လႊတ္ျခင္းဟာ ဒါနမေျမာက္ပါဘူး။ သခင္ဘုရားကေတာ့ ကားတိုင္လမ္းဟာ ခါးသီးမွန္းသိေပမဲ့ ခမည္းေတာ္ရဲ႕အလိုေတာ္ကိုနာခံ ျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ မတတ္သာလို႕မဟုတ္ပါ။ သိလွ်က္နဲ႕စြန္႕လႊတ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပ်ားေတြဟာပ်ားဖေယာင္းေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။ ဂ်ံဳစပါးေတြဟာ ေျမမွာက်ၿပီး အပင္ေပါက္တဲ့အခါ အသီးမ်ားစြာသီးတယ္။ သစ္ပင္ပန္းမာလ္၊ တိရိစၦန္ေတြဟာ လူေတြအတြက္ အစားေသာက္၊ အ၀တ္အထည္၊ ေဆး၀ါးေတြျဖစ္လာတယ္။

ဒါေတြဟာပိုၿပီးေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးကိုရဖို႕ မိမိဘ၀ကို အသံုးခ် အနစ္နာခံလိုက္ျခင္းပါပဲ။ သခင္ဘုရားရဲ႕ က်ိဳးပဲ့တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေၾကာင့္ ကြၽႏု္ပ္တို႕ ထာ၀ရအသက္ရွင္ခြင့္ ရၾကပါတယ္။ ”ထိုသူသည္ ငါတို႕၏ လြန္က်ဴးျခင္းအျဖစ္မ်ားေၾကာင့္ နာက်င္စြာႏွိပ္စက္ျခင္းကိုခံရေလ၏။ သူခံ ရေသာဒဏ္ခ်က္မ်ားအားျဖင့္ ငါတို႕သည္ အနာေပ်ာက္လွ်က္ရွိၾက၏” (ေဟရွာယ-၅၃း၅)။ ဒါေၾကာင့္ သခင္ဘုရားအေနနဲ႕ အားမတန္လို႕ မာန္ေလွ်ာ့ၿပီး ၀ဋ္ရွိလို႕ခံရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ထာ၀ရအသက္ကိုရဖို႕ရာ ေလာကအသက္နဲ႕ေပးဆပ္ခဲ့တာျဖစ္ ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ “တပည့္ေတာ္ႀကီးေတြဟာ အေလာင္းေတာ္ကိုခိုးယူ သြားၾကၿပီး သခင္ဘုရားရွင္ ျပန္ထေျမာက္တယ္လိုို႔ လိမ္ညာခဲ့ဲ့ၾကတာပါ” လိုို႔ဆိၾုကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တပည့္ေတာ္ႀကီးေတြသာ အေလာင္းေတာ္ကို ခိုးသြား႐ိုးမွန္ရင္ ရဟန္းအႀကီးအကဲေတြနဲ႕ ေရာမအာဏာပိုင္ေတြဟာ ေျမလွန္ၿပီး ရွာၾကမွာ မလြဲပါပဲ။ ေတြ႕မ်ားေတြ႕ခဲ့ရင္ ပုပ္ပြေနတဲ့အေလာင္း ကိုလမ္းလယ္မွာႀကိဳးနဲ႕ဆြဲၿပီး “ဒါလားဟဲ့...ရွင္ျပန္တဲ့သူ” လုိ႕သေရာ္မွာ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒီအတိုင္းျဖစ္ခဲ့လို႕ကေတာ့ ကြၽႏ္ုပ္တို႕လည္းယံုၾကည္သူျဖစ္ လာစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ သခင္ဘုရားအဖမ္းခံရေတာ့ သံေပတ႐ူးကမသိပါဘူးလို႕ျငင္းခဲ့သလို တျခား တပည့္ေတာ္ႀကီးေတြလည္း ေျခဦးတည့္ရာ ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုေယာက်ၤားတန္မဲ့ သူရဲေဘာေၾကာင္ခဲ့တဲ့ သူေတြဟာ ကမၻာအႏွံ႕သြားၿပီး ရွင္ျပန္ျခင္း တရားေဟာရဲတာဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ အသိ ဥာဏ္မရွိတဲ့တိရိစၦာန္ေတြေတာင္ အသက္ေဘးက လြတ္ေအာင္ေျပးတတ္ၾကပါတယ္ လူေတြကဆို ကိုယ္အသက္နဲ႕ခႏၶာကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ကာကြယ္ေနၾကပါတယ္။ ရွင္ျပန္ထေျမာက္ျခင္းအေၾကာင္း ေဟာရင္ အသတ္ခံရမယ္ ဆိုတာသိပါလွ်က္နဲ႕ေဟာရဲၾကတာ တပည့္ေတာ္ႀကီးေတြဖက္က ေသခ်ာလို႕ပါ။ ေထာင္ျမင္လို႕ ရာစြန္႕ၿပီး ထာ၀ရအသက္ကို ေလာကီအသက္နဲ႕ အလဲအထပ္လုပ္ခဲ့ၾကတာပါ။

တခ်ိဳ႕ၾကျပန္ေတာ့ “သခင္ေယဇူးက ကားတိုင္ေပၚမွာ ေမ့ေျမာသြားတာ ကိုိတပည့္္ေတာ္ႀကီး ေတြဟာတိတ္္တဆိတ္ ေဆးကုေပးခဲ့ၾကၿပီး ရွင္ျပန္ထေျမာက္ တယ္လို႕ေႀကးေၾကာ္တာပါ” လို႕ဆိုၾကျပန္ပါတယ္။ ဧ၀ံဂလိက်မ္းေလးေစာင္စလံုးက သခင္ဘုရားကားတိုင္ေပၚမွာ အသက္ေတာ္စြန္႕ေတာ္မူတာကို ေဖၚျပပါတယ္။ နံေဘးေတာ္ကုိ ထုိးတဲ့စစ္သူႀကီးရဲ႕ လွံခ်က္နဲ႕တင္အသက္ပါေလာက္ပါတယ္။ တကယ္ မေသခဲ့ရင္လည္း ဒီလို ျပင္းထန္တဲ့ဒဏ္ရာကို ေဆးကုသဖို႕ရာ အခ်ိန္ၾကာမွာ ျဖစ္သလို ဖံုးဖိဖို႕လည္းခက္ပါတယ္။ “ပုပ္ရင္ေပၚ ဟုတ္ရင္ေၾကာ္”တဲ့။ ဒီလိုမမွန္ဘဲနဲ႕ဘယ္သူကအသက္စေတးၿပီး ေႀကြးေၾကာ္ရဲပါ့မလဲ။ မုသာ၀ါဒတစ္ခု အေပၚမွာအေျခခံခဲ့ရင္လည္း ဒီေလာက္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ ေက်ာ္တည္တံ့ခိုင္ၿမဲပါ႕မလား။

ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြဟာ မိုးဇယ္ရဲ႕ တရားက်မ္းေတြကို ဦးထိပ္ထားၾကပါတယ္။ (တရား၂၁း၂၃) မွာ “သစ္တိုင္၌ဆြဲထားျခင္းကို ခံရေသာ သူသည္ဘုရားသခင္၏ က်ိန္ဆုိျခင္းကုိ ခံရေသာသူျဖစ္၏”လို႕ဆိုပါတယ္။ ဒီလို အသတ္ခံရသူကိုဘယ္ဂ်ဴးကမွ မက္ဆီးယား အျဖစ္လက္ခံခ်င္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မ္းတတ္ဆရာ ဖာရီရွဲ ေစာလူးကိုယ္တိုင္က တပည့္ေတာ္ႀကီး ေပါလူးအျဖစ္နဲ႕ရွင္ျပန္တဲ့ သခင္ဘုရားကို သက္ေသခံခဲ့ပါတယ္။ သခင္ဘုရား ကိုယ္တုိင္က လည္းယုံၾကည္ျခင္းအားနည္းတဲ့ တပည့္ေတာ္ႀကီးေသာမတ္စ္ကုိ ထင္ရွားျပေတာ္မူ ခဲ့ပါတယ္။ ေရွးဦး ခရစ္ယာန္ေတြဟာလည္းရွင္ျပန္တဲ့ သခင္ဘုရားကိုယံုၾကည္ ကိုးစားလို႕ ေရာမအင္ပါယာ မင္းဆက္ဆယ္ဆက္ တိုင္တိုင္ ႏွစ္ေပါင္း သံုးရာေက်ာ္ညႇင္းပမ္း ႏွိပ္စက္ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။ မမွန္ကန္တဲ့ ကိစၥတစ္ခု အတြက္ဘယ္သူကမ်ားကိုယ့္ကိုယ္ ျခေသၤ့စာေကြၽး၊ မီး႐ႈိ႕သတ္ခံရဲပါ့မလဲ၊ ဘယ္လိုပဲ ေစာဒက တက္တက္အေျဖရွိပါတယ္။

တပည့္ေတာ္ႀကီးေတြနဲ႕ ေရွးဦးခရစ္ယာန္ေတြဟာ အသက္ေပးၿပီး ယံုခဲ့ၾကလို႕သူတို႕ဆီက ယံုၾကည္ျခင္း အေမြကို ကြၽႏု္ပ္တို႕ခံစားရရွိၾကပါတယ္။ ဒီယံုၾကည္ျခင္းအေမြကို မ်ိဳးဆက္သစ္အတြက္ လက္ဆင့္ကမ္းႏိုင္ဖို႕ ကြၽႏု္ပ္တို႕ႀကိဳးစားၾကပါစို႕။

ရဟန္းတစ္ပါး

ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ

ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ

ေလာကႀကီးမွာ အျပန္အလွန္ သေဘာတရားေတြ ရွိၾကေသာ္လည္းပဲ အမုန္းတရားမွာေတာ့ အျပန္အလွန္ သေဘာတရားေတြဟာ မေကာင္းလွပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ တခ်ိဳ႕အိမ္မ်ားမွာ ေရးဆြဲခ်ိတ္ထားၾကတာကို မိတ္ေဆြေတြ႕ဖူးပါလိမ့္မယ္။ “သင္ေကာင္းလွ်င္ ကြၽႏ္ုပ္မဆိုးပါ” ဆိုတာကိုေပါ့။ သင္မေကာင္းလွ်င္ ကြၽႏ္ုပ္လဲ ဆိုးမည္ ဆိုသည့္ သေဘာေပါ့။ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ လူေတြ ဒါမ်ိဳး က်င့္သံုးၾကတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားလာၾကပါ တယ္။ အခုေခတ္ လူေတြရဲ႕ အေတြးထဲမွာ လ်င္တဲ့ ေကာင္စား၊ အ တဲ့ေကာင္ ခံ ဆိုတာေတြရွိၾကပါတယ္။ ဘယ္သူ႕ကို ဘယ္လို လိွမ့္လိုက္ရမလဲ။ ဘယ္သူ႕ကို ဘယ္လို႐ိုက္လိုက္ ရမလဲ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ မင္းခ်ရင္ ငါျပန္ခ် မယ္။ မင္းခ်ဲရင္ ငါျပန္ခ်ဲမယ္ဆိုတာမ်ိဳးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစနစ္ႀကီးဟာ ေနရာေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ က်င့္သံုးၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေပၚလစီက်င့္စဥ္ဟာ မေကာင္းပါဘူး။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အက်ိဳး ယုတ္ ေစပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀အထိ ျပင္ဦးလြင္မွာ ေနဖူးသူျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေန႕ ေစ်းႀကီးဘက္ကို အသြားမွာ စက္ဘီး တစ္စီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို အားရပါးရ ေက်ာ္တက္သြားပါတယ္။ ပထမေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္သလိုလိုနဲ႕ ေနာက္ပိုင္း စိတ္ထဲမွာ ေဒါသထြက္လာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႕စက္ဘီးကို ျပန္ေက်ာ္တက္ပါတယ္။ သူကလဲ ကြၽန္ေတာ့္လို လူမ်ိဳး ထင္ပါရဲ႕၊ ဒါမွမဟုတ္ အလ်င္လိုလို႕ပဲလား မသိျပန္ ေက်ာ္တက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ေက်ာ္တက္ ျပန္ပါတယ္။ ဒီလို သူေက်ာ္တက္လိုက္၊ ကိုယ္ေက်ာ္တက္လိုက္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ေစ်းႀကီးသြားမယ့္ ခရီးစဥ္ဟာ ေပ်ာက္မွန္းမသိ ေပ်ာက္သြားတာ။ ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဟာၿမိဳ႕ျပင္သခ်ၤဳိင္းနားကို ေရာက္ ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာမွ ကြၽန္ေတာ္ အသိ၀င္လာပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီၿမိဳ႕ျပင္ သခ်ၤဳိင္းကေန ၿမိဳ႕ထဲ၊ ၿမိဳ႕ထဲကေန ေစ်းကို ျပန္နင္းဖို႕ဆိုတာ အေ၀းႀကီးပါ။ အေတာ္ေလးကို နင္းယူရ ပါလိမ့္မယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ တစ္ဦးကို တစ္ဦး အၿပိဳင္အဆိုင္ လုပ္ခဲ့ၾကတာဟာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အက်ိဳးမ ေပးပါဘူး။ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဘက္ နစ္နာမႈေတြပဲ ရရွိခဲ့ၾကပါတယ္။

အခု ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းေတြဘာေတြ ၿပီးလို႕ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ္တို႕ စက္ဘီးၿပိဳင္စီးတုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႕ဟာ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ ႏွစ္ဦးသာ ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုၾကပါစို႕။ အဲဒီႏိုင္ငံေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ေနၾကပါမလဲ။ စစ္ပြဲရဲ႕ဒဏ္ေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္ ပ်က္စီးခဲ့ရမလဲ၊ မိဘမဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ေအာ္သံေတြ၊ အဖ်က္ဆီးခံရတဲ့ မိန္းမငယ္ေတြရဲ႕ ငို႐ႈိက္သံေတြ၊ ေဆး႐ံုေပၚ၊ လမ္းေပၚက အဂၤါမစံု သူေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ဦးကို က်ိန္ဆဲေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဟာ စက္ဘီးတစ္စီးေလာက္ကိုသာ ထိန္းသိမ္းတဲ့သူ ေတြမို႕ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။

ကြၽန္ေတာ္တို႕ဒီေန႕ေခတ္ ကမၻာႀကီးထဲကို ျပန္၀င္ၾကည့္ၾကရေအာင္။ ဒီေန႕ကမၻာႀကီးဘယ္လိုျဖစ္ေနပါသလဲ။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရန္ေထာင္မႈေတြ၊ တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္တစ္ႏိုင္ငံ ရန္လိုအမုန္းပြားမႈေတြဟာ ေနရာတိုင္းမွာ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ မင္း ေသနတ္နဲ႕ပစ္ရင္ ငါက အေျမာက္နဲ႕ပစ္မယ္။ မင္းအေျမာက္နဲ႕ပစ္ရင္ ငါက ဒံုးက်ည္နဲ႕ ပစ္မယ္ စသျဖင့္ ေၾကြးေၾကာ္ေနၾကပါတယ္။ ေၾကြးေၾကာ္တဲ့အတိုင္းလည္း လုပ္ေဆာင္ေနၾကပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုက္လံထိန္းသိမ္းတဲ့ ပုဂိၢဳလ္မ်ား၊ ၾကား၀င္ ျဖန္ေျဖတဲ့ ပုဂိၢဳလ္မ်ားကေတာ့ အလြန္ကို နည္းသြားၾကပါၿပီ။ ဒီေန႕ လူေတြကကမၻာႀကီးကို၀ိုင္း၀န္းႏွိပ္စက္ ေနၾကပါတယ္။ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး အႏိုင္ယူဖို႕ ကလြဲရင္လူေတြဘာကိုမွ စိတ္၀င္စားၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေတြးေတာၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုမွာ လူဆိုးေတြ ၀ိုင္း႐ိုက္ လို႕ မင္းသားက သည္းခံၿပီး ငံု႕ခံ ေနရင္ ပရိတ္ သတ္ကအားမရ ၾကပါဘူး။ ေနာက္ မင္း သားက ကလဲ့စားေခ်ၿပီး ျပန္ခ်ၿပီဆိုရင္ေတာ့ လက္ခုပ္ၾသဘာေပးၾကပါတယ္။ ေက်နပ္ၾက
ပါတယ္။ ဘာကို ခံစားၾကပါသလဲ။ ေအာင္ျမင္မႈကို ခံစားၾကတာလား၊ ရက္စက္မႈကိုခံစားၾကတာလား၊ ၾကင္နာမႈကို ခံစားၾကတာလား၊ သည္းခံမႈကို ခံစားၾကတာလား ဆိုတာ စဥ္းစားပါ မိတ္ေဆြ။ ဒီအခ်က္ဟာ အေရးႀကီးဆံုးပါ။ ဒီအခ်က္ကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ တို႕တေတြ ဘာသာတရား ႐ႈေထာင့္ကေန ၾကည့္ၾကရေအာင္။ တရားျပသူေတြက ရန္ကိုရန္နဲ႕ တုန္႕ျပန္ျခင္းကို အတိုမၾကည့္နဲ႕ အရွည္ၾကည့္ လို႕ အဆုံးအမထားခဲ့ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႕ ခရစ္ယာန္ေတြ အေနနဲ႕ေတာ့ဘယ္လို ျမင္ပါသလဲ။ ဘုရားရွင္က ဘယ္လိုေဟာေတာ္မူပါသလဲ။ ျပန္လည္သံုးသပ္ ၾကည့္ရေအာင္ မိတ္ေဆြ။ ကိုယ္ေတာ္ရွင္က အရွင္းဆံုး ေျပာထားပါတယ္။ မိမိ ပါးတစ္ဖက္ ႐ိုက္တဲ့ သူကို ေနာက္ထပ္ ပါးတစ္ဖက္ကို ေပးလုိက္အံုးလုိ႕ က်မ္းစာေတာ္ျမတ္ထဲမွာ မိန္႕ဆိုထားပါတယ္ (သံမာေတဦး-၅း၃၉)။ ထုိ႕အတူပဲ မိမိရန္သူမ်ားကိုလည္း ခ်စ္ၾကဖို႕ မိန္႕မွာထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ရွင္းပါ ၿပီ မိတ္ေဆြ။

မိတ္ေဆြေရာ မိမိရန္သူေတြေတြ႕ရင္ ဘယ္လိုတုန္႕ ျပန္မွာလဲ။ ဘယ္လို ဆက္ဆံပါသလဲ။ မိမိရဲ႕ေကာင္းမြန္မႈ၊ မိမိရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုေရာ မိမိရဲ႕ ရန္သူကို ျပရဲပါသလား။ မီးကို မီးႏွင့္ ၿငႇိမ္းလို႕မရ သလိုေပါ့ မိတ္ေဆြ။ ေအးျမတဲ့ ေမတၱာတရား ေရေအးနဲ႕ ၿငႇိမ္းပါမွ ၿငိမ္းမွာျဖစ္ပါတယ္။ အခုဆို ကမၻာႀကီးမွာ ေနရာတိုင္းလိုလို စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ တစ္ခု ေတာ္ေသးတာကေတာ့ စစ္ပြဲေတြဟာ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးထဲကို ၀င္မလာေသးတာပါပဲ။ တကယ္လို႕သာ ပထမ ကမၻာစစ္၊ ဒုတိယ ကမၻာ စစ္ေတြတုန္းကလို လူေတြ ေသေက်ၾကတဲ့စစ္ပြဲႀကီးေတြ ျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မလြယ္ပါလား မိတ္ေဆြ။ ဒီလို စစ္ပြဲေတြဟာ လက္နက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ တပ္ဆင္တာ၊ မဟာမိတ္ အၿပိဳင္ဖြဲ႕တာ စတာေတြ အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ အခုေခတ္ စစ္ေအးကာလဆိုေပမယ့္ လူတိုင္းဟာ စစ္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္ဆိုရင္ေတာ့ မမွားပါဘူး။ တကယ္လည္းပဲ ျပင္ဆင္ေနၾကပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို မိမိကုိယ္ကုိ ကာကြယ္ဖို႕ တာ၀န္ရွိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့သူ႕ကို ကိုယ္သတ္၊ ကိုယ့္ကိုသူသတ္ ဆိုတဲ့လက္စားေခ်ျခင္းမ်ိဳးကေတာ့ မေကာင္းႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။

မိတ္ေဆြလည္း အသက္ရွင္ခ်ိန္အတြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ လူ႕ေဘာင္မွာ ေနထိုင္ႏိုင္ပါေစ။ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့လူ႕ေဘာင္ကို တည္ေထာင္ႏိုင္ပါေစ။ ေမတၱာတရားနဲ႕တုန္႕ျပန္ႏိုင္ပါေစ၊ သစၥာတရားကို ေ၀မွ်ႏိုင္ပါေစလို႕ ေတာင္းဆု ေခြၽလိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ မိတ္ေဆြအေပါင္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။

- ေ၀လီ -