ေမႊးပါေစ
ကုန္းေျမျမင့္ေတြေပါမ်ားလွတဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္ကို သြားရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အေမွ်ာ္ႀကီးေမွ်ာ္၍ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ခဲ့ရပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ ခ်ယ္ရီပင္ေလးမ်ား၊ ေတာင္ေပၚ ေတာင္ေအာက္ လမ္းကေလးမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ လာခဲ့ၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္ တကယ္တမ္းတြင္ေတာ့ ႀကံဳဖူးမွ ယံုရသည္ဆိုသည့္ အတိုင္း ဖုန္ထူထူႏွင့္ ထေနာင္းပင္အရိပ္ကို အားျပဳ၍ ခရီးထြင္ခဲ့ဘူးေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ လူငယ္မ်ားသည္ ေကြ႕ေကာက္လိမ္ဖယ္ ေတာအထပ္ထပ္ ေတာင္အသြယ္သြယ္ၾကား၌ ေဖာက္လုပ္ထားေသာ ကားလမ္း 
က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေပၚတြင္ ရွမ္းျပည္နယ္၏ လွပမႈကိုခံစားရမည္ဟု အာသီသ ျပင္းျပခဲ့ပါသည္။ ႐ြာငံေရာက္ခဲ့ၿပီဆိုရင္ပဲ အညာေျမႏွင့္ မတူေတာ့သည့္ ပန္းမ်ားကို ေတြ႕ရပါေတာ့သည္။ လမ္းေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္စီ၌ လွပသည့္ ေတာ႐ိုင္းပန္းမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ လုပ္လက္စ ေနလွန္းအုတ္ မ်ားကို လည္းေကာင္း၊ မညီမညာ ေျမနီနီေပၚ၌ ေလွခါးထစ္စိုက္ခင္းမ်ားကို လည္းေကာင္း မွတ္တမ္းတင္မိပါသည္။ ေအာင္ပန္းကို ေရာက္သည္ဟု ဆိုရင္ပင္ အညာဌာေနႏွင့္ လံုး၀မတူေသာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေလ့လာခံစားရပါသည္။ အရာရာမွာ ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္းေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ေနရာပင္။ ဒီမွာေတာ့ ေတာင္ေတြက အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာလံုး အုပ္မိုးခင္းက်င္းထား လွ်က္ရွိပါသည္။ ဒီလိုနဲ႕ ေတာအထပ္ထပ္ ေတာင္အသြယ္သြယ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္လာၿပီးေနာက္ ေမွာင္ရီၿပိဳးျပအခ်ိန္တြင္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ထဲသို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ကားကေလးဆိုက္ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ႏွင္းေတြေ၀ေနေသာ္လည္း ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႕၏ လႈပ္ရွား မႈမ်ားကေတာ့ ပ်ားပန္းခတ္မွ်ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ ညေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္က မနက္ျဖန္ မနက္ ဘုရားျဖဴသို႕ အလည္တစ္ေခါက္ ေရာက္ဦးမည္ဟု ေျပာသျဖင့္ ေပ်ာ္ခဲ့ရပါသည္။ ေတာင္ႀကီးဆိုလွ်င္ ဓါတ္ပံုထဲ၌ပင္ ေကာင္းစြာမျမင္ဖူးခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕သည္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကို လွည့္ပတ္ကာ ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္ေန႕ မနက္ခပ္ေစာေစာမွာ မစၦား တရားၿပီးသည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ စတင္ထြက္ၾကပါေတာ့သည္။ ဘုရားျဖဴဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ခရစ္ယာန္ေတြအေနနဲ႕ တရင္းတႏွီး ရွိၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားျဖဴမွာ ဆြံ႕အ၊ နားမၾကား ကေလးေတြရွိ တယ္ေပါ့ေလ။ ဟိုးအရင္မ်ားဆီက တစ္ခါ တေလ စိတ္၀င္စားခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဘုရားျဖဴကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္၏ ေတြးထင္ခ်က္တို႕ ေ၀းလြင့္ခဲ့ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ေသာ အနိဌာ႐ံုျမင္ကြင္းတို႕ကို ထင္သေလာက္ မေတြ႕ခဲ့ရသည္ သာကမ မိမိကိုယ္မိမိ အထင္ႀကီးခဲ့ေသာ စိတ္မ်ား၊ မိမိကိုယ္ကို အားရခဲ့ေသာ စိတ္မ်ား ေ၀းလြင့္ခဲ့ရပါေတာ့သည္။ ထို႕ အတူ ဘုရားရွင္၏ေက်းဇူးေတာ္၊ ဖန္ဆင္းရွင္၏ ႀကီးျမတ္လွေသာ ဂ႐ုဏာေတာ္ကို ခံစားခဲ့ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕တေတြ ရပ္ကြက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စ ေတြ႕ရတတ္ေသာ ကိုယ္ခႏၶာအားနည္းေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ဤေနရာတြင္ ရာႏွင့္ခ်ီ၍ေတြ႕ရေသာအခါ ၎င္းတို႕အလယ္တြင္ ၀င္ထြက္သြားလာဖို႕ကိုပင္ ပထမ၌ ခပ္ရွိန္ရွိန္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕ေလးေတြ၏ ၿပံဳး႐ႊင္ေနေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ျဖဴစင္ေသာ အျပဳအမူမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကို ယဥ္ပါးေစခဲ့ပါသည္။ ေရွးဦးစြာ ကြၽန္ေတာ္တို႕သည္ မည္သည့္အဖြဲ႕တြင္မွ် မသတ္မွတ္ရေသးေသာ ကေလးမ်ားထံသို႕ ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ေလ့က်င့္ကစားစရာ ပစၥည္းမ်ိဳးစံုႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ား လႈပ္ရွားသြားလာႏိုင္ရန္ သီလရွင္မ်ားႏွင့္ ေစတနာရွင္ ဆက္ကပ္လူငယ္ေလးမ်ားမွ ၀ိုင္း၀န္းကူညီေပး လွ်က္ရွိပါသည္။ အခ်ိဳ႕ကေလးမ်ားသည္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္လာၾကသလို အခ်ိဳ႕ ကေလးမ်ားသည္ ေက်ာင္းတက္လာႏိုင္ လာၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ ကေလးမ်ားမွာေတာ့ မည္သို႕ပင္ ႀကိဳးစားေစကာမူ ၀မ္းတြင္းကပါလာေသာ ေရာဂါကို ဆက္လက္၍ ခံစားေနၾကရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕လည္း အိပ္ေဆာင္မ်ားသို႕ ေလ့လာသည့္ သေဘာႏွင့္ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈၾကရာ အခ်ိဳ႕ကေလးမ်ားသည္ အာ႐ံုေၾကာ သန္စြမ္းမႈမရွိသျဖင့္ မိမိတို႕၏ အိပ္ခန္းေဆာင္၌ သာလွ်င္ ေနထိုင္ၾကရပါသည္။ သို႕ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေတြး ထင္ထားသကဲ့သို႕ ပတ္၀န္းက်င္မ်ိဳးကို မေတြ႕ခဲ့ရပါ။ သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္ေသာ ကုတင္၊ အိပ္ခန္းမ်ားႏွင့္ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးမ်ားကိုပါ ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။ ဘုရားရွင္အရိပ္ေတာ္၌ ရွိေနၾကေသာ သူမ်ားျဖစ္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ မိမိတို႕၏ ဒုကၡိတဘ၀ကို မေထာက္ထားပဲ မိမိတို႕၏ သန္စြမ္းသမွ်ေသာ ေျခလက္အဂၤါမ်ားျဖင့္ ဘ၀တူညီအစ္ကိုမ်ားကို ကူညီေနၾကသူမ်ားကို ေတြ႕ရေတာ့ သံေ၀ဂရစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ ဆြံ႕အ၍ စကားမေျပာ တတ္ေသာ္လည္း ထင္းေပါက္ေနေသာ ဦးေလး ႀကီး၊ မိမိကိုယ္မိမိ မနည္း ထိန္းသိမ္းသြားလာ၍ မီးဖိုေခ်ာင္ ေ၀ရာ၀စၥမ်ားကို ကူညီ ေနၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ လံုး၀အလင္း အာ႐ံုမရွိေသာ္လည္း ထင္းပံုမွထင္းကို
မီးဖိုေဆာင္အတြက္ နိစၥဓူ၀ သယ္ေပးလွ်က္ရွိေသာ အန္တီေလးတို႕ကို ေတြ႕ရေတာ့ မိမိ ကိုယ္မိမိ အသံုး၀င္လွၿပီဟု ထင္ေသာစိတ္ ဘ၀င္ကို ၀မ္းနည္းစြာ အားမလို အားမရ ျဖစ္မိ႐ံုမက ဘုရားေပးေသာ စံုလင္ေသာ ကိုယ္လက္အဂၤါမ်ားကို အသံုးမခ်မိတဲ့ အတြက္ ေနာင္တရမိပါသည္။ ဒီထက္ ၀မ္းနည္းေစတာ ကေတာ့ ကိုယ္လက္အဂၤါ မစြမ္းေသာ္လည္း စာသင္ေက်ာင္းကို တစ္တန္းၿပီး တစ္တန္းတက္ကာ ဆုေတြယူေနတဲ့ ကေလးေတြကို ေတြ႕ေတာ့ ဘယ္အတန္းမွာမွ ဆုမရရွိခဲ့ဖူးေသာ ကြၽန္ေတာ္အျဖစ္ကို ရွက္လာမိပါသည္။ ဤသို႕ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ အေနႏွင့္ ေတြးထင္မိတာကေတာ့ ဘုရားရွင္၏ေက်းဇူးေတာ္ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕လည္းပဲ ဘုရားရွင္၏ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္သာလွ်င္ ဤကေလးငယ္မ်ား၏ အျဖစ္မ်ိဳး ေရာက္ရွိမလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ထို႕အတူ ေက်းဇူးရွင္မိဘႏွစ္ပါး၏ သေႏၶတည္စမွစ၍ ျပဳစုထိန္းသိမ္းခဲ့မႈ အေရးပါပံုကိုလည္း သိျမင္ခဲ့ရပါသည္။
လူငယ္ေမာင္မယ္ အေပါင္းတို႕ ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ္တို႕သည္လည္း တစ္ေန႕ေသာအခါတြင္ မိခင္မ်ား၊ ဖခင္မ်ား ျဖစ္လာၾကမည္ ျဖစ္၍ မိမိတို႕ အျပဳအမူေလးတစ္ခုသည္ အလြန္ပင္ ႏုနယ္လွေသာ အျပစ္မဲ့သည့္ ရင္ေသြးငယ္တို႕၏ ဘ၀ကို တစ္သက္တာ ထိခိုက္ေစသည္ကို ေလးနက္စြာ စဥ္းစားေစလိုပါသည္။ ဤကဲ့သို႕ အသိစိတ္ျဖင့္ ဤေလာက လူ႕ေဘာင္ကို ၀ိုင္း၀န္းကူညီ ၾကင္နာယုယ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ ပြင့္ေသာ ပန္းတိုင္းေမႊးမည္၊ ရင္ေသြးငယ္အေပါင္း ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူး ေစမည္မွာ အမွန္ပဲျဖစ္ပါသည္။ ခ်စ္ေသာလူငယ္အေပါင္း ေလာကႀကီးအား တစ္ေန႕ေသာ အခ်ိန္၌အလွဆင္ႏိုင္ေသာ ဥယ်ာဥ္မူႈးမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေပၚတြင္ ရွမ္းျပည္နယ္၏ လွပမႈကိုခံစားရမည္ဟု အာသီသ ျပင္းျပခဲ့ပါသည္။ ႐ြာငံေရာက္ခဲ့ၿပီဆိုရင္ပဲ အညာေျမႏွင့္ မတူေတာ့သည့္ ပန္းမ်ားကို ေတြ႕ရပါေတာ့သည္။ လမ္းေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္စီ၌ လွပသည့္ ေတာ႐ိုင္းပန္းမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ လုပ္လက္စ ေနလွန္းအုတ္ မ်ားကို လည္းေကာင္း၊ မညီမညာ ေျမနီနီေပၚ၌ ေလွခါးထစ္စိုက္ခင္းမ်ားကို လည္းေကာင္း မွတ္တမ္းတင္မိပါသည္။ ေအာင္ပန္းကို ေရာက္သည္ဟု ဆိုရင္ပင္ အညာဌာေနႏွင့္ လံုး၀မတူေသာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေလ့လာခံစားရပါသည္။ အရာရာမွာ ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္းေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ေနရာပင္။ ဒီမွာေတာ့ ေတာင္ေတြက အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာလံုး အုပ္မိုးခင္းက်င္းထား လွ်က္ရွိပါသည္။ ဒီလိုနဲ႕ ေတာအထပ္ထပ္ ေတာင္အသြယ္သြယ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္လာၿပီးေနာက္ ေမွာင္ရီၿပိဳးျပအခ်ိန္တြင္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ထဲသို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ကားကေလးဆိုက္ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ႏွင္းေတြေ၀ေနေသာ္လည္း ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႕၏ လႈပ္ရွား မႈမ်ားကေတာ့ ပ်ားပန္းခတ္မွ်ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ ညေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္က မနက္ျဖန္ မနက္ ဘုရားျဖဴသို႕ အလည္တစ္ေခါက္ ေရာက္ဦးမည္ဟု ေျပာသျဖင့္ ေပ်ာ္ခဲ့ရပါသည္။ ေတာင္ႀကီးဆိုလွ်င္ ဓါတ္ပံုထဲ၌ပင္ ေကာင္းစြာမျမင္ဖူးခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕သည္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကို လွည့္ပတ္ကာ ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္ေန႕ မနက္ခပ္ေစာေစာမွာ မစၦား တရားၿပီးသည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ စတင္ထြက္ၾကပါေတာ့သည္။ ဘုရားျဖဴဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ခရစ္ယာန္ေတြအေနနဲ႕ တရင္းတႏွီး ရွိၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားျဖဴမွာ ဆြံ႕အ၊ နားမၾကား ကေလးေတြရွိ တယ္ေပါ့ေလ။ ဟိုးအရင္မ်ားဆီက တစ္ခါ တေလ စိတ္၀င္စားခဲ့ဖူးပါတယ္။ဘုရားျဖဴကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္၏ ေတြးထင္ခ်က္တို႕ ေ၀းလြင့္ခဲ့ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ေသာ အနိဌာ႐ံုျမင္ကြင္းတို႕ကို ထင္သေလာက္ မေတြ႕ခဲ့ရသည္ သာကမ မိမိကိုယ္မိမိ အထင္ႀကီးခဲ့ေသာ စိတ္မ်ား၊ မိမိကိုယ္ကို အားရခဲ့ေသာ စိတ္မ်ား ေ၀းလြင့္ခဲ့ရပါေတာ့သည္။ ထို႕ အတူ ဘုရားရွင္၏ေက်းဇူးေတာ္၊ ဖန္ဆင္းရွင္၏ ႀကီးျမတ္လွေသာ ဂ႐ုဏာေတာ္ကို ခံစားခဲ့ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕တေတြ ရပ္ကြက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စ ေတြ႕ရတတ္ေသာ ကိုယ္ခႏၶာအားနည္းေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ဤေနရာတြင္ ရာႏွင့္ခ်ီ၍ေတြ႕ရေသာအခါ ၎င္းတို႕အလယ္တြင္ ၀င္ထြက္သြားလာဖို႕ကိုပင္ ပထမ၌ ခပ္ရွိန္ရွိန္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕ေလးေတြ၏ ၿပံဳး႐ႊင္ေနေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ျဖဴစင္ေသာ အျပဳအမူမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကို ယဥ္ပါးေစခဲ့ပါသည္။ ေရွးဦးစြာ ကြၽန္ေတာ္တို႕သည္ မည္သည့္အဖြဲ႕တြင္မွ် မသတ္မွတ္ရေသးေသာ ကေလးမ်ားထံသို႕ ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ေလ့က်င့္ကစားစရာ ပစၥည္းမ်ိဳးစံုႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ား လႈပ္ရွားသြားလာႏိုင္ရန္ သီလရွင္မ်ားႏွင့္ ေစတနာရွင္ ဆက္ကပ္လူငယ္ေလးမ်ားမွ ၀ိုင္း၀န္းကူညီေပး လွ်က္ရွိပါသည္။ အခ်ိဳ႕ကေလးမ်ားသည္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္လာၾကသလို အခ်ိဳ႕ ကေလးမ်ားသည္ ေက်ာင္းတက္လာႏိုင္ လာၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ ကေလးမ်ားမွာေတာ့ မည္သို႕ပင္ ႀကိဳးစားေစကာမူ ၀မ္းတြင္းကပါလာေသာ ေရာဂါကို ဆက္လက္၍ ခံစားေနၾကရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕လည္း အိပ္ေဆာင္မ်ားသို႕ ေလ့လာသည့္ သေဘာႏွင့္ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈၾကရာ အခ်ိဳ႕ကေလးမ်ားသည္ အာ႐ံုေၾကာ သန္စြမ္းမႈမရွိသျဖင့္ မိမိတို႕၏ အိပ္ခန္းေဆာင္၌ သာလွ်င္ ေနထိုင္ၾကရပါသည္။ သို႕ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေတြး ထင္ထားသကဲ့သို႕ ပတ္၀န္းက်င္မ်ိဳးကို မေတြ႕ခဲ့ရပါ။ သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္ေသာ ကုတင္၊ အိပ္ခန္းမ်ားႏွင့္ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးမ်ားကိုပါ ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။ ဘုရားရွင္အရိပ္ေတာ္၌ ရွိေနၾကေသာ သူမ်ားျဖစ္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ မိမိတို႕၏ ဒုကၡိတဘ၀ကို မေထာက္ထားပဲ မိမိတို႕၏ သန္စြမ္းသမွ်ေသာ ေျခလက္အဂၤါမ်ားျဖင့္ ဘ၀တူညီအစ္ကိုမ်ားကို ကူညီေနၾကသူမ်ားကို ေတြ႕ရေတာ့ သံေ၀ဂရစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ ဆြံ႕အ၍ စကားမေျပာ တတ္ေသာ္လည္း ထင္းေပါက္ေနေသာ ဦးေလး ႀကီး၊ မိမိကိုယ္မိမိ မနည္း ထိန္းသိမ္းသြားလာ၍ မီးဖိုေခ်ာင္ ေ၀ရာ၀စၥမ်ားကို ကူညီ ေနၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ လံုး၀အလင္း အာ႐ံုမရွိေသာ္လည္း ထင္းပံုမွထင္းကို
မီးဖိုေဆာင္အတြက္ နိစၥဓူ၀ သယ္ေပးလွ်က္ရွိေသာ အန္တီေလးတို႕ကို ေတြ႕ရေတာ့ မိမိ ကိုယ္မိမိ အသံုး၀င္လွၿပီဟု ထင္ေသာစိတ္ ဘ၀င္ကို ၀မ္းနည္းစြာ အားမလို အားမရ ျဖစ္မိ႐ံုမက ဘုရားေပးေသာ စံုလင္ေသာ ကိုယ္လက္အဂၤါမ်ားကို အသံုးမခ်မိတဲ့ အတြက္ ေနာင္တရမိပါသည္။ ဒီထက္ ၀မ္းနည္းေစတာ ကေတာ့ ကိုယ္လက္အဂၤါ မစြမ္းေသာ္လည္း စာသင္ေက်ာင္းကို တစ္တန္းၿပီး တစ္တန္းတက္ကာ ဆုေတြယူေနတဲ့ ကေလးေတြကို ေတြ႕ေတာ့ ဘယ္အတန္းမွာမွ ဆုမရရွိခဲ့ဖူးေသာ ကြၽန္ေတာ္အျဖစ္ကို ရွက္လာမိပါသည္။ ဤသို႕ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ အေနႏွင့္ ေတြးထင္မိတာကေတာ့ ဘုရားရွင္၏ေက်းဇူးေတာ္ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕လည္းပဲ ဘုရားရွင္၏ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္သာလွ်င္ ဤကေလးငယ္မ်ား၏ အျဖစ္မ်ိဳး ေရာက္ရွိမလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ထို႕အတူ ေက်းဇူးရွင္မိဘႏွစ္ပါး၏ သေႏၶတည္စမွစ၍ ျပဳစုထိန္းသိမ္းခဲ့မႈ အေရးပါပံုကိုလည္း သိျမင္ခဲ့ရပါသည္။လူငယ္ေမာင္မယ္ အေပါင္းတို႕ ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ္တို႕သည္လည္း တစ္ေန႕ေသာအခါတြင္ မိခင္မ်ား၊ ဖခင္မ်ား ျဖစ္လာၾကမည္ ျဖစ္၍ မိမိတို႕ အျပဳအမူေလးတစ္ခုသည္ အလြန္ပင္ ႏုနယ္လွေသာ အျပစ္မဲ့သည့္ ရင္ေသြးငယ္တို႕၏ ဘ၀ကို တစ္သက္တာ ထိခိုက္ေစသည္ကို ေလးနက္စြာ စဥ္းစားေစလိုပါသည္။ ဤကဲ့သို႕ အသိစိတ္ျဖင့္ ဤေလာက လူ႕ေဘာင္ကို ၀ိုင္း၀န္းကူညီ ၾကင္နာယုယ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ ပြင့္ေသာ ပန္းတိုင္းေမႊးမည္၊ ရင္ေသြးငယ္အေပါင္း ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူး ေစမည္မွာ အမွန္ပဲျဖစ္ပါသည္။ ခ်စ္ေသာလူငယ္အေပါင္း ေလာကႀကီးအား တစ္ေန႕ေသာ အခ်ိန္၌အလွဆင္ႏိုင္ေသာ ဥယ်ာဥ္မူႈးမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ေရႊဂဲ
No comments:
Post a Comment