ပိတ္ဆို႔တားျမစ္ျခင္း

ပိတ္ဆို႔တားျမစ္ျခင္း

မူရင္း... ထိုင္၀မ္ စာေရးဆရာ လီဂ်ာထံု ( Chia-Tung Lee)

ဒီစာေရးဆရာရဲ႔ ၀တၳဳတို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကြ်န္မ ဘာသာျပန္ဖူးပါတယ္။ သူ႔စာအမ်ားစုက အခုေခတ္ တစ္ခ်ဳိ႔ႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေဖာ္ညႊန္းထားသလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ တိုက္ဆိုင္တဲ့အတြက္ အရမ္းကို ၾကိဳက္မိပါတယ္။ စာေရးဆရာက ရိုမန္ ကစ္သလစ္ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္သူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔စာထဲမွာ သူ႔ဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကို အနည္းအမ်ား ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ဒီတစ္ပုဒ္ကိုလည္း ၾကိဳက္ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ပိတ္ဆို႔တားျမစ္ျခင္း

တစ္ေလာက က်ဳပ္ၾသဇာေတြ ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္းျပစရာမရွိေအာင္္ ၾကီးတယ္လို႔ က်ဳပ္ကိုက်ဳပ္ ထင္မိတယ္။ ၁၉၆၆ခုႏွစ္ အေရးအခင္းတုန္းက က်ဳပ္က ရွန္ဟိုင္းျမိဳ႔ရဲ႔ ျမိဳ႔ေတာ္၀န္ဆိုေတာ့ ဘယ္အရာ ဘာကိစၥမဆို က်ဳပ္တားျမစ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ က်ဳပ္ပိတ္ဆို႔လိုက္တဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြ မနည္းဘူး။ ၀တၳဳနဲ႔ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုလည္း က်ဳပ္ပိတ္ပင္ခဲ့တယ္။ တီဗီြနဲ႔ အသံလႊင့္ငွာနေတြဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲတဲ့ အစီအစဥ္ကိုပဲ ထုတ္လႊင့္ခဲ့ရတယ္။

တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔လို အာဏာရွိတဲ့ လူေတြက အဲဒီရုပ္ရွင္ေတြကို ထံုးစံအတိုင္း ၾကည့္ေနက်ပဲ။ ၾကိဳက္တဲ့ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ၾကတာပဲ။ က်ဳပ္က St. John's တကၠသိုလ္က အီးေမဂ်ာနဲ႔ ေက်ာင္းျပီးထားတယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္အိမ္မွာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြက အျပည့္။ လူေတြ ဖတ္ခြင့္မရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္က ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္တိုင္း ဖတ္ေနက်ပဲ။ တစ္ရက္မွာ စာေရးဆရာ Lewis Carroll ရဲ႔ “Alice's Adventures In Wonderland” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို က်ဳပ္ဖတ္မိတယ္။ စာအုပ္ထဲက စာတစ္ပုိဒ္မွာ မိဖုရားက အျဖဴေရာင္ပန္းကို အနီေရာင္ျဖစ္ေအာင္ ေဆးဆိုးဖို႔ အမိန္႔ေပးတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဖတ္မိေတာ့ က်ဳပ္ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်မိတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္မွာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို စစ္ေဆးဖို႔ က်ဳပ္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာ အျဖဴေရာင္ပန္းေတြ အျပည့္စိုက္ထားတာကို ေတြ႔ေတာ့ က်ဳပ္မေက်မနပ္နဲ႔ အနီေရာင္ပန္းေတြ စိုက္သင့္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ အားလံုးက အျဖဴေရာင္ပန္းကို ႏႈတ္ျပီး အနီေရာင္ပန္းကို ေျပာင္းစိုက္ၾကတယ္။

အဲဒီသတင္းျပန္႔သြားျပီးေနာက္ အားကစားသမားေတြ အျဖဴေရာင္ အကၤ်ီ မ၀တ္ရဲၾကေတာ့ဘူး။ အျဖဴေရာင္ ၀တ္ရတဲ့ တင္းနစ္ ကစားသမားေတြေတာင္ အနီေရာင္၀တ္စံုကို ေျပာင္း၀တ္ၾကေတာ့တယ္။ တစ္ခါက တင္းနစ္ျပိဳင္ပဲြ တစ္ခုကို က်ဳပ္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ေဘာလံုးေတာင္ အနီေရာင္ေျပာင္းထားၾကတာကို က်ဳပ္သတိထားမိိလုိက္တယ္။ ေျပာသာေျပာရတာ အနီေရာင္ေဘာလံုးဆိုေတာ့ က်ဳပ္မ်က္စိထဲမွာ ၾကည့္ရတာ တစ္မ်ဳိးၾကီးပဲ။ ျပိဳင္ပဲြ၀င္တစ္ဦးက အနီေရာင္ အားကစား၀တ္စံု ရွာမရလို႔ဆိုျပီး ျပိဳင္ပဲြကို လက္လြတ္လိုက္ရေသးတယ္။

ဘာသာေရး လႈပ္ရွားမႈကိုလည္း က်ဳပ္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ တားဆီးထားတယ္။ ရွန္ဟိုင္းတစ္ျမိဳ႔လံုး ဘုန္းၾကီး တရားေဟာသံေတြ မၾကားရဘူး။ ခရစ္ယာန္ေတြရဲ႔ က်မ္းစာရြတ္ဖတ္သံလည္း မၾကားရဘူး။ ကက္သလစ္ေတြရဲ႔ ၀တ္ျပဳသံဆိုရင္ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။ အီတလီ သံရံုးမွာ ဖာသာတစ္ဦးရွိတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္သိတယ္။ သူ၀တ္ျပဳတာကိုေတာ့ က်ဳပ္ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ သူ႔၀တ္ျပဳရင္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြပဲ သြားၾကတယ္။ တရုတ္ေတြဆိုရင္ သြားကို မသြားရဲၾကဘူး။

အေရးအခင္းတုန္းက လႈပ္ရွားမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို က်ဳပ္တို႔ ပိတ္ဆို႔ခဲ့လို႔ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ေနမ၀င္တဲ့ျမိဳ႔လို႔ နာမည္ၾကီးခဲ့တဲ့ ရွန္ဟိုင္းျမိဳ႔ဟာ ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္ျပီဆိုရင္ ျမိဳ႔ေသတစ္ျမိဳ႔လို ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ က်ဳပ္အလုပ္ဆင္းလို႔ အိမ္ျပန္တဲ့ ညေတြတိုင္း တိတ္ဆိတ္တဲ့ လမ္းမေပၚ ကားေမာင္းျပီး ျဖတ္သြားတိုင္း က်ဳပ္လုပ္ရပ္ေတြအတြက္ က်ဳပ္အရမ္း ေက်နပ္မိတယ္။ က်ဳပ္လို ၾသဇာရွိျပီး ပိတ္ပင္ခ်င္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ပိတ္ဆို႔ႏိုင္တဲ့လူူ ဒီေလာကမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ..? ေနမ၀င္တဲ့ ျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႔ကို ျမိဳ႔ေသတစ္ျမိဳ႔ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္သူက လုပ္ႏိုင္မလဲ..?

ဒါေပမဲ့ ရုတ္တရက္ က်ဳပ္တို႔ စင္ျပိဳသြားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီည ၁၀နာရီအခ်ိန္ေလာက္မွာ က်ဳပ္ ေဟာ္လီ၀ုဒ္ ရုပ္ရွင္တစ္ကား ၾကည့္ေနတုန္းမွာ ေနအိမ္ကို စစ္တပ္ေတြ ၀ိုင္းလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီညမွာပဲ က်ဳပ္ကို ပီကင္းပို႔လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ က်ဳပ္လြတ္လပ္မႈေတြ ဆံုး႐ႈံးေတာ့တာပဲ။

ရံုးတင္စစ္ေဆးေတာ့ က်ဳပ္ေျပးမလြတ္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တစ္သက္တစ္ကြ်န္း အမိန္႔ခ်လိုက္တယ္။ က်ဳပ္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ရွန္ဟိိုင္းေထာင္ ျပန္ပို႔တယ္ဆိုတာကို က်ဳပ္နားမလည္ခဲ့ဘူး။ က်ဳပ္ေတာ့ ဒီတစ္သက္သြားျပီလို႔ ထင္တယ္။ ေထာင္ဆိုတဲ့ ေနရာက ေနလို႔ေကာင္းတဲ့ ေနရာမဟုတ္မွန္း က်ဳပ္သိတယ္။ က်ဳပ္လို႔ ေကာင္မ်ဳိးဆို ပိုဆိုးမယ္။

ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္အထင္နဲ႔ အျမင္လဲြခဲ့ရတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ က်ဳပ္ကိုေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔ခြင့္ရွိတယ္။ က်ဳပ္သားကေတာ့ သိပ္မလာရဲဘူး။ ဒါကို က်ဳပ္ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ ေက်ာင္းျပီးရင္ သူ႔ေရွ႔ေရးအတြက္ သူေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းက ရွိေသးတယ္ေလ။ က်ဳပ္နားမလည္တာက ေထာင္ထဲမွာ ေထာင္သားေတြကို မႏွိပ္စက္ဘဲ အားလံုးကို စည္းကမ္းအတိုင္းပဲ ထိန္းခ်ဳပ္တယ္။ က်ဳပ္ရဲ႔ လြတ္လပ္မႈသာ ဆံုး႐ႈံးသြားတာ ဘာအႏွိပ္အစက္မွ က်ဳပ္မခံခဲ့ရဘူး။ ေထာင္ထဲမွာ အဂၤလိပ္စာျပတဲ့ ဆရာလိုတယ္ဆိုလို႔ က်ဳပ္လည္း အလိုအေလွ်ာက္ အဂၤလိပ္ဆရာ ျဖစ္သြားတယ္။ ေထာင္အလုပ္ေတြ က်ဳပ္လုပ္ရတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ မပင္ပန္းဘူး။ တံျမက္စည္းလွဲရတယ္။ ပန္းပင္ေတြကို ျပဳစုရတယ္။ ရယ္စရာေကာင္းတာက ပန္းအမ်ားစုက အျဖဴေရာင္ ေတြပဲ။

တစ္ရက္မွာ က်ဳပ္စာသင္ျပီးတဲ့အခ်ိန္ ရဲသားတစ္ဦး က်ဳပ္ကို လာၾကည့္တယ္။ အဲဒီရဲသား က်ဳပ္ကို တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ေနတယ္ဆိုတာကို အေစာၾကီးကတည္းက က်ဳပ္ရိပ္မိျပီးသား.. သူ႔ၾကည့္ရတာ က်ဳပ္နဲ႔ စကား သိပ္မေျပာရဲတဲ့ ပံုစံပဲ။ သူဟာ “ရန္” အမ်ဳိးအႏြယ္ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒီေထာင္မွာ လံုျခံဳေရးတာ၀န္က်တာ ၆ႏွစ္ရွိျပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ေနာက္ျပီး သူက နာမည္တစ္ခု ေျပာျပီး အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းကို မွတ္မိေသးလားလို႔ က်ဳပ္ကိုေမးပါတယ္။ က်ဳပ္ မွတ္မိတာေပါ့။ “၀မ္” က က်ဳပ္ရဲ႕ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း၊ တကၠသိုလ္ ေရာက္တဲ့အထိ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း.. က်ဳပ္က အီးေမဂ်ာ၊ သူက ႐ူပေဗဒ။ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ၀ါသနာပါတာက ဘတ္စကက္ေဘာ ကစားတာပဲ။ အားတာနဲ႔ က်ဳပ္တို႔အတူတူ ဘတ္စကက္ေဘာ ကစားျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းျပီးသြားတဲ့ေနာက္ သူ႔လမ္း ကိုယ့္လမ္းပဲျဖစ္သြားတယ္။

ရဲသားက မစ္စတာ၀မ္ဟာ အေရးအခင္း မျပီးခင္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ က်ဳပ္အေၾကာင္းကို မၾကာခဏ ေျပာျပတတ္ေၾကာင္း၊ က်ဳပ္လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို က်ဳပ္လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္ေနတာ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ က်ဳပ္ မရက္စက္တတ္ေပမယ့္ စိတ္ၾကီးတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ရဲသားရဲ႔ စကားကို နားေထာင္ျပီး က်ဳပ္ ၀မ္းနည္းခံစားမိတယ္။ သူ႔ကို ေထာင္ထဲေရာက္ေအာင္ ပို႔ခဲ့တဲ့ က်ဳပ္ကို အကာအကြယ္ေပးျပီး စကားအေကာင္းေျပာခဲ့မယ္လို႔ က်ဳပ္ထင္ေတာင္ မထင္ထားဘူး။ က်ဳပ္ေကာင္းစားတုန္းက က်ဳပ္ေဘးမွာ ခယခဲ့တဲ့ လူေတြက အခုခ်ိန္မွာ က်ဳပ္နဲ႔ စည္းျခားသြားသလိုပဲ။

တကၠသိုလ္မွာ ကတည္းက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႔ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈ အဖဲြ႔မွာ က်ဳပ္တိတ္တိတ္ေလး ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို လူေတြ မရိပ္မိေအာင္ဆိုျပီး က်ဳပ္ကိုက်ဳပ္ အေနာက္တိုင္းဆန္ႏိုင္ သမွ်ဆန္ေအာင္ ၀တ္စားတယ္။ အေနာက္တိုင္း ဂ်ာနယ္ေတြဖတ္တယ္။ အေဆာင္ရဲ႔ အခန္းနံရံမွာ ႏိုင္ငံျခား မင္းသား မင္းသမီးပံုေတြကပ္တယ္။ ကိုမင္တန္အစိုးရကို က်ဳပ္လံုး၀ မေ၀ဖန္သလို အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တဲ့ အဖဲြ႔မွာလည္း မပါခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းသား သူငယ္ခ်င္းေတြက က်ဳပ္ကို ကိုယ္က်ဳိးပဲ ၾကည့္တဲ့ေကာင္လို႔ ျမင္ၾကတယ္။

ေက်ာင္းျပီးေတာ့ ရွန္ဟိုင္းျမိဳ႔ရဲ႔ အဂၤလိပ္ သတင္းစာငွာနမွာ က်ဳပ္ လြယ္လြယ္ကူကူ အလုပ္ရလိုက္တယ္။ စစ္တပ္ေတြ အာဏာသိမ္းေတာ့ က်ဳပ္ခ်က္ခ်င္း ၾသဇာၾကီးလာခဲ့တယ္။ “၀မ္”ကေရာ ? က်ဳပ္နဲ႔ လံုး၀ဆန္႔က်င္ဖက္ပဲ။ ကိုမင္တန္အစိုးရကို သူလံုး၀ မေက်နပ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူက ကက္သလစ္ ကိုးကြယ္သူဆိုေတာ့ အစိုးရကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆန္႔က်င္တဲ့အထဲမွာ မပါခဲ့ဘူး။ သူ႔အိမ္က ေငြေၾကးခ်မ္းသာတယ္။ ေက်ာင္းျပီးေတာ့ သူ အေမရိကားမွာ ပညာဆက္သင္ဖို႔ ထြက္သြားခဲ့တယ္။ က်ဳပ္တို႔ စာအဆက္အသြယ္ အျမဲရွိခဲ့တယ္။ သူ႔ ဘဲြ႔လြန္ျပီးတဲ့ေနာက္ သူရဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို သူက ေျပာျပတယ္။ သူဖာသာသြားလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က က်ဳပ္ကို အေတာ္ေလး အံ့ၾသေစခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္က ၾသဇာအာဏာရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနျပီဆိုေတာ့ သူနဲ႔အဆက္အသြယ္ ဆက္မလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

(၇)ႏွစ္ၾကာျပီးတဲ့ေနာက္ အေမရိကားက ပို႔လာတဲ့ “၀မ္”ရဲ႔ စာကို က်ဳပ္ရခဲ့တယ္။ သူ ဖာသာျဖစ္ေနျပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ရွန္ဟိုင္းကို ျပန္လာေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။ သူ႔ကို ဘယ္လိုအေျခအေနပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွန္ဟိုင္းကို လုံုး၀ျပန္မလာဖို႔ က်ဳပ္ခ်က္ခ်င္း စာျပန္လိုက္တယ္။

ဒါေပမဲ့ သူျပန္လာတယ္။ အဲဒီဘာသာကို က်ဳပ္တို႔အမ်ဳိးမ်ဳိး ေႏွာင့္ယွက္ တားဆီးလည္း “၀မ္”က ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ကို က်ဳပ္ေနာက္ကေန အကာအကြယ္ ေပးေနတယ္ဆိုတာကို လူတိုင္းရိပ္မိပါတယ္။

အေရးအခင္းစျဖစ္တုန္းက ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေတြကို ပိတ္ပစ္တယ္။ ဖာသာေတြကို ျဖဳတ္ခ်တယ္။ ေထာင္ထဲပို႔တယ္။ ဖာသာတစ္ခ်ဳိ႔ကို က်ဳပ္တို႔ လူ၀တ္လဲခိုင္းခဲ့တယ္။ “၀မ္”က ဘုရားေက်ာင္းေတြ မရွိေတာ့ သူ႔ေနအိမ္မွာပဲ ေန႔တိုင္း၀တ္ျပဳတယ္။ ဘာသာ၀င္တစ္ခ်ဳိ႔လည္း သူ႔အိမ္ကို တိတ္တဆိတ္သြား ၀တ္ျပဳၾကတယ္။

ဒီလို ကိစၥကို က်ဳပ္ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ဘူး။ သူ႔ကို က်ဳပ္အိမ္ဖိတ္ျပီး ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာလိုက္တယ္။ ၀တ္ျပဳခ်င္ရင္ တိတ္တဆိတ္ ၀တ္ျပဳပါ။ ညနက္သန္းေခါင္ အိမ္တံခါးေတြ ပိတ္၊ ကာလိုက္ကာေတြခ်ျပီး လူမျမင္ေအာင္ ၀တ္ျပဳဖို႔၊ ဒီလိုလုပ္ရင္ က်ဳပ္မသိခ်င္ ဟန္ေဆာင္ ေနေပးလို႔ရတယ္။ ျခံတံခါးဖြင့္ျပီး ေပၚေပၚတင္တင္ ၀တ္ျပဳမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တားကို တားရမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ (၈)နာရီမွာ “၀မ္”က ေပၚေပၚတင္တင္ပဲ ၀တ္ျပဳတယ္။ တကယ္လို႔ ဒီကိစၥကို က်ဳပ္မတားျမစ္ဘူးဆိုရင္ က်ဳပ္ဟာ ရွန္ဟိုင္းျမိဳ႔ရဲ႔ ျမိဳ႔ေတာ္၀န္ ဆက္လုပ္သင့္ဦးမလား? ရဲေတြ သူ႔ကို သြားေခၚတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက အ၀တ္အစားေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြ အဆင္သင့္ ထုတ္ထားျပီးသား။ တစ္ေန႔ေန႔ ဒီလိုျဖစ္လာမယ္ဆိုတာကို သူၾကိဳေတြးထားပံုရတယ္။ ေထာင္ထဲက တာ၀န္က်လူေတြကို က်ဳပ္မွာထားလိုက္တယ္။ “၀မ္”ကို မႏွိပ္စက္ဖို႔။ ေထာင္ထဲမွာ သူ႔ကို လံုး၀ ၀တ္ျပဳခြင့္ မေပးနဲ႔လို႔ က်ဳပ္ထပ္မွာလိုက္ေသးတယ္။ “၀မ္” ေထာင္ထဲေရာက္တာနဲ႔ သူ႔ကို က်ဳပ္လံုး၀ ေမ့ထားလိုက္တယ္။ အခု ဒီရဲသား ေမးေတာ့မွာပဲ “၀မ္”လည္း ဒီေထာင္မွာပဲ အခ်ဳပ္ခံခဲ့ရတာကို က်ဳပ္သတိရလိုက္တယ္။ က်ဳပ္ တားျမစ္ ပိတ္ပင္ခဲ့တာေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိတယ္။

“၀မ္” ေထာင္က်စဥ္က ဆုေတာင္း၀တ္ျပဳတာေတြ လုပ္ေသးလားလို႔ ရဲသားကို က်ဳပ္ေမးလိုက္ေတာ့ “၀မ္” ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းတာကို သူ မျမင္ဖူးတဲ့အေၾကာင္း ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႔ေမတၱာနဲ႔ စာနာတတ္မႈေတြကို လူေတြ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပန္းပါေစ သူ႔ဆီက စိတ္ပ်က္ညည္းညဴတဲ့ စကား မၾကားမိတ့ဲအေၾကာင္း၊ လူကို ႏွိပ္စက္တဲ့ လူေတြကိုလည္း မတုန္႔ျပန္သလို အမုန္းရန္ျငိဳးလည္း မထားတတ္ေၾကာင္း၊ ေထာင္သားေတြကိုလည္း ကူညီ အားေပးတတ္ေၾကာင္း၊ သူ႔ကို ႏွိပ္စက္တဲ့ လူေတြကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္တတ္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ သူဟာ အခြင့္အခါသင့္တဲ့အခါ လူေတြကို ကက္သလစ္ဘာသာရဲ႔ အေျခခံတရားကို တိတ္တဆိတ္ ေဟာေျပာတတ္တယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ႏွစ္ျခင္းခံၾကတယ္။ ဒီရဲသားေလးေတာင္ ႏွစ္ျခင္းခံထားတယ္တဲ့။ က်ဳပ္ အရမ္းအံ့ၾသတာက ေထာင္မွဴးေတာင္ ႏွစ္ျခင္းခံထားတယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥပဲ။

“၀မ္” ရဲ႔ အက်ဳိးေၾကာင့္ ဒီေထာင္မွာ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အႏွံ႔အသက္ကိုရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေထာင္ထဲက ေၾကာက္ရြ႔ံမႈေတြကို က်ဳပ္မခံစားရတာျဖစ္မယ္။ အားလံုးနဲ႔အတူ ခရစ္စမတ္ပဲြ က်င္းပေသးလားလို႔ ရဲသားကို က်ဳပ္ထပ္ေမးလိုက္တယ္။ မက်င္းပခဲ့ေပမယ့္ ခရစ္စမတ္ေရာက္တိုင္း “၀မ္”က လူေတြအားလံုးကို ကြန္ျမဴနစ္ေတြက လူေတြကို ခရစ္စမတ္ မက်င္းပဖို႔ တားျမစ္ႏိုင္ေပမဲ့ ခရစ္စမတ္ေရာက္တိုင္း (Jesus) လာတာကိုေတာ့ မတားျမစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီ စကားကို ၾကားေတာ့ က်ဳပ္ လန္႔သြားမိတယ္။ ေထာင္ထဲ (Jesus) ေရာက္လာတာကို “၀မ္” တကယ္ပဲ ျမင္ခဲ့ဖူးလားလို႔ ရဲသားကို က်ဳပ္ေမးေတာ့ ခရစ္စမတ္ေရာက္တိုင္း “၀မ္”က ညကင္းေစာင့္ဖို႔ အျမဲေတာင္းဆိုတတ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္တဲ့ ညမွာ (Jesus) ေရာက္လာတာကို သူခံစားမိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ အေရးအခင္းျပီးေတာ့ ျမိဳ႔ထဲမွာ ခရစ္စမတ္ပဲြေတြ က်င္းပခြင့္ ရွိပါျပီ။ ခရစ္စမတ္ညမွာ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားေပမဲ့ (Jesus) ေရာက္လာတယ္လို႔ ဘယ္သူမွ မခံစားမိဘူး။

ရဲသားက က်ဳပ္ကို စာတစ္ေစာင္ ထုတ္ေပးတယ္။ “၀မ္” မဆံုးခင္ တိတ္တဆိတ္ေရးျပီး သူ႔ကို ေပးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ အေရးအခင္းျပီးရင္ က်ဳပ္လက္ထဲ အေရာက္အပ္ဖို႔ မွာခဲ့တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ “၀မ္”က သူနဲ႔က်ဳပ္ ဆံုဖို႔ အခြင့္အေရးရွိတယ္လို႔လည္း ေျပာခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ စာကို က်ဳပ္ဖြင့္ဖတ္လိုက္ေတာ့....

Lee. .
လူ႔ဘ၀ကေန ငါခြာရေတာ့မယ္။ မင္းကို ဒီကေန ေက်းဇူးတင္ပါရေစ။ မင္းငါ့ကို ေထာင္ထဲပို႔လိုက္တယ္။ ဒါဟာ ငါ့ကို ခရစ္ယာန္ေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ အခြင့္အေရး ေပးလိုက္သလိုပဲ။ အားလံုးကို မင္း ပိတ္ဆို႔ တားျမစ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေတြအေပၚထားတဲ့ ငါ့ရဲ႔ ေစတနာ ေမတၱာေတြကိုေတာ့ မင္း တားျမစ္လို႔ မရဘူး။ ငါ့အေပၚ မေကာင္းတဲ့ လူေတြကို ခြင့္လြတ္သည္းခံတတ္တဲ့ ငါ့ရဲ႔ စိတ္ကိုလည္း မင္း မတားျမစ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂ႐ုစိုက္ပါ။ မင္းအတြက္ ငါေတာင္းဆုျပဳပါတယ္။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ငါတို႔ ဘတ္စကက္ေဘာ အတူတူ ကစားၾကရဦးမွာေပါ့။
မင္းရဲ႔ သူငယ္ခ်င္း “၀မ္”

က်ဳပ္မ်က္ရည္ေတြ စိုလာတယ္။ က်ဳပ္ကသာ သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ သူ႔ေၾကာင့္ က်ဳပ္ေထာင္ထဲမွာ ညႇင္းပန္း ႏွိပ္စက္တာကို မခံခဲ့ရတာ။ ေလာကမွာ တစ္ခ်ဳိ႔အရာေတြကို ပိတ္ပင္တားဆီးလို႔ မရႏိုင္ဘူးဆိုတာကို က်ဳပ္အခုမွ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ “၀မ္” ေထာင္ထဲေရာက္မွ ေထာင္ကို ေမတၱာအၾကင္နာ လႊမ္းသြားေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

အခုမွ က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္း နားလည္ေတာ့တယ္။ ရွန္ဟိုင္းကို သူ ျပန္လာမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီးကတည္းက လြတ္လပ္မႈေတြ ဆံုး႐ံႈးသြားမယ္ဆိုတာကို သူသိတယ္။ ဒါကို သူမေၾကာက္ခဲ့ဘူး။ တားျမစ္မႈေတြ၊ ပိတ္ဆို႔မႈေတြ၊ အေရးအခင္းေတြက သူ လူေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္ဖို႔အတြက္ကို မတားျမစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အေရးအခင္းဆိုတာ သူ႔အတြက္ မျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကိစၥတစ္ရပ္လိုပဲ။ အေရးအခင္းေၾကာင့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ကို ရပ္တန္႔လိုက္ၾကေပမဲ့ သူက မရပ္ခဲ့ဘူး။ သူ႔မွာ “လူေကာင္းလုပ္မယ္” ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခု ရွိေနလို႔ပဲ။ အဲဒီ သူ႔ရဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ဘယ္သူကမ်ား ပိတ္ဆို႔တားျမစ္ႏိုင္ဦးမလဲ..? ဘယ္လို အေျခအေနမ်ဳိးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူဟာ လူေကာင္းတစ္ဦး လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

၁၉၈၆ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၃၀ရက္ေန႔

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

ျပီးပါျပီ

၁၉၆၆ ခုႏွစ္ အေရးအခင္းဆိုတာ တရုတ္ျပည္မွာ ၁၉၆၆ခုႏွစ္ကေန ၁၉၇၆ခုႏွစ္အထိ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေရးအခင္းပါ။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ ေမာ္စီတုန္း ကြယ္လြန္ျပီး ကြန္ျမဴနစ္ေတြ စင္ျပိဳ အဖမ္းခံရမွ အဆံုးသတ္သြားတဲ့ (၁၀)ႏွစ္ၾကာ အေရးအခင္းတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္း ကြ်န္မ ေသခ်ာ မသိပါဘူး။ wikipedia မွာ ရွာၾကည့္လိုက္တဲ့ စာေလးပါ။

(ႏိုင္းႏိုင္းစေနဘေလာက္မွကူးယူေဖာ္ျပသည္)