ကြၽန္မငိုရေသာ ေန႕တစ္ေန႕
ကြၽန္မငိုခဲ့ရေသာ ေန႕တစ္ေန႕ေၾကာင့္ ကြၽန္မ ဒီစာေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။
ကြၽန္မအေမက ရန္ကုန္သူ၊ အေဖက သံလ်င္သားျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ဦး ၁၉၇၀ မွာ လက္ထပ္ၿပီး သန္လ်င္မွာ ေနထိုင္ခ်ိန္မွာ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ဟာ မဖြံ႕ၿဖိဳးေသး၊ ပညာေရးကိုလည္း သိပ္အားမေပးၾကေသးပါဘူး။ အေမဟာ သူ႕သားသမီးျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မတို႕ ေမာင္ႏွမမ်ားကို ပညာေရးမွာ ဦးစားေပးခဲ့ပါတယ္။ ထိုနည္းတူ ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ ကေလးမ်ားကိုပါ ပညာေရးကို ဦးစားေပးဖို႕ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္တတ္သူျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္မ သိတတ္စအရြယ္အေမ့ကို သတိထားမိတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ သြက္လက္ေပါ့ပါးတယ္၊ စည္းကမ္းႀကီးတယ္၊ မလိမ္မာရင္ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သိပ္ရက္ေရာတယ္ဆုိတာပါ။
အေမ့ေရွ့မွာ မရွိဘူးလို႕ လက္ျဖန္႕ေတာင္းလာရင္သူ႕မွာရွိတာကို ေ၀မွ်ေပး တတ္ပါတယ္။ ကြၽန္မရင္ထဲစြဲေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကေတာ့ ကြၽန္မ ၆ တန္းႏွစ္ကပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ ကြၽန္မတို႕ မိသားစု ေငြေၾကးမေျပလည္ပါဘူး။ ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္နဲ႕ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လံုးပန္းေနရတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ မိဘမ်ားကသားသမီးမ်ားကို တစ္ႏွစ္ ၁ ႀကိမ္ (သို႕) ၂ ႀကိမ္ ေလာက္ပဲ အ၀တ္အစား သစ္၀ယ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
တစ္ခါမွာေတာ့ ကြၽန္မတို႕ ဘုရားေက်ာင္းပြဲအတြက္ အေမက ကြၽန္မကို အကၤ်ီဆန္းဆန္းလွလွေလးတစ္ထည္ ၀ယ္ေပးပါတယ္။ ကြၽန္မအလြန္မွ ျမတ္ႏိုးတဲ့ အေရာင္လည္းျဖစ္၊ ပံုစံကလဲ ဆန္းေတာ့ အရမ္းကိုႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိခဲ့ပါတယ္။ ၀တ္ရမဲ့ေန႕ကို စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ပြဲေတာ္ရဲ႕ ပထမေန႕ ညေန ၃ နာရီထိုး ေလာက္မွာ ကေလးမ တစ္ေယာက္ အေမ့ဆီလာၿပီး ဘာေတြလဲ မသိေျပာရင္း႐ႈိက္ႀကီးတငင္ငိုေနပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့အေမက ဗီ႐ိုထဲမွာရွိတဲ့ ကြၽန္မအကၤ်ီအသစ္ကို ယူေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကေလးမက ယူၿပီး၀တ္ၾကည့္တယ္။ သူ႕အတြက္ခ်ဳပ္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ အတိအက်ျဖစ္ၿပီး လွေနပါတယ္။ အေမလည္း အဲဒီကေလးမေလးကုိ ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။
ကြၽန္မရင္ထဲ ေျပာမျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၀မ္းနည္းၿပီး ငိုခ်လိုက္ပါတယ္။အေမ့ကိုလည္း စိတ္ဆိုးၿပီး ထမင္းမစားဘဲငိုရင္း အိပ္ယာထဲ၀င္လုိက္တယ္။ အေမ ကသိေနပါတယ္။ ကြၽန္မကိုေခၚၿပီး ေခ်ာ့ပါတယ္။
ကြၽန္မလည္း ငိုၿပီး ဘာျဖစ္လို႕ သမီးအကၤ်ီသစ္ကိုေပးလိုက္တာလဲလို႕ ေမးေတာ့ အေမက “သမီး သူ႕မွာ စုတ္ၿပဲေနတဲ့ အကၤ်ီေတြပဲရွိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ သနားစရာေကာင္းလဲ၊ သမီးမွာဒီ အကၤ်ီ ေပးလိုက္လဲတျခား၀တ္စရာေတြရွိပါတယ္၊ သမီးအတြက္ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္က်ရင္ အသစ္၀ယ္ေပးမယ္ေနာ္”လို႕ ေျပာေတာ့ ကြၽန္မနည္းနည္းစိတ္ေျပသြားပါတယ္။ကြၽန္မကို ထမင္း ေကြၽးရင္းအေမက ဆက္ေျပာတယ ္ “သမီး သူမူမ်ားကိုိုကူညီတဲ့အခါ ကုိယ္မႀကိဳက္ တာကုိ ဘဲေရြးမေပးရဘူး၊ ကိုယ့္အတြက္အေကာင္းဆုံးဆုိတာေရြးၿပီး ခ်န္မထားရဘူး၊ ကိုယ့္ ဘက္က တတ္ႏိုင္သေရြ႕ ကူညီရမယ္၊ သူအကၤ်ီရလို႕ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္သြားလဲ။ သူ႕ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမွာ သမီးလည္း ေပ်ာ္ရမယ္” ဆိုၿပီးဆံုးမခဲ့ပါတယ္။ ဆံုးမသလိုပဲ လက္ေတြ႕အေမ ေနျပပါတယ္။ လူမ်ိဳး မေရြး၊ ဘာသာမေရြး၊ အဆင့္အတန္းမေရြးဘဲ ကူညီခဲ့ပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြ အေမ့ကိုခ်စ္ၾကပါတယ္။ အေမ့ကို ကြၽန္မလည္းအရမ္းခ်စ္ပါတယ္။
ကြၽန္မရဲ႕ ေသြးထဲမွာ “သူမ်ားကို ကူညီရမယ္။ ေပးရင္လည္း အေကာင္းကုိုိေရြးေပးသင့့္္တယ္” ဆိုတဲ့ မ်ိဳးေစ့ကိုခ်ေပးခဲ့ေသာ အေမ့ကို ေက်းဇူး တင္လွ်က္။
လမင္း
No comments:
Post a Comment